เราออกจากโรงเรียน เพราะคนกลุ่มเดียว

เรื่องมีอยู่ว่า ครั้งหนึ่งเราเคยอยู่โรงเรียนใหญ่ในเมือง เป็นโรงเรียนเอกชนชื่อดังในเมืองชลบุรีค่ะ ซึ่งเราเรียนที่นี่ตั้งแต่ อ.1-ป.4 แล้วเราก็ย้ายไป เรียนที่ต่างจังหวัด เราอยู่อำเภอเล็กๆในจังหวัดนั้นๆค่ะ แต่เราเข้าไปเรียนในเมือง ซึ่งในเมืองก็ห่างจากอำเภอที่เราอยู่หลายกิโล (ตื่นตี 5 ขึ้นรถ 6 โมงเพื่อไป โรงเรียนนั้นๆ) เราเรียน ป.5-ป.6 ที่นั้น ไม่มีปัญหาค่ะ มีทะเลาะกับเพื่อนเล็กน้อย เพราะความคิดเด็กที่นี่กับเด็กในเมืองใหญ่ไม่เหมือนกัน จากนั้น เราก็จบ ป.6 และไปต่อในโรงเรียนประจำอำเภอค่ะ เราก็มาเรียน ม.1 ค่ะ เปิดเทอมแรกๆสนุกมากมีความสุขมาก และหลังจากนั้น เค้าสร้างกลุ่มแอนตี้เราค่ะ คือเราแทบไม่รู้เลยว่าไปทำไรผิดอะไรขนาดนั้น และเราก็มีเพื่อนกลุ่มใหม่ค่ะ ซึ่งเพื่อนกลุ่มนี้ออกจากกลุ่มแอนตี้มาอยู่กับเราค่ะ เราก็คบๆกันมาจนถึง ม.2 แล้วคราวนี้ เราเริ่มโดนคนในกลุ่มคนนึงแซะค่ะ (กลุ่มมีกัน 5 คน รวมเรา) เราเริ่มทนไม่ได้ แต่เราก็ทนเพราะคิดว่าทนเอาเดี๋ยวก็ปิดเทอมเเล้ว เราทนมาตลอด มา ม.3 เราก็ทน จนเข้าเทอม 2 ค่ะ ตอนนั้นมีเพื่อนคิดเหมือนกันกับเราว่าแซะแรง ไม่รักษาน้ำใจคนอื่น เเล้วเพื่อนคนนั้นเหมือนรู้ตัว เค้าก็เฟดตัวออกไป แต่เเล้วมันก็แย่กว่าเดิม ตอน ม.3 เราโดนๆแซะมากขึ้นเรื่อยๆ เรารำคาญมาก แล้วใกล้ปิดเทอมด้วย มันเป็นเหตุผลที่ทำให้เราไม่อยากไปโรงเรียนค่ะ เราไม่ไปโรงเรียนเลยบางอาทิตย์เพราะทนไม่ไหว โดนพูดทำร้ายจิตใจใครจะไปทนได้ แค่เราเอ่ยปากขึ้นมาก็โดนด่าแล้ว เราเบื่อ เรารำคาญ เราเกลียดมาก เราเริ่มไม่ไหวเลยไม่ไปโรงเรียนค่ะ แต่พอแม่รู้แม่ก็ถามว่าเป็นไร เราเลือกไม่ตอบค่ะ เพราะรู้ว่ายิ่งพูดก็ยิ่งแย่ เราก็ทนๆไปพอให้จบ ม.3 พอจบ เราก็ขอย้ายทันทีค่ะ แต่ก็ไม่ได้ย้าย แล้วพวกมันก็มาพูดว่า น้ำลายๆ บอกจะย้ายก็ไม่ย้าย แบบกระเเนะกระแหน ใจเราคือถามว่าเป็น ไรมากมั้ย แต่ก็ทำได้แค่เก็บอาการ เราเก็บอาการเก่งมาก แทนที่จะโวยวาย เรากลับเงียบค่ะ เงียบไม่พูด เวลามันด่า เราก็เงียบแล้วหันหน้าหนีค่ะ ไม่สนใจ เพราะเบื่อมาก รำคาญ ค่ะ แล้ว ม.4 เราก็มาต่อที่เดิมค่ะ ม.4ก็มีเพื่อนใหม่มาเรียน ด้วยเยอะมาก เพราะเปลี่ยนห้องใหม่ แต่เรายังเล่นกับคนกลุ่มเดิมค่ะ แต่แค่กลุ่มมันเยอะขึ้นกว่าเดิม แรกๆอะไรก็ดี