นี่คือเป็นความรู้สึกของเราเฉยๆนะคะ ไม่รู้จะไประบายที่ไหน รู้สึกเศร้า
คือเราค่อนข้างสนิทกับคุณตาของเราตอนแกยังมีชีวิตค่ะ แต่ช่วงหลังๆมาเราไม่ค่อยกล้าไปยุ่งกับแกเพราะแกอารมณ์เสียบ่อย เราเพิ่งจะมาเข้าใจว่าเป็นเพราะแกเจ็บค่ะ แกเป็นมะเร็ง
ทุกคนในบ้านรู้ว่าแกยังไม่หาย อาจจะยกเว้นเราค่ะ (เราเข้าใจว่าแกหายดีแล้ว) ไม่มีใครบอกเราเลย โดยให้เหตุผลว่าเราเองเป็นคนขี้กังวลอยู่แล้ว และเราเรียนหนังสืออยู่มหาลัย ไม่อยากให้คิดมากไปมากกว่านี้ คุณตาแกไม่ยอมรักษาเพราะต้องใช้เงินเยอะค่ะ
เรากลับบ้านไป ตั้งใจจะทักคุณตาค่ะ คิดถึงแก ทุกคนออกมารับเราหมดเลย ยกเว้นตา เราเลยถามว่าคุณตาไปไหน ปรากฎคือ... คุณตาเสียไปตั้งสองเดือนแล้วค่ะ ไม่มีข่าว เผาแล้ว จัดงานศพแล้ว แต่เราไม่รู้เลย ทุกคนได้อยู่กับตา ได้เห็น แต่เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแกป่วยหนักขนาดนั้น
เราไม่ได้เอะใจอะไรก่อนหน้านี้ เพราะแกก็ไม่ค่อยคุยโทรศัพท์ ตอนฝากบอกคิดถึงคุณตา ทุกคนก็พูดว่าเดี๋ยวบอกให้ คือเราไม่รู้จริงๆ
ที่แย่คือหลังจากที่เรารู้ คือเราช็อคและนิ่งไปเลย ข้างในไม่รู้สึกอะไรเลยค่ะ คุณยายบอกเราว่า "คุณตาไม่ให้บอก เพราะกลัวเราทำข้อสอบไม่ได้" เราไม่รู้จะทำหน้ายังไง คือ.. จะบอกว่าบอกเราไม่ได้เพราะกลัวเราเรียนไม่รู้เรื่องเหรอ แล้วคือ... คือแล้วยังไงวะ คือเราต้องรู้สึกยังไง คิดว่าเราไม่ควรได้รู้เลยจริงๆหรอ
ที่เจ็บคือตาคิดว่าชีวิตแกไม่สำคัญกับเรา ไม่อยากให้เรามาเจอ
เรารู้สึกว่าทุกคนหวังให้เราแบบระเบิดร้องไห้ไรงี้ แต่เราร้องไห้ไม่ออก แบบนิ่งๆไปเลยพักหนึ่ง แล้วดูคุณยายเราไม่พอใจเราอีกที่เราไม่ร้องไห้
แต่เราเสียใจนะ มันจะมาเป็นพักๆ มันจะมารู้สึกตอนอยู่คนเดียวแล้วนึกถึงว่าคุณตาเคยสัญญาจะมางานรับปริญญา หรือสัญญาว่าจะสอนเราขี่มอไซคันเก่าของแก แกเคยบอกว่าเราแกจะยกมอไซต์คันเก่ามากๆ ของแกให้เรา
ปกติแกเป็นคนตลกด้วย คือเวลาแกอยู่ ยายเราจะอารมณ์ดี จะมีคนเบรคเวลายายเราปรี๊ดแตก แต่พอแกไม่อยู่ เวลายายอารมณ์์เสีย บรรยากาศจะแย่มากๆ
ที่แปลกคือ แกเสียเป็นปีแล้ว แต่เรายังเสียใจอยู่เลย มันมีความรู้สึกแบบ ปกติก็ไม่รู้สึกอะไร แล้วจู่ๆมันก็แบบ.. เราไม่ได้ไปงานศพด้วยซ้ำ ตอนนั้นคุณตาบอกว่าอยากให้จัดงานศพที่ตรัง บอกว่าเพื่อนเก่าแกเยอะ แต่ทุกคนก็เผาแกที่จังหวัดเราแทน ไม่ได้ไปตรัง
บางครั้งก็นึกถึงตอนแกขอให้จัดการข้อความในมือถือให้ บางครั้งก็แบบ..แค่นึกว่าตาจะรู้สึกยังไงตอนบอกทุกคนว่าอย่าไปบอกเรา เราเสียใจที่ไม่ได้ส่งแก
นั่นแหละ 555555
ระบายเรื่องคุณตาที่เสียชีวิตไป..
