แม่เราเป็นแม่ฟีลคุณแม่วัยใสค่ะ ท้องแล้วก็ทิ้งให้แม่กับยายเลี้ยงลูก
เราก็เลยโตมากับยาย และยายทวด(แม่ของยาย) ปัจจุบันอยู่ต่างจังหวัดเพื่อดูแลคุณยายทวด เช้า-กลางวันก็ออกไปเรียน
หน้าที่เราก็มีซื้อกับข้าว เปลี่ยนแพมเพิส ซักผ้า ทำนั่นนี่ ยายกับตาก็ช่วยกันทำงานบ้านอื่นๆค่ะ ได้เงินนะคะ เดือนหลักหมื่นต้นๆ
พอดีได้คุยกับแม่ เขาชอบพูดประมาณว่าอยากให้เราออกจากบ้าน ไปทำงาน ใช้ชีวิตของตัวเอง ซึ่งเราก็เฉยๆ แต่เขาพูดบ่อยๆเข้ามันก็โมโหค่ะ
ถ้าเราไป ใครจะช่วยยายเราดูแลยายทวด ยายทวดอายุ 90+ ไม่มีหลงลืม นิสัยเอาแต่ใจ ขี้โวยวาย น่าปวดหัวระดับหนึ่ง ยายเราก็สารพัดโรค
ดูแลคนแก่ไม่ไหว พี่น้องแต่ละคนก็จ้องเงินกันตาวาว หิวกันสุดๆ เหมือนอยู่ในดงเสือดงจระเข้ เราก็พูดกับแม่เราดีๆนะคะ ว่ามันมีบางสิ่งที่ทำให้เราต้องอยู่
เขาก็ไม่สนใจ ประมาณว่าชีวิตเป็นของเรา คือ มันใช่ แต่ condition มันเยอะ ไม่ใช่ว่าเราไร้ความสามารถในการหาเงิน เรามั่นใจว่า skill หลายอย่างของเรา
มันมากพอที่ทำให้หางานทำได้ แต่เราจะทิ้งคนแก่ที่เลี้ยงเรามาได้ยังไง แม่บอกว่ายายไม่มีบุญคุณกับนาง
แต่ตัวนางขยันสร้างปัญหาเก่งมาก แต่งงานจะเลิกกับแฟน ยายกับตาต้องไปจัดการขู่เข็นให้อีกฝ่ายเซ็นต์ใบหย่า
สร้างหนี้นอกระบบหลักแสน ยายก็ต้องมาจัดการให้ อย่างเรื่องเราก็คือท้องแล้วทิ้งลูกให้เขาเลี้ยง ไม่เคยมาช่วย มาสนใจอะไรเลย
ยังมาคอยอิจฉาริษยาที่เราได้บ้าน ได้รถจากยาย ซึ่งเพราะเราดูแลทวด เราเรียนหนังสือ เราอยู่ในกรอบที่เขาวางไว้ให้พอสมควร
สมัยตอนยายทำงานก็คอยโทรมาขอเงินทุกเดือน เราก็แบบ... เธอสร้างเรื่องเยอะแยะ เธอจำไม่ได้เลยหรอ เธอพูดมาได้ยังไงว่าไม่มีบุญคุณ
เธอไม่หนักกว่าอีกหรอ นอกจากคลอดเราออกมา เราก็ไม่เห็นประโยชน์อะไรของเธอเลย เงินสักบาทก็ไม่เคยให้ มีแต่มาสร้างเรื่องปวดหัว
หลายครั้งที่เคยโดนคนดูถูกเหยียดหยาม เพราะเราเกิดเป็นลูกของเขา มันโคตรเสียใจ เจ็บใจ ทั้งที่เราทำดีขนาดนี้ ยังติดอยู่กับคำว่าแม่เป็นแบบไหน ลูกก็แบบนั้น
เขาใช้ชีวิตกับแฟนเขาอย่างมีความสุข เราไม่เคยยุ่ง แต่เราก็ไม่อยากให้เข้ามาก้าวก่ายเรื่องของเราเหมือนกัน
เราเชื่อเสมอว่าความกตัญญูมันจะทำให้ชีวิตเราดี เชื่อว่าความดีมันจะคุ้มครองเราไปตลอดชีวิต
เราไม่ใช่ลูกที่ดี ไม่ได้อ้อนน้อม โตมาก็ดื้อพอสมควรจนยายปวดหัว เครียด ร้องไห้ก็หลายครั้ง แต่ถ้าทิ้งปัญหาให้ยายเรา
ชีวิตนี้คงตายตาไม่หลับค่ะ เราอาจจะไม่ได้สนุกเหมือนเพื่อนนักศึกษาคนอื่น รีบไปรีบกลับ แต่เราก็มีชีวิตในแบบของเรา
คือ เราอยากระบายเรื่องราวเหล่านี้เท่านั้นค่ะ ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีอะไร บางทีเราดูแลคนแก่ก็เหนื่อยมากพอแล้ว ยังต้องมาเจอตรรกะแปลกๆอีก
อยากรู้เหมือนกัน ตรรกะเราแปลก หรือว่าแม่เราแปลกกันแน่ สับสนไปหมด กลัวว่าตัวเองจะโลกแคบเกิน
ท้อใจเหมือนกันนะคะ เวลาเจอแม่เพื่อน แล้วเขาเหมือนนางฟ้ามาก เข้าใจลูก เป็นผู้ใหญ่ รู้จักคิด รู้จักพูด รู้จักวางตัว อิจฉาเพื่อนมากๆ
ทะเลาะกับแม่ทุกครั้งที่คุยกัน ทัศนคติไม่เคยตรงกันเลย...
