คือต้องบอกก่อนว่า เราค่อนข้างเก่งในการอธิบายอะไรสักอย่างและการเล่าเรื่องตามความคิดให้บุคคลรอบข้างฟังไหลลื่น สามารถแต่งนิยายเล่าความฝันกับน้องได้ทุกครั้ง
แต่มามีวันหนึ่ง ที่กดดันมากๆช่วงนั้นคือเหมือนอารมณ์และจิตใจดิ่งลงกระทันหันเลย ปุ๊บปั๊บแบบไม่เคยเป็นมาก่อนดิ่งมากๆจนแบบมองไปทางไหนก็เห็นภาพตัวเองตายในรูปแบบต่างๆ คิดแต่เรื่องร้ายๆกับตัวเองในหัวสมองตลอดเวลา และพอผ่านช่วงนั้นมาได้ เราก็รู้สึกตัวว่ามีบางอย่างหายไป
เหมือนสูญเสียตัวตนบางอย่างไปเลยค่ะ ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง บางอย่างในชีวิตประจำวันที่สามารถทำได้กลับทำไม่ได้แล้ว คือเหมือนเราเสียสกิวด้านนั้นไปเลย
ที่เราเสียไปคือการ'อธิบายความคิดเราเองค่ะ' แต่อาจจะยังไม่ถูกนัก ยกตัวอย่าง พอเราฝันเรื่องไหนที่สนุก เราจะตื่นขึ้นมาเล่าให้น้องสาวฟังได้จนจบความฝันอย่างออกรสชาติ
แต่พอเจอเหตุการณ์นั้น เราไม่สามารถเล่าได้ ไม่ได้ของเราคือ ในหัวเราเห็นเป็นฉากๆ แต่ไม่สามารถหยิบคำมารวมเป็นประโยคเล่าให้น้องสาวเข้าใจได้ จนน้องสาวบอกให้หยุดเลย เราเฟลมากเลยค่ะ T-T หลายรอบด้วยไม่ใช่ว่าสองสามรอบแล้วพอ จากนั้นเราก็สังเกตว่าเราไม่สามารถแต่งนิยายได้ค่ะ อาการเดียวกันเลยทั้งที่ในหัวมีพอตหรือแยกออกมาแล้ว แต่แค่คำเดียวเราก็ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง เราทำไม่ได้จนร้องไห้เวลาพิมพ์ก็มีค่ะ
การที่ไม่สามารถอธิบายกับพิมพ์ได้อย่างที่ใจเราต้องการจริงๆ มันทรมาณค่อนข้างมาก **แต่ก็มีบางครั้ง(ซึ่งน้อยมากๆแทบนับครั้งได้) ที่เราได้สกิวกลับคืนมา คือตอนที่เราความคิดเห็นไม่ตรงกับคุณครูที่วิลัยค่ะ
*ที่บ้านเรามีปัญหาที่ตากับยายชอบทะเลาะกันรุงแรงถึงขั้นใช้กำลัง แม่ก็เป็นไมเกรนเพราะสองคนนั้นตลอด * ในสายตาหลานๆก็คือเป็นเรื่องปกติไปแล้ว เรานั้งใช้คอมอยู่แบบนี้ ตากับยายหยิบมีดกับโต้ะฟาดกันก็มี คือมันเป็นเรื่องปกติแต่บางวันก็อาจต้องหยุดเรียนบ้าง เราเลยเล่าให้ครูคนนั้นฟังค่ะ แต่ครูเขาบอกว่าให้ ตัวหนูเองเนี้ย ไปเข้าวัดฟังเทศ ต้องแก้ไขที่ตัวเราเองก่อน(คุณครูเป็นคนธรรมมะทำโม) ตอนนั้นเราขึ้นเลยค่ะ เราไม่สามารถยอมรับเหตุผลนั้นได้เลยเราอธิบายยาวเหยียดให้คุณครูคนนั้นฟังจนครูแกเข้าใจ ตอนนั้นเราภูมิใจมากรู้สึกหัวใจฟูๆคิดว่าฉันได้สกิวเดิมกลับมาแล้วใช่ไหม เหลิงดีใจได้แค่ตอนนั้นค่ะ พอผ่านมาก็คือเป็นแบบเดิม
*เราที่ต้องคุยอธิบายอะไรยาวๆ เราเลยเลือกที่จะพิมพ์แล้วให้ทางนั้นพูดค่ะ เพราะถ้าพิมพ์จะสามารถนั้งทวนว่าใช้คำถูกหรือใช้คำนี้กับประโยคนี้เขาจะเข้าใจเราถูกตามที่คิดใช่ไหม แต่บางทีก็นึกคำไม่ออกจริงๆค่ะว่าประโยคนี้ใช้คำไหนนะ มันหายไปไหนค้นๆจนไปเจอคำข้างเคียงมาใช้แทนไปก่อนงี้อ่ะ
เราไม่รู้ว่ามีใครเคยเป็นไหม หรือมันเป็นเรื่องปกติหรือเปล่า ไม่ต้องไปพบจิตแพทย์ก็ได้ คือเราไปเล่าเรื่องนี้ให้ที่บ้านฟังก็จะคิดว่าปกตหรือว่าเราคิดมากเอง ทั้งที่เรารู้สึกว่าตัวเองสูญเสียอะไรบางอย่างไปในวันนั้นจริงๆ
เสียสกิวความสามารถอะไรบางอย่างไปอาการแบบนี้ควรไปพบจิตแพทย์ไหม?
แต่มามีวันหนึ่ง ที่กดดันมากๆช่วงนั้นคือเหมือนอารมณ์และจิตใจดิ่งลงกระทันหันเลย ปุ๊บปั๊บแบบไม่เคยเป็นมาก่อนดิ่งมากๆจนแบบมองไปทางไหนก็เห็นภาพตัวเองตายในรูปแบบต่างๆ คิดแต่เรื่องร้ายๆกับตัวเองในหัวสมองตลอดเวลา และพอผ่านช่วงนั้นมาได้ เราก็รู้สึกตัวว่ามีบางอย่างหายไป
เหมือนสูญเสียตัวตนบางอย่างไปเลยค่ะ ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง บางอย่างในชีวิตประจำวันที่สามารถทำได้กลับทำไม่ได้แล้ว คือเหมือนเราเสียสกิวด้านนั้นไปเลย
ที่เราเสียไปคือการ'อธิบายความคิดเราเองค่ะ' แต่อาจจะยังไม่ถูกนัก ยกตัวอย่าง พอเราฝันเรื่องไหนที่สนุก เราจะตื่นขึ้นมาเล่าให้น้องสาวฟังได้จนจบความฝันอย่างออกรสชาติ
แต่พอเจอเหตุการณ์นั้น เราไม่สามารถเล่าได้ ไม่ได้ของเราคือ ในหัวเราเห็นเป็นฉากๆ แต่ไม่สามารถหยิบคำมารวมเป็นประโยคเล่าให้น้องสาวเข้าใจได้ จนน้องสาวบอกให้หยุดเลย เราเฟลมากเลยค่ะ T-T หลายรอบด้วยไม่ใช่ว่าสองสามรอบแล้วพอ จากนั้นเราก็สังเกตว่าเราไม่สามารถแต่งนิยายได้ค่ะ อาการเดียวกันเลยทั้งที่ในหัวมีพอตหรือแยกออกมาแล้ว แต่แค่คำเดียวเราก็ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง เราทำไม่ได้จนร้องไห้เวลาพิมพ์ก็มีค่ะ
การที่ไม่สามารถอธิบายกับพิมพ์ได้อย่างที่ใจเราต้องการจริงๆ มันทรมาณค่อนข้างมาก **แต่ก็มีบางครั้ง(ซึ่งน้อยมากๆแทบนับครั้งได้) ที่เราได้สกิวกลับคืนมา คือตอนที่เราความคิดเห็นไม่ตรงกับคุณครูที่วิลัยค่ะ
*ที่บ้านเรามีปัญหาที่ตากับยายชอบทะเลาะกันรุงแรงถึงขั้นใช้กำลัง แม่ก็เป็นไมเกรนเพราะสองคนนั้นตลอด * ในสายตาหลานๆก็คือเป็นเรื่องปกติไปแล้ว เรานั้งใช้คอมอยู่แบบนี้ ตากับยายหยิบมีดกับโต้ะฟาดกันก็มี คือมันเป็นเรื่องปกติแต่บางวันก็อาจต้องหยุดเรียนบ้าง เราเลยเล่าให้ครูคนนั้นฟังค่ะ แต่ครูเขาบอกว่าให้ ตัวหนูเองเนี้ย ไปเข้าวัดฟังเทศ ต้องแก้ไขที่ตัวเราเองก่อน(คุณครูเป็นคนธรรมมะทำโม) ตอนนั้นเราขึ้นเลยค่ะ เราไม่สามารถยอมรับเหตุผลนั้นได้เลยเราอธิบายยาวเหยียดให้คุณครูคนนั้นฟังจนครูแกเข้าใจ ตอนนั้นเราภูมิใจมากรู้สึกหัวใจฟูๆคิดว่าฉันได้สกิวเดิมกลับมาแล้วใช่ไหม เหลิงดีใจได้แค่ตอนนั้นค่ะ พอผ่านมาก็คือเป็นแบบเดิม
*เราที่ต้องคุยอธิบายอะไรยาวๆ เราเลยเลือกที่จะพิมพ์แล้วให้ทางนั้นพูดค่ะ เพราะถ้าพิมพ์จะสามารถนั้งทวนว่าใช้คำถูกหรือใช้คำนี้กับประโยคนี้เขาจะเข้าใจเราถูกตามที่คิดใช่ไหม แต่บางทีก็นึกคำไม่ออกจริงๆค่ะว่าประโยคนี้ใช้คำไหนนะ มันหายไปไหนค้นๆจนไปเจอคำข้างเคียงมาใช้แทนไปก่อนงี้อ่ะ
เราไม่รู้ว่ามีใครเคยเป็นไหม หรือมันเป็นเรื่องปกติหรือเปล่า ไม่ต้องไปพบจิตแพทย์ก็ได้ คือเราไปเล่าเรื่องนี้ให้ที่บ้านฟังก็จะคิดว่าปกตหรือว่าเราคิดมากเอง ทั้งที่เรารู้สึกว่าตัวเองสูญเสียอะไรบางอย่างไปในวันนั้นจริงๆ