คือเราค่อนข้างสนิทกับคุณตาของเราตอนแกยังมีชีวิตค่ะ แต่ช่วงหลังๆมาเราไม่ค่อยกล้าไปยุ่งกับแกเพราะแกอารมณ์เสียบ่อย เราเพิ่งจะมาเข้าใจว่าเป็นเพราะแกเจ็บค่ะ แกเป็นมะเร็ง
ทุกคนในบ้านรู้ว่าแกยังไม่หาย อาจจะยกเว้นเราค่ะ (เราเข้าใจว่าแกหายดีแล้ว) ไม่มีใครบอกเราเลย โดยให้เหตุผลว่าเราเองเป็นคนขี้กังวลอยู่แล้ว และเราเรียนหนังสืออยู่มหาลัย ไม่อยากให้คิดมากไปมากกว่านี้ คุณตาแกไม่ยอมรักษาเพราะต้องใช้เงินเยอะค่ะ
เรากลับบ้านไป ตั้งใจจะทักคุณตาค่ะ คิดถึงแก ทุกคนออกมารับเราหมดเลย ยกเว้นตา เราเลยถามว่าคุณตาไปไหน ปรากฎคือ... คุณตาเสียไปตั้งสองเดือนแล้วค่ะ ไม่มีข่าว เผาแล้ว จัดงานศพแล้ว แต่เราไม่รู้เลย ทุกคนได้อยู่กับตา ได้เห็น แต่เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแกป่วยหนักขนาดนั้น
เราไม่ได้เอะใจอะไรก่อนหน้านี้ เพราะแกก็ไม่ค่อยคุยโทรศัพท์ ตอนฝากบอกคิดถึงคุณตา ทุกคนก็พูดว่าเดี๋ยวบอกให้ คือเราไม่รู้จริงๆ
ที่แย่คือหลังจากที่เรารู้ คือเราช็อคและนิ่งไปเลย ข้างในไม่รู้สึกอะไรเลยค่ะ คุณยายบอกเราว่า "คุณตาไม่ให้บอก เพราะกลัวเราทำข้อสอบไม่ได้" เราไม่รู้จะทำหน้ายังไง คือ.. จะบอกว่าบอกเราไม่ได้เพราะกลัวเราเรียนไม่รู้เรื่องเหรอ แล้วคือ... คือแล้วยังไงวะ คือเราต้องรู้สึกยังไง คิดว่าเราไม่ควรได้รู้เลยจริงๆหรอ
ที่เจ็บคือตาคิดว่าชีวิตแกไม่สำคัญกับเรา ไม่อยากให้เรามาเจอ
เรารู้สึกว่าทุกคนหวังให้เราแบบระเบิดร้องไห้ไรงี้ แต่เราร้องไห้ไม่ออก แบบนิ่งๆไปเลยพักหนึ่ง แล้วดูคุณยายเราไม่พอใจเราอีกที่เราไม่ร้องไห้
แต่เราเสียใจนะ มันจะมาเป็นพักๆ มันจะมารู้สึกตอนอยู่คนเดียวแล้วนึกถึงว่าคุณตาเคยสัญญาจะมางานรับปริญญา หรือสัญญาว่าจะสอนเราขี่มอไซคันเก่าของแก แกเคยบอกว่าเราแกจะยกมอไซต์คันเก่ามากๆ ของแกให้เรา
ปกติแกเป็นคนตลกด้วย คือเวลาแกอยู่ ยายเราจะอารมณ์ดี จะมีคนเบรคเวลายายเราปรี๊ดแตก แต่พอแกไม่อยู่ เวลายายอารมณ์์เสีย บรรยากาศจะแย่มากๆ
ที่แปลกคือ แกเสียเป็นปีแล้ว แต่เรายังเสียใจอยู่เลย มันมีความรู้สึกแบบ ปกติก็ไม่รู้สึกอะไร แล้วจู่ๆมันก็แบบ.. เราไม่ได้ไปงานศพด้วยซ้ำ ตอนนั้นคุณตาบอกว่าอยากให้จัดงานศพที่ตรัง บอกว่าเพื่อนเก่าแกเยอะ แต่ทุกคนก็เผาแกที่จังหวัดเราแทน ไม่ได้ไปตรัง
บางครั้งก็นึกถึงตอนแกขอให้จัดการข้อความในมือถือให้ บางครั้งก็แบบ..แค่นึกว่าตาจะรู้สึกยังไงตอนบอกทุกคนว่าอย่าไปบอกเรา เราเสียใจที่ไม่ได้ส่งแก
นั่นแหละ 555555