ลูกน้องร้านซ่อมรถผิดมากหรอที่ผมรับงานกลับไปทำที่บ้านเองบ้างในบางครั้ง?

ผมเลือกที่จะไม่เรียนเพื่อที่จะทำตามฝันในวัยเด็กผมออกเรียนมาหัดซ่อมรถที่ร้านแถวบ้าน อยู่มาจนโตพอรู้พอทำได้ แล้วร้านช่างที่ผมอยู่ก็ได้ปิดหนีนี้หายไปประมาน3ปีที่แล้ว แต่ผมก็ยังไม่ละทิ้งอาชีพนี้ ผมไปสมัคช่างเครื่องตามศูนย์ขายรถมอไซค์ต่างๆที่ไหนก็ไม่รีบเพราะผมจบแค่ ม.2 ผมเลยหาทำงานตามร้านซ่อมทั่วไปแต่ไปที่ไหนก็อยู่ไม่ได้ แรกๆก็ปกติค่าแรง2-3ร้อยบาท ผมรู้ค่าอะไหล่และคำนวนค่าซ่อมรถในแต่ละคันถูกว่าต้องทำอะไรและเจ้าของร้านจะได้กำไลเท่าไร ในแต่ละวันผมหาเงินเข้าร้านได้ไม่น้อยแต่ค่าแรงผมก็ปกติ ไม่ว่าจะทำดีแค่ไหนทำได้คันละเท่าไร ผมก็รู้สึกแย่นะแต่ก็ทำใจยอมรับในจุดนี้ได้พอสมควร แต่มีบางครั้งที่มีลูกค้าติดต่อส่วนตัวมาที่ผม ผมจึงรับงานแล้วใช้เวลาว่างกลับไปทำที่บ้าน พอเจ้าของร้านรู้ก็รับไม่ได้ พูดจาถากถางผมอยู่บ่อยครั้งจนผมต้องออก ไปทำที่อื่น ทำที่อื่นก็เจอแต่เรื่องเดิมๆ ผมไม่สามารถเปิดร้านเองได้เลย พ่อตายแม่ตายแต่ยังเด็ก มีแค่ย่าที่เลี้ยงดูผมมา ผมไม่มีปัญญาเปิดร้านเอง ทำไมถึงเจ้าของร้านต่างๆไม่นึกเห็นใจผมบ้าง ผมรู้เยอะไปใช่ไหมครับ แค่อยากให้เปิดโอกาศให้ผมได้หาเงินรับงานเดือนละสองสามคันก็ยังดี แต่กลับไม่พอใจต่อว่าผมเสียๆหายๆ ทำงานแทบตายค่าแรงพอใช้ไม่พอใช้ไม่เคยถาม ผมสู้มาตลอดสู่จนไม่มีแรงจะสู้ สรุปผมเลือกทางเดินผิด ผมหมดแรงที่จะสู้ เพราะชีวิตผมไม่เคยได้รับโอกาศดีๆบ้างเลย คนที่มีทุนมีเงินปูทางในช่วงเริ่มต้น จะไม่เข้าใจกับความรู้สึกนี้ กว่าผมจะรู้กว่าผมจะทำได้ผมใช้เวลาอยู่กับมันมานานมาก นานจนผมรู้สึกว่าที่ผ่านมาผมเลือกทางเดินผิด ผมน่าจะเรียนให้จบ ผมเสียใจที่เลือกในสิ่งที่ชอบแล้วผิดหวังมากกับวิชาที่ตั้งใจจดจำมาด้วยตัวเอง ผมควรจบตรงกับอาชีพที่ถูกเอาเปรียบผมควรไปสมัคงานโรงงานทั่วไปแล้วละทิ้งในสิ่งนี้ ผมโครตทำใจไม่ได้ผมรักในอาชีพนี้แต่ไม่สามารถหากินกับมันได้