ทำไมคนบ้านๆ เขามีความสุข มากกว่าคนในเมือง

เราเรียนปริญญา แต่เรากลับรู้สึกว่า ทำไมเราไม่ไม่ความสุขเลย เมื่อเทียบกับคนที่เขาอยู่บ้าน หัวเราะ ยิ้มแย้ม สบายใจ ทำไมเรากลับรู้สึกอิจฉาจับใจน่ะ  

เราจำเป็นที่ต้องขวนขวายความร่ำรวยขนาดนั้นเลยเหรอ  มีความรักจะทำให้มีความสุขจริงเหรอ  ชีวิตครอบครัว จะทำให้เรามีความสุขจริงๆเหรอ  ไม่ใช่ว่ายิ่งขวนขวายยิ่งไม่มีความสุขเหรอ  

อยากใช้ชีวิตบ้านๆ มีความสุขกับครอบครัว เราไม่อยากไขว้คว้าอะไรแล้ว อยากยิ้มและมีความสุขอีกครั้งจัง 
ไม่ได้ยิ้มหัวเราะมานานแค่ไหนน่ะ