เราไม่ได้ต้องการอะไรเลย แค่ขอพื้นที่ระบายนะคะ
เรา อายุ 30 เรียนสายวิทย์มาตั้งแต่เด็ก เพราะแม่อยากให้เรียน
เข้ามหาลัยก็เรียนสายวิทย์ เพราะแม่กดดัน (บ่นทุกวัน ที่เราอ่านการ์ตูน หรือทำตัวว่าง ว่าเดี๋ยวแกก็ไม่มีที่เรียน ไม่มีที่ไหนรับ เข้าที่ไหนก็ไม่ได้)
พอคะแนนออกมา ดันได้คณะที่เลือกแบบขอไปทีไว้ เลยเอาเลย ไม่รู้จักคณะนั้นด้วยซ้ำ
ช่วงปี 4 มีความคิดว่าอยากไปเรียนภาษา ที่ต่างประเทศ เป็นช่วงที่แม่เราเอาสมบัติชิ้นสุดท้ายของเรา ไปขายได้เงินมาหลายแสน
เลยขอแม่ว่า ส่งไป work ได้ไม แม่โอเค
สุดท้ายก็ไม่ได้ไป เพราะช่วงนั้นแก๊งเงินดำระบาด แม่เราโดนหลอก เงินที่ได้มาหายไปจนหมด
จบมาเลยหางานทำเลย เพราะไม่มีคนส่งเสียแล้ว งานไรก็ได้
จนชีวิตลุ่มๆดอนๆมา 10 ปี ยังไม่มีความก้าวหน้าในชีวิต งานที่ทำก็ไม่ได้ชอบ แค่ขอให้มีเงินใช้แค่นั้นพอ
ตอนนี้ชีวิตแม่เราก็ลำบาก เพราะไม่มีเงินเหลือแล้ว ทำมาหากินอะไรก็ไม่ได้ เพราะมีปัญหากับคนที่ทำงานด้วยตลอด
ญาติๆก็ไม่มีใครอยากติดต่อด้วย
สุดท้ายแม่ก็มาเคี่ยวเข็ญให้เราไปเรียนภาษาที่มหาลัยเปิดแห่งหนึ่งให้โอนหน่วยกิจที่เคยเรียนเพื่อไปเรียนต่อ
บอกว่าดีอย่างนู่นดีอย่างนี้ "มันจบไม่ได้ง่ายๆนะ ต้องคนเก่งเท่านั้นถึงจบมาได้ อาจารย์เขาดีมาก เข้มงวดมาก"
แต่ช่วงนี้เราอยากเรียนพวกสายอาชีพ เพื่อเอามาทำเป็นอาชีพเสริม หารายได้เสริมจากงานหลัก
ก็โดนด่าว่า ไปเรียนทำไม ไร้สาระ
จากใจแบบคนบาปเลยนะ คิดวนเวียนอยู่ในหัวตลอดเวลาว่า ถ้าเรียนแล้วใช้ชีวิตแบบแม่ เราก็ไม่โอเคนะ
ทำไมไม่เคยคิดได้เลยว่า เพราะความคิดของแม่ ชีวิตถึงยังเป็นแบบนี้อยู่ ทำไมเราถึงเป็นคนผิดตลอด
ทำไมชีวิตเราเลือกอะไรไม่ได้ ทั้งที่เงินที่เราต้องไปจ่ายค่าเรียนก็เงินที่เราทำงานหามาเอง
ถ้าเราอยากเรียนภาษาจริงๆ ทำไมเราต้องไปเรียนที่นั่น
เราอยากเรียนอะไรที่มันสามารถเอามาประกอบอาชีพได้เลย
เรารักแม่นะ แต่เราท้อแท้มาก กับการใช้ชีวิตเพื่ออยู่กับแม่
ขอพื้นที่ระบายปัญหาชีวิต
เรา อายุ 30 เรียนสายวิทย์มาตั้งแต่เด็ก เพราะแม่อยากให้เรียน
เข้ามหาลัยก็เรียนสายวิทย์ เพราะแม่กดดัน (บ่นทุกวัน ที่เราอ่านการ์ตูน หรือทำตัวว่าง ว่าเดี๋ยวแกก็ไม่มีที่เรียน ไม่มีที่ไหนรับ เข้าที่ไหนก็ไม่ได้)
พอคะแนนออกมา ดันได้คณะที่เลือกแบบขอไปทีไว้ เลยเอาเลย ไม่รู้จักคณะนั้นด้วยซ้ำ
ช่วงปี 4 มีความคิดว่าอยากไปเรียนภาษา ที่ต่างประเทศ เป็นช่วงที่แม่เราเอาสมบัติชิ้นสุดท้ายของเรา ไปขายได้เงินมาหลายแสน
เลยขอแม่ว่า ส่งไป work ได้ไม แม่โอเค
สุดท้ายก็ไม่ได้ไป เพราะช่วงนั้นแก๊งเงินดำระบาด แม่เราโดนหลอก เงินที่ได้มาหายไปจนหมด
จบมาเลยหางานทำเลย เพราะไม่มีคนส่งเสียแล้ว งานไรก็ได้
จนชีวิตลุ่มๆดอนๆมา 10 ปี ยังไม่มีความก้าวหน้าในชีวิต งานที่ทำก็ไม่ได้ชอบ แค่ขอให้มีเงินใช้แค่นั้นพอ
ตอนนี้ชีวิตแม่เราก็ลำบาก เพราะไม่มีเงินเหลือแล้ว ทำมาหากินอะไรก็ไม่ได้ เพราะมีปัญหากับคนที่ทำงานด้วยตลอด
ญาติๆก็ไม่มีใครอยากติดต่อด้วย
สุดท้ายแม่ก็มาเคี่ยวเข็ญให้เราไปเรียนภาษาที่มหาลัยเปิดแห่งหนึ่งให้โอนหน่วยกิจที่เคยเรียนเพื่อไปเรียนต่อ
บอกว่าดีอย่างนู่นดีอย่างนี้ "มันจบไม่ได้ง่ายๆนะ ต้องคนเก่งเท่านั้นถึงจบมาได้ อาจารย์เขาดีมาก เข้มงวดมาก"
แต่ช่วงนี้เราอยากเรียนพวกสายอาชีพ เพื่อเอามาทำเป็นอาชีพเสริม หารายได้เสริมจากงานหลัก
ก็โดนด่าว่า ไปเรียนทำไม ไร้สาระ
จากใจแบบคนบาปเลยนะ คิดวนเวียนอยู่ในหัวตลอดเวลาว่า ถ้าเรียนแล้วใช้ชีวิตแบบแม่ เราก็ไม่โอเคนะ
ทำไมไม่เคยคิดได้เลยว่า เพราะความคิดของแม่ ชีวิตถึงยังเป็นแบบนี้อยู่ ทำไมเราถึงเป็นคนผิดตลอด
ทำไมชีวิตเราเลือกอะไรไม่ได้ ทั้งที่เงินที่เราต้องไปจ่ายค่าเรียนก็เงินที่เราทำงานหามาเอง
ถ้าเราอยากเรียนภาษาจริงๆ ทำไมเราต้องไปเรียนที่นั่น
เราอยากเรียนอะไรที่มันสามารถเอามาประกอบอาชีพได้เลย
เรารักแม่นะ แต่เราท้อแท้มาก กับการใช้ชีวิตเพื่ออยู่กับแม่