คือจขกทเป็นพวกเหมือนจะอยากมีแฟนแต่เหมือนไม่อยากมี เอาจริงๆก็ไม่ได้แน่ใจว่าอยากมีรึเปล่า
ปจบก็ยังไม่เคยมีแฟน แต่นี้ก็อายุ24-25แล้ว
หุ่นไม่แซ่บ แต่หน้าแซ่บมาก>>>>เห็นเค้าพูดกันว่างั้น (แต่จริงๆก็เห็นด้วยน่ะ)
ก็มีคนมาจีบเรื่อยๆ ทั้งไทยทั้งต่างชาติ โซนตี๋ทั้งหลาย
ในแผนกที่อยู่นี่ก็มีคนเข้ามา3คน แต่ก็นิ่งใส่ทั้ง3คน
คือในบรรดาทุกๆคนที่เข้ามาเราจะจัดเป็น2กรุ๊ป
1คือไปไกลๆตรีน
2คือ ชอบได้ แต่....
ถ้าเข้ากรุ๊ป2 สุดท้ายก็จะเป็นเพราะว่าคำว่าแต่ๆๆๆๆ นั่นแหละ
บวกกับ60%ที่ใหญ่ที่สุดของคำว่าแต่คือ กลัวความรู้สึกตัวเอง
กลัวhandleมันไม่ได้ ถ้าชอบมากๆ หรือถ้าวันไหนที่จะกลายเป็นเหลือที่เราชอบอยู่คนเดียว
เข้าใจว่าถ้าคิดจะชอบใครซักคนมันต้องยอมรับในเรื่องนี้ให้ได้ด้วย
แต่เราว่าเราทำไม่ได้ ไม่อยากล้ม ไม่อยากพัง อยู่แบบ0 ก็ยังดีกว่า-1
ไม่อยากให้เรื่องนี้มาเป็นปัจจัยที่ทำงานได้แย่ลง แต่ถ้าเสียใจมากๆ productivity ยังไงก็ลดปะ
อยากรู้ว่าอะไรที่ทำให้ทุกคนตัดสินใจยอมรับความเสี่ยงตรงนี้
คือง่ายๆ คุณเห็นอะไรดีในคนคุยปจบคุณ หรือแฟนคุณที่รู้สึกว่า เออ เสี่ยงดูก็ได้
พื้นฐานนิสัยจขกท.เข้าใจว่าตัวเองเป็นคนน่าเอ็นดูในสายตาคนอื่น
เอาจริงๆคือเป็นคนอินดี้มาก และขี้รำคาญมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่ทุกคนดูจะเข้าใจว่าเราเป็นสายเจา๊ะแจ๊ะ ซึ่งก็โอเค มันก็ดีกว่าเป็นพวกanti social
ไปไหนมาไหนคนเดียวตลอดไม่เคยรู้สึกว่าต้องมีชาวบ้านไปนั่งกินข้าวด้วย
เวลากลับบ้านถ้าวันไหนต้องเดินกลับบ้านกับชาวบ้านก็จะเซ็งเบาๆ
เพราะจะยัดหูฟังฟังเพลงกลับบ้านไม่ได้ ต้องคิดบทสนทนาให้บรรยากาศมันไม่awkward
และต้องเข้าเรื่องงานให้น้อยที่สุดเพราะจริงๆแล้วเป็นมนุษย์ไร้แก่นสาร
แต่ต้องkeep lookเป็นคนตั้งใจทำงาน
แต่ที่มาตั้งกระทู้เพราะรู้สึกว่า
ถ้าอายุเท่านี้ไม่เคยอยู่ในความสัมพันธ์เลย ภูมิคุ้มกันตัวเองมันจะไม่มีถ้าไปชอบใครตอนแก่ขึ้นมา
แต่ให้ชอบคนในแผนกที่มาชอบก็น่าจะไม่ไหว เพราะมันใกล้ตัวเกินไป
อะไรเป็นตัวตัดสินใจให้คุณรู้สึกว่าจะคบกับคนๆนี้หรือจะคุยกับคนๆนี้
ปจบก็ยังไม่เคยมีแฟน แต่นี้ก็อายุ24-25แล้ว
หุ่นไม่แซ่บ แต่หน้าแซ่บมาก>>>>เห็นเค้าพูดกันว่างั้น (แต่จริงๆก็เห็นด้วยน่ะ)
ก็มีคนมาจีบเรื่อยๆ ทั้งไทยทั้งต่างชาติ โซนตี๋ทั้งหลาย
ในแผนกที่อยู่นี่ก็มีคนเข้ามา3คน แต่ก็นิ่งใส่ทั้ง3คน
คือในบรรดาทุกๆคนที่เข้ามาเราจะจัดเป็น2กรุ๊ป
1คือไปไกลๆตรีน
2คือ ชอบได้ แต่....