เพอร์เฟคไปหมด จน 3 เดือนให้หลัง มันแซะเราแบบเดิม ด่าเราทุกวัน กดเราทุกวัน ใช้ให้เราทำงานให้บ้าง ไอเราก็ทำไงทนเพราะกลัวไม่มีเพื่อนเล่น เพราะเราก็แบบ กูย้ายแน่ๆจบเทอมนี้กูขอย้ายแน่ๆเพราะไม่ไหวแล้ว แค่เราเสนอความคิดก็โดนบลัฟละอะ คือไรวะ มันทำให้เราทนไม่ไหว เราเลยไม่ไปโรงเรียนเหมือนตอน ม.3 เราจิตใจย่ำแย่มาก เราไม่ไปโรงเรียน เพื่อไปหาเพื่อนเก่าที่เรียนด้วยตอน ป.6 เราสนิทกับเพื่อนตอนนั้นมากกว่า มันดีกับเราทุกอย่าง เราเดือดร้อนมันช่วยเหลืออะ บวกกับเรามีบ้านที่นั้น เราก็ขอแม่ว่าอยากย้ายมาอยู่กับแม่ที่ในตัวเมือง เพราะเราอยากหนีจากพวกนี้ แม่อนุมัติค่ะ แต่ 3 เดือนให้หลังนี้ เราไปโรงเรียนแค่อาทิตย์ละ 2-3 วัน บางอาทิตย์ไปวันเดียว วันเสาร์อาทิตย์เราเข้าในเมืองตลอดค่ะ เราไม่อยู่แถวๆบ้านในอำเภอเล็กๆเลย เพราะไม่อยากใกล้ไม่อยากเห็นหน้า เราเกลียดอะค่ะ เวลาเราไปเราก็โดนพูดให้ว่า เอ้า มาลาออกหรอ ถ้าจะไม่มาขนาดนี้ก็ไม่ได้ต้องมา บ้างก็ จะไม่มาก็ได้ ไม่มีผลอะไรกับชีวิตคนอื่น คือเราโมโหแต่เราเก็บอาการอะทุกคน ในใจเราคือบวกได้บวกแล้ว แต่เราก็ทนเพราะเราก็จะย้ายแล้ว จนแม่มารู้อีกแล้วว่าเราไม่อยากไปโรงเรียน เเม่ก็ถามอีก แต่เราก็ไม่บอกแม่ เราไปบอกพ่อเลยค่ะ เราบอกทุกอย่างว่าเราโดนแกล้ง โดนพูดให้ ทั้งๆที่พ่อแม่เราก็ไม่เคยทำกับเราแบบนี้อะทุกคน 2 อาทิตย์สุดท้ายก่อนสอบเป็นอะไรที่ตกนรกทั้งเป็นมาก แม่ให้ไปโรงเรียนทุกวันเพราะแม่ของ่าให้เรียนให้จบเทอมนี้ แล้วจะย้ายได้ เราก็ไปแต่เราไปแค่ 3-4 วัน/อาทิตย์ จนมาอาทิตย์สุดท้ายค่ะ อาทิตย์สุดท้ายเราสอบ 4 วัน วันจันทร์เราไป รร แต่เราอยากกลับมาทำงานที่บ้านตอนบ่ายค่ะ เราเลยโทรให้ป้ามารับ เรา ออกมาคุยโทรศัพท์หน้าห้องมันยังมาแอบฟัง เตรียมเอาไปนินทามั้ง555 ขี้มาก สอบวันแรกผ่านไปด้วยดีแต่เราเครียดมาก เครียดเรื่องงาน เครียดเรื่องเพื่อน เครียดเรื่องย้าย สอบวันที่ 2 เราตื่นมาตอนตี 4 อะทุกคน แล้วเราตื่นมาเดินอ้อมหมู่บ้าน แล้วเราร้องไห้ ร้องไห้หนักมาก แล้วเราก็กลับมานอนคิดถ้ากินยาให้ตายไปเลยมันจะเป็นยังไง เราเลยหาในกูเกิลนี่แหละว่ากินเข้าไปในปริมาณเท่านี้จะเป็นไรมั้ย แต่เราก็ไม่กิน เฝเรากลัวเราไม่ตายแล้วได้ไปนอนใส่สายยางทางจมูก เราคิดว่ามันต้องทรมานมากแน่ๆ เราเลยทนค่ะ ก็ไปสอบ เราก็ไปกินข้าวกับพวกมัน มันก็พูดให้บลาๆว่ามาทำไม รถมันเต็ม คือออกไปกินข้าวข้างนอกอะค่ะ มันไม่อยากให้เราไปกินด้วย เราขึ้นเลยค่ะ แต่ก็เก็บอาการ จนวันสุดท้าย เราไม่ไปกินข้าว เราไปส่งงานทุกอย่าง เพื่อจะได้ไม่ติด 0,ร,มส. ใช่ค่ะเราไม่ติด เราดีใจมาก เราเเคปเกรดให้พ่อดู พ่อบอกว่า ดรอปมั้ย แล้วไปเรียน ม.4ใหม่ เรียนตอนนี้จิตใจก็ยิ่งแย่ จะเรียนไหวหรอ เราก็ โอเค ดรอปค่ะ พ่อเลยบอกญาติพี่น้องว่าเราซึมเศร้า เรารู้สึกแบบนั้นจริงๆค่ะ คนคนนึงมันจะต้องโดนคำพูดทำร้ายได้มากขนาดนี้เลยหรอ เราเป็นคนรักเพื่อนค่ะ แคร์มันทุกอย่าง แต่มันไม่แคร์เราเลยค่ะ เราตื่นมาเพราะความเครียด ความเครียดมันปลุก ตื่นก่อนนาฬิกาทุกวัน ตื่นมาความรู้สึกคือไม่อยากไปโรงเรียน ไม่อยากเจอพวกมัน เราเลยไม่ไป เรารู้สึกดีมากที่ไม่ไปเจอพวกมัน เรามีความสุขกับเพื่อนนอกโรงเรียนมากกว่า เราเบื่อที่จะต้องไปเถียงไปฟังคำมันพูดให้ เราเกลียดมาก เราเกลียดที่สุด ปัจจุบันเราย้ายมาอยู่ที่ชลบุรีรอเรียน ม.4 ใหม่ค่ะ
เพิ่มเติม: มันชอบพูดกดเราให้ดูต่ำกว่ามัน แล้วคิดว่ามันเป็นใหญ่ที่สุด ทั้งๆที่มันโคตร ไม่ดูตัวเอง แล้วเราก็ออกมาได้สักพักมันก็ลบเราออกจากกลุ่มค่ะ เราทำดีกับมันทุกอย่างค่ะ ใครเดือดร้อนก็ช่วย เงินไม่มีก็ให้ยืม ให้คำปรึกษา เก็บความลับ ไม่เคยเอาความลับของพวกมันไปบอกใคร แล้วในกลุ่มก็มีคนนึงที่คิดแบบเรา แต่ตอนนี้มันก็อยู่ในกลุ่มนั้น เรียนต่อกับพวกนั้น มันก็ทนแบบเรานี่แหละค่ะ สงสารมันมาก มันชอบโดนพูดให้จนซึมเศร้า กินยาหมอ หนักกว่าเราอีกค่ะ เราก็รู้สึกแย่มากๆแต่ก็รู้สึกหลุดพ้นเหมือนกัน เรากำลังฮีลตัวเองให้ดีเพื่อไปเจอเพื่อนใหม่ เรากำลังเปลี่ยนตัวเองเพื่อรับสิ่งใหม่ๆที่ดีเข้ามาในชีวิต
ใครที่ชอบพูดให้คนอื่นอ่านไว้ก็ไม่เสียหายนะคะ คำพูดสามารถทำร้ายคนอื่นได้ไม่แพ้การกระทำ หยุดบูลลี่คนอื่นด้วยคำพูด เพราะมันจะดูเหมือนไม่มีใครอบรมสั่งสอน
ใครที่เป็นแบบเรา เราแนะนำให้อดทน ไม่ต้องไปทำความเข้าใจกับพวกมัน เพราะยิ่งพูดยิ่งแย่แน่นอน ให้ทนแล้วหนีจากพวกมันสะ ก่อนที่จะเป็นแบบเรา คือเราได้ดรอปมารักษาสภาพจิตใจเลยทุกคน แต่เราก็ดีที่มีพ่อเข้าใจ มีแฟนเป็นเพื่อน
ใครอยากระบายก็เม้นได้นะคะ เรารับฟังทุกคน เราอยากรู้ว่ามีใครโดนบูลลี่ด้วยคำพูดบ้าง เราเชื่อว่าก็มีคนที่คิดแบบเราเหมือนกัน