เป็นกระทู้แรกที่โพสเลยครับผิดพลาดตรงไหนต้องขออภัยด้วยนะครับ
เรื่องมีอยู่ว่า ผมเป็นคนที่ค่อนข้างเงียบๆ เวลาคุยหรือสนทนากับใครก็จะคุยเป็นกันเอง เข้าคนได้ง่ายบ้าง ยากบ้าง คือผมคุยไม่เก่ง ไม่รู้จะถามอะไรมากมาย กลัวจะไปยุ่งเรื่องส่วนตัวคนอื่นเกินไป.เป็นคนคิดมาก ย้ำคิดย้ำทำ แต่ก็มีปัญหากับใคร ผมเป็นคนไม่ชอบเที่ยว ไม่ชอบที่ๆมีคนเยอะๆ อย่างถ้ามีงานคอนเสริท อะไรงี้ผมจะไม่ไปเลย หรือถ้ามีดาราเดินผ่าน หรือคนอื่นๆ ขอถ่ายรูปนี้นะ ผมจะรูกสึกเฉยๆ ไม่อยากถ่าย ไม่อยากเอาไปอวดเพื่อนในเฟสอะไรงี้คือไม่ชอบจริงๆ ไม่ชอบเสียงดังวุ่นวายผมเป็นคนรักความสงบ.ไม่ชอบยุ่งกับใคร ชอบเที่ยว กับคนรัก หรือลูกๆ แบบมินิๆเงียบๆ ตามทะเล ภูเขา หรือทุ่งนา เขียวๆ บรรยากาศดีๆ จะรู้สึกเป็นตัวของตัวเองมาก สะบายใจ อยากอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ แบบนั้นทุกๆวัน
แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า ต้องทำงาน บางทีเราก็เจอกลุ่มคน กลุ่มสังคมกลุ่มผู้หญิง ที่คุยกันแต่เรื่อง ผู้หญิง สะส่วนมาก คือมันทำให้ผมไม่รู้จะคุยอะไรกับพวกเธอดี บางทีก็ได้แต่ยิ้ม เวลาที่พวกเธอมองหน้า หรือคุยกะผม หรือบางทีพูดทลึ่งมา. ซึ่งผม ไม่ใช่คนที่ขี้เล่น หรือลามกที่จะคุยทลึ่งกับผู้หญิงเลย และจีบผู้หญิงไม่เป็นด้วย ไม่กล้าที่จะขอ เฟส ด้วยซ้ำ คือ รู้สึกว่า เราเข้ากับนิสัยเฮฮาปาตี้ไม่ได้เลย. และที่สำคัญไม่ชอบคนพูดมากด้วยซ้ำ. ต่างกับเพื่อนผมผู้ชายอีกคน ที่คุยเก่ง คุยทลึ่งด้วยซ้ำ กลับมีแต่คนอยากคุยด้วย จนบางทีผมยังแอบคิดในใจว่าทำไมเราไม่คุยเก่งแบบนี้ว้า จะไม่ไม่รุ้สึก แบบเป็นคนอมทุกข์แบบนี้. แต่มันก็นะ นิสัยผมแบบนี้นี่ จะพยายามเป็นคนอื่นเพื่ออะไร มันไม่มีประโยชน์ เป็นตัวของตัวเองดีกว่าเสแสร้งไปก็เท่านั้น
ผมไม่มีความสุขกับการทำงานที่มีผู้คนวุ่นวายจริงๆ
มีใครเป็นแบบผมรึเปล่า แล้วถ้ามี พวกคุนทำงานแบบไหนกัน. แก้ปัญหา ในการใช้ชีวิตแบบไหนให้มีความสุข และไม่ทำให้คนรอบข้าง รังเกลียจเรา
ผมรู้สึกเบื่อหน่ายสังคมวุ่นวาย ผู้คน
เรื่องมีอยู่ว่า ผมเป็นคนที่ค่อนข้างเงียบๆ เวลาคุยหรือสนทนากับใครก็จะคุยเป็นกันเอง เข้าคนได้ง่ายบ้าง ยากบ้าง คือผมคุยไม่เก่ง ไม่รู้จะถามอะไรมากมาย กลัวจะไปยุ่งเรื่องส่วนตัวคนอื่นเกินไป.เป็นคนคิดมาก ย้ำคิดย้ำทำ แต่ก็มีปัญหากับใคร ผมเป็นคนไม่ชอบเที่ยว ไม่ชอบที่ๆมีคนเยอะๆ อย่างถ้ามีงานคอนเสริท อะไรงี้ผมจะไม่ไปเลย หรือถ้ามีดาราเดินผ่าน หรือคนอื่นๆ ขอถ่ายรูปนี้นะ ผมจะรูกสึกเฉยๆ ไม่อยากถ่าย ไม่อยากเอาไปอวดเพื่อนในเฟสอะไรงี้คือไม่ชอบจริงๆ ไม่ชอบเสียงดังวุ่นวายผมเป็นคนรักความสงบ.ไม่ชอบยุ่งกับใคร ชอบเที่ยว กับคนรัก หรือลูกๆ แบบมินิๆเงียบๆ ตามทะเล ภูเขา หรือทุ่งนา เขียวๆ บรรยากาศดีๆ จะรู้สึกเป็นตัวของตัวเองมาก สะบายใจ อยากอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ แบบนั้นทุกๆวัน
แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า ต้องทำงาน บางทีเราก็เจอกลุ่มคน กลุ่มสังคมกลุ่มผู้หญิง ที่คุยกันแต่เรื่อง ผู้หญิง สะส่วนมาก คือมันทำให้ผมไม่รู้จะคุยอะไรกับพวกเธอดี บางทีก็ได้แต่ยิ้ม เวลาที่พวกเธอมองหน้า หรือคุยกะผม หรือบางทีพูดทลึ่งมา. ซึ่งผม ไม่ใช่คนที่ขี้เล่น หรือลามกที่จะคุยทลึ่งกับผู้หญิงเลย และจีบผู้หญิงไม่เป็นด้วย ไม่กล้าที่จะขอ เฟส ด้วยซ้ำ คือ รู้สึกว่า เราเข้ากับนิสัยเฮฮาปาตี้ไม่ได้เลย. และที่สำคัญไม่ชอบคนพูดมากด้วยซ้ำ. ต่างกับเพื่อนผมผู้ชายอีกคน ที่คุยเก่ง คุยทลึ่งด้วยซ้ำ กลับมีแต่คนอยากคุยด้วย จนบางทีผมยังแอบคิดในใจว่าทำไมเราไม่คุยเก่งแบบนี้ว้า จะไม่ไม่รุ้สึก แบบเป็นคนอมทุกข์แบบนี้. แต่มันก็นะ นิสัยผมแบบนี้นี่ จะพยายามเป็นคนอื่นเพื่ออะไร มันไม่มีประโยชน์ เป็นตัวของตัวเองดีกว่าเสแสร้งไปก็เท่านั้น
ผมไม่มีความสุขกับการทำงานที่มีผู้คนวุ่นวายจริงๆ
มีใครเป็นแบบผมรึเปล่า แล้วถ้ามี พวกคุนทำงานแบบไหนกัน. แก้ปัญหา ในการใช้ชีวิตแบบไหนให้มีความสุข และไม่ทำให้คนรอบข้าง รังเกลียจเรา