สวัสดีค่ะ วันนี้มีเรื่องมาเล่าให้ฟังค่ะ เรื่องจากชีวิตจริงของจขกท.เองค่ะ ขอเรียกแทนตัวเองว่า”เรา”นะคะ 
คือเราไม่เข้าใจกับพ่อเลยค่ะว่าทำไม เขาต้องพูดให้เรารู้สึกแย่ พูดเหมือนแนวอิจฉาหรือไม่ก็รำคาญที่ตัวเองทำไม่ได้ ตอนไปรับผลสอบก็ว่าเราให้ครูฟังซะเละเลย กลายเป็นว่าเรากลายเป็นคนเลวในสายตาครูเลยล่ะค่ะ ทั้งๆที่เราดีกับครูตลอด ไม่ได้เป็นตัวก๊วนของห้อง แต่ว่าพอเรารู้ว่าพ่อเราพูดไม่ดีเกี่ยวกับเราให้ครูฟัง เราก็ไม่พอใจค่ะ เรารู้สึกว่าถ้าเขาบอกเราว่าเราโตแล้ว เขาไม่ควรพูดอะไรแบบนั้นด้วยซ้ำ เขาบอกว่าเขาหัวสมัยใหม่ แต่เรารู้สึกว่ายิ่งอยู่กับเขา เรายิ่งรู้สึกว่าตัวเองดูด้อยค่าในสายตาของเขามาก ทำอะไรก็ไม่ถูกใจเขา เขาไม่ชอบที่เราเป็นแบบนี้ เขาไม่ชอบที่เราไม่เป็นในแบบที่เขาต้องการ พอเราพูดอะไรดีๆ เขาก็ชอบสวนกลับมาด้วยถ้อยคำดูถูก เรารู้สึกว่า เราควรทำยังไงให้เขาไม่พูดแบบนี้ใส่เราอีก คือจริงๆแล้ว เรามีพี่2คนค่ะ พี่ๆก็โดนแบบเราหมดเลยค่ะ แต่พี่ๆโชคดีมาก เพราะว่าอยู่มหาลัยแล้ว ต้องไปอยู่หอ ตอนแรกเราก็รู้สึกดีนะที่พี่ไม่อยู่บ้าน แต่พอเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เรารู้สึกว่า เรารู้สึกดีที่มีพี่ๆอยู่บ้าน แต่ในขณะเดียวกัน เรากลับเป็นฝ่ายที่ต้องมาเป็นแบบนี้ เราโดนมาตั้งแต่เด็ก ทั้งเอานิ้วดันหัว หาว่าเราโง่ เขาสอนอะไรแล้วเราทำไม่ได้ก็ตะโกนด่าจนเราร้องไห้ เราโดนเขาตีบ่อยมาก เขาก็ต้องทำงานต่างจังหวัด(บางครั้ง)  ส่วนแม่ก็คอยหาเงินมาส่งลูก3คนเรียน แม่ดีกับเรามากที่สุด เข้าใจเรามากสุด ถึงแม้เราจะทำผิดต่อเขามาก แต่เขาก็รักลูกๆทุกคนหมด ลูกๆทุกคนก็จะมาเล่าเรื่องพ่อให้ฟังบ่อยๆ ซึ่งพ่อก็เป็นคนที่ชอบใช้ความรุนแรงทางอารมณ์,สีหน้า ทุกอย่างเลย เราร้องไห้เพราะเขาบ่อยมาก เรารู้สึกว่าเราพยายามเล่าให้ละเอียดที่สุดแล้ว แต่ถ้าเขาไม่เข้าใจ เราก็ไม่รู้จะทำยังไงดี ไม่ใช่เราไม่รักเขานะ แต่เรารู้สีกว่าเขามองเรากลายเป็นคนเลวไปแล้ว เขามองเราด้านเดียว เขาชอบมั่นใจในตัวเองมากจนเกินไป เขาเคยถามเรานะ ว่าทำไมเราไม่มั่นใจบ้าง เราก็คิดในใจว่า ถ้าเรามั่นใจในตัวเองมากแบบเขา คงไม่มีใครชอบเราหรอก พี่ๆของเราสนิทกันมาก ตัวติดกันมาก เราก็เข้าใจนะ เพราะว่าเราเป็นน้อง แต่เรารู้สึกว่าเราดูไร้ตัวตนสำหรับพี่ๆและพ่อ เรากดดันตัวเองทุกอย่าง เราเครียดมาก เรายังไม่รู้เลยว่าเราเป็นอะไรไหม
*ช่วยคิดหน่อยนะคะ ว่าเราควรทำยังไงกับเรื่องนี้*