ถ้าเข้ากรุ๊ป2 สุดท้ายก็จะเป็นเพราะว่าคำว่าแต่ๆๆๆๆ นั่นแหละ
บวกกับ60%ที่ใหญ่ที่สุดของคำว่าแต่คือ กลัวความรู้สึกตัวเอง
กลัวhandleมันไม่ได้ ถ้าชอบมากๆ หรือถ้าวันไหนที่จะกลายเป็นเหลือที่เราชอบอยู่คนเดียว
เข้าใจว่าถ้าคิดจะชอบใครซักคนมันต้องยอมรับในเรื่องนี้ให้ได้ด้วย
แต่เราว่าเราทำไม่ได้ ไม่อยากล้ม ไม่อยากพัง อยู่แบบ0 ก็ยังดีกว่า-1
ไม่อยากให้เรื่องนี้มาเป็นปัจจัยที่ทำงานได้แย่ลง แต่ถ้าเสียใจมากๆ productivity ยังไงก็ลดปะ
อยากรู้ว่าอะไรที่ทำให้ทุกคนตัดสินใจยอมรับความเสี่ยงตรงนี้
คือง่ายๆ คุณเห็นอะไรดีในคนคุยปจบคุณ หรือแฟนคุณที่รู้สึกว่า เออ เสี่ยงดูก็ได้
พื้นฐานนิสัยจขกท.เข้าใจว่าตัวเองเป็นคนน่าเอ็นดูในสายตาคนอื่น
เอาจริงๆคือเป็นคนอินดี้มาก และขี้รำคาญมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่ทุกคนดูจะเข้าใจว่าเราเป็นสายเจา๊ะแจ๊ะ ซึ่งก็โอเค มันก็ดีกว่าเป็นพวกanti social
ไปไหนมาไหนคนเดียวตลอดไม่เคยรู้สึกว่าต้องมีชาวบ้านไปนั่งกินข้าวด้วย
เวลากลับบ้านถ้าวันไหนต้องเดินกลับบ้านกับชาวบ้านก็จะเซ็งเบาๆ
เพราะจะยัดหูฟังฟังเพลงกลับบ้านไม่ได้ ต้องคิดบทสนทนาให้บรรยากาศมันไม่awkward
และต้องเข้าเรื่องงานให้น้อยที่สุดเพราะจริงๆแล้วเป็นมนุษย์ไร้แก่นสาร
แต่ต้องkeep lookเป็นคนตั้งใจทำงาน
แต่ที่มาตั้งกระทู้เพราะรู้สึกว่า
ถ้าอายุเท่านี้ไม่เคยอยู่ในความสัมพันธ์เลย ภูมิคุ้มกันตัวเองมันจะไม่มีถ้าไปชอบใครตอนแก่ขึ้นมา
แต่ให้ชอบคนในแผนกที่มาชอบก็น่าจะไม่ไหว เพราะมันใกล้ตัวเกินไป