เราก็เลยโตมากับยาย และยายทวด(แม่ของยาย) ปัจจุบันอยู่ต่างจังหวัดเพื่อดูแลคุณยายทวด เช้า-กลางวันก็ออกไปเรียน
หน้าที่เราก็มีซื้อกับข้าว เปลี่ยนแพมเพิส ซักผ้า ทำนั่นนี่ ยายกับตาก็ช่วยกันทำงานบ้านอื่นๆค่ะ ได้เงินนะคะ เดือนหลักหมื่นต้นๆ
พอดีได้คุยกับแม่ เขาชอบพูดประมาณว่าอยากให้เราออกจากบ้าน ไปทำงาน ใช้ชีวิตของตัวเอง ซึ่งเราก็เฉยๆ แต่เขาพูดบ่อยๆเข้ามันก็โมโหค่ะ
ถ้าเราไป ใครจะช่วยยายเราดูแลยายทวด ยายทวดอายุ 90+ ไม่มีหลงลืม นิสัยเอาแต่ใจ ขี้โวยวาย น่าปวดหัวระดับหนึ่ง ยายเราก็สารพัดโรค
ดูแลคนแก่ไม่ไหว พี่น้องแต่ละคนก็จ้องเงินกันตาวาว หิวกันสุดๆ เหมือนอยู่ในดงเสือดงจระเข้ เราก็พูดกับแม่เราดีๆนะคะ ว่ามันมีบางสิ่งที่ทำให้เราต้องอยู่
เขาก็ไม่สนใจ ประมาณว่าชีวิตเป็นของเรา คือ มันใช่ แต่ condition มันเยอะ ไม่ใช่ว่าเราไร้ความสามารถในการหาเงิน เรามั่นใจว่า skill หลายอย่างของเรา
มันมากพอที่ทำให้หางานทำได้ แต่เราจะทิ้งคนแก่ที่เลี้ยงเรามาได้ยังไง แม่บอกว่ายายไม่มีบุญคุณกับนาง
แต่ตัวนางขยันสร้างปัญหาเก่งมาก แต่งงานจะเลิกกับแฟน ยายกับตาต้องไปจัดการขู่เข็นให้อีกฝ่ายเซ็นต์ใบหย่า
สร้างหนี้นอกระบบหลักแสน ยายก็ต้องมาจัดการให้ อย่างเรื่องเราก็คือท้องแล้วทิ้งลูกให้เขาเลี้ยง ไม่เคยมาช่วย มาสนใจอะไรเลย
ยังมาคอยอิจฉาริษยาที่เราได้บ้าน ได้รถจากยาย ซึ่งเพราะเราดูแลทวด เราเรียนหนังสือ เราอยู่ในกรอบที่เขาวางไว้ให้พอสมควร
สมัยตอนยายทำงานก็คอยโทรมาขอเงินทุกเดือน เราก็แบบ... เธอสร้างเรื่องเยอะแยะ เธอจำไม่ได้เลยหรอ เธอพูดมาได้ยังไงว่าไม่มีบุญคุณ
เธอไม่หนักกว่าอีกหรอ นอกจากคลอดเราออกมา เราก็ไม่เห็นประโยชน์อะไรของเธอเลย เงินสักบาทก็ไม่เคยให้ มีแต่มาสร้างเรื่องปวดหัว
หลายครั้งที่เคยโดนคนดูถูกเหยียดหยาม เพราะเราเกิดเป็นลูกของเขา มันโคตรเสียใจ เจ็บใจ ทั้งที่เราทำดีขนาดนี้ ยังติดอยู่กับคำว่าแม่เป็นแบบไหน ลูกก็แบบนั้น
เขาใช้ชีวิตกับแฟนเขาอย่างมีความสุข เราไม่เคยยุ่ง แต่เราก็ไม่อยากให้เข้ามาก้าวก่ายเรื่องของเราเหมือนกัน
เราเชื่อเสมอว่าความกตัญญูมันจะทำให้ชีวิตเราดี เชื่อว่าความดีมันจะคุ้มครองเราไปตลอดชีวิต
เราไม่ใช่ลูกที่ดี ไม่ได้อ้อนน้อม โตมาก็ดื้อพอสมควรจนยายปวดหัว เครียด ร้องไห้ก็หลายครั้ง แต่ถ้าทิ้งปัญหาให้ยายเรา
ชีวิตนี้คงตายตาไม่หลับค่ะ เราอาจจะไม่ได้สนุกเหมือนเพื่อนนักศึกษาคนอื่น รีบไปรีบกลับ แต่เราก็มีชีวิตในแบบของเรา
คือ เราอยากระบายเรื่องราวเหล่านี้เท่านั้นค่ะ ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีอะไร บางทีเราดูแลคนแก่ก็เหนื่อยมากพอแล้ว ยังต้องมาเจอตรรกะแปลกๆอีก
อยากรู้เหมือนกัน ตรรกะเราแปลก หรือว่าแม่เราแปลกกันแน่ สับสนไปหมด กลัวว่าตัวเองจะโลกแคบเกิน
ท้อใจเหมือนกันนะคะ เวลาเจอแม่เพื่อน แล้วเขาเหมือนนางฟ้ามาก เข้าใจลูก เป็นผู้ใหญ่ รู้จักคิด รู้จักพูด รู้จักวางตัว อิจฉาเพื่อนมากๆ