เราอยู่ม.5คือช่วงนี้เราเพิ่งเปิดเทอม2มาอะไรๆในครอบครัวเรามันก็ค่อยๆเปลี่ยนไปค่ะ จากเทอม1ที่เราตั้งใจเรียนพยายามไม่ใส่ใจอะไรเล็กๆน้อยๆ พอมาตอนนี้ก็เริ่มคิดมากกับคำของพ่อแม่ มันเริ่มตั้งแต่วันที่พี่ชายรถล้มเมื่อประมาณสัปดาห์ที่เเล้ว แม่ก็เริ่มไม่สนใจเวลาเราพูดอะไร ในช่วงแรกๆเราก็ไม่ได้ใส่ใจมากแต่พอนานเข้าเรื่อยๆเราเริ่มคิดว่า ทำไมไม่สนเราพูดบ้าง เราก็พยายามช่วยเหลืออยู่นะ ไปซื้อกับข้าวให้ ไปเอาของให้ซึ่งโรงพยาบาลกับบ้านก็ไกลกันพอสมควรเลยค่ะ แต่พอเราขอให้ช่วยนิดๆหน่อยๆ เขาก็ชอบทำเสียงตะคอกใส่ ไม่สนใจเรา พอเราบอก"แค่นี้ช่วยหน่อยก็ไม่ได้ก็นี่ก็คงไม่ต้องทำไรแล้วแหละ" นางก็บอก"ตามใจเลยถ้างั้น" สุดท้ายเราก็ต้องช่วยตัวเราเอง ทั้งที่เราเหนื่อยมากๆ เราพยายามไม่คิดมากแล้วค่ะแต่ทำไม่ได้จริงๆบางครั้งก็มีแว๊บนึงอยากฆ่าตัวตาย เราน้อยใจว่าทำไมถึงสนใจแต่พี่เรา ทั้งที่เราก็เป็นลูกเหมือนกัน เวลาพ่อแม่ทะเลาะกันนางก็จะชอบพูด"ถ้ากูไม่มีลูกกูทิ้งไปละ" เรารู้สึกว่าเรามันเป็นตัวดึง ถ่วงความเฮงซวยไว้หรอ หรือว่าเราควรตายไปดีให้เรื่องมันจบๆ หรือบางทีก็คิดว่าแบบ เราต้องขาหักแขนหักแบบพี่หรอถึงจะสนใจเรา เราท้อสุดๆเราไม่เคยคิดอยากฆ่าตัวตายเลย ถ้าเป็นคนนอกบ้านเราก็ช่าง
ไปอะค่ะแต่นี่คือคนในบ้านอะ เมันไม่ไหวแล้วจริงๆอะค่ะ ต้องทำยังไงหรอคะ
ตอนนี้ดาวน์และน้อยใจตัวเองมากๆควรทำยังไงคะ