เราอยากจะมาเล่าประสบการณ์การทำงานพาสทามของเราอยากจะระบายความในใจของตัวเองเรื่องนี้ผ่านมา 3 ปีแล้วอาจจะนานมาแล้วแต่มันยังฝังใจจริงๆค่ะ ตอนนั้นเราอายุย่าง 18 ไปทำงานที่ชาบูเมกาบางนา ก็มีพี่ผู้ชายคนนึงที่ทำงานด้วยกันเข้ามาสอนงานชวนพูดคุยบ้างปกติของคนทำงานด้วยกันเขาอายุประมาณ 30 กว่า
ต่อมาเขาก็เริ่มเข้ามาคุยตีสนิทกับเราเยอะขึ้นเราก็ยังเฉยๆนะคะ คิดว่าแบบเป็นเพื่อนร่วมงานคงต้องทำความรู้จักกันธรรมดา แต่หลังจากนั้นเข้าชอบแอบมาจับมาเรา เราก็เริ่มไม่โอเคแล้วแต่ก็บ่อยผ่าน จนวันนึงเราตอกบัตรเข้างานเสร็จละกำลังจะเก็บกระเป๋าเขาก็เดินตามเขามาหอมแก้มเราตอนนั้นคือช็อคไปเลยค่ะ แล้วเค้าก็เดินออกไปทำงานตอปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนนั้นเรายังชะล่าใจอยู่ยังบ่อยผ่านไปเพราะไม่อยากมีปัญหา จนถึงวันที่เราทนไม่ไหวแล้วคือตอนนั้นปิดร้านเลิกงานดึก ระหว่างรอปิดร้านเราเดินไปห้องน้ำโดยที่พี่คนนั้นเดินไปดูดบุรี่ก่อนหน้าแต่ไปคนละทาง ตอนเดินกลับร้านเราโดนเขาดักแล้วเขาก็ดึงตัวเราเขาลิฟต์ไป เราก็ยืนนิ่งด้วยความระแวงมากค่ะเขามองเราตลอดเวลา ตอนลิฟต์กำลังจะเปิดเขากระชากหน้าเราไปจูบเลยค่ะแล้วเขาก็วิ่งเข้าร้านไปเลย เราที่ตกใจมากเดินออกมาจากลิฟต์เข่าทรุดเลยค่ะเกือบจะนั่งร้องไห้ตรงนั้นแต่ก็แข็งใจเดินเข้าไปปิดร้านต่อ เข้าไปที่ร้านเราก็ทำงานต่อปกติค่ะจนเราต้องเข้าไปเอาถังในห้องนึงที่เรียกว่าห้องม็อบมันไม่มีกล้องเขาเดินตามเข้ามากอดเราจากข้างหลังแล้วล่วงเข้าไปในเสื้อเราเพื่อจะจับหน้าอกเราเราก็รีบสบัดให้หลุดแล้ววิ่งออกมาหน้าตาตื่นโดนที่เพื่อนร่วมงานคนอื่นไม่คิดจะถามสักนิดว่าเราเป็นอะไรมีน้องคนนึงเห็นแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร เราทนไม่ไหวก็เลยบอกแม่ว่าเราโดนแบบนี้นะ แม่เราโกรธมากพาเราไปแจ้งความ เราแจ้งข้อหาอนาจารแต่ตำรวจก็ไม่ดำเนิดคดีให้บอกว่าสามวันจะโทรมาเพื่อที่จะพาไปขึ้นศาลแต่ก็เงียบหายไปลงแค่บันทึกประจำวันไว้ จะขอดูกล้องทางห้างเพื่อเป็นหลักฐานเขาก็บอกกล้องในลิฟต์ตัวนั้นเสีย เราเลยถอดใจตัดสิ้นใจลาออกบอกเรื่องนี้ก็ผู้จัดการแต่ก็ไม่มีอะไรคืบหน้า จนเมื่อไม่นานมานี้เราได้ไปที่เมกาบางนาอีกก็ยังเห็นเขาทำงานอย่างปกติสุขดีมากทั้งๆที่เค้าทำกับเราขนาดนั้นและไม่ใช่แค่เราคนเดียวคนอื่นด้วยแต่แค่ไม่กล้าพูด คนทำผิดทำไมยังลอยหน้าลอยตาอยู่ได้เขาไม่จัดการอะไรให้เราเลย มันไม่ยุติธรรมเลยสำหรับเรา จริงๆแล้วเขาควรได้รับโทษหรือป่าวค่ะแบบนี้
สำหรับตัวเราเองตอนนี้เป็นโรคซึมเศร้าหนักมากจากหลายๆอยากที่ผ่านมาในชีวิตไม่ไม่โอเคเลยจริงๆค่ะ
การทำงานพาสทามที่แย่ที่สุด!!
ต่อมาเขาก็เริ่มเข้ามาคุยตีสนิทกับเราเยอะขึ้นเราก็ยังเฉยๆนะคะ คิดว่าแบบเป็นเพื่อนร่วมงานคงต้องทำความรู้จักกันธรรมดา แต่หลังจากนั้นเข้าชอบแอบมาจับมาเรา เราก็เริ่มไม่โอเคแล้วแต่ก็บ่อยผ่าน จนวันนึงเราตอกบัตรเข้างานเสร็จละกำลังจะเก็บกระเป๋าเขาก็เดินตามเขามาหอมแก้มเราตอนนั้นคือช็อคไปเลยค่ะ แล้วเค้าก็เดินออกไปทำงานตอปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนนั้นเรายังชะล่าใจอยู่ยังบ่อยผ่านไปเพราะไม่อยากมีปัญหา จนถึงวันที่เราทนไม่ไหวแล้วคือตอนนั้นปิดร้านเลิกงานดึก ระหว่างรอปิดร้านเราเดินไปห้องน้ำโดยที่พี่คนนั้นเดินไปดูดบุรี่ก่อนหน้าแต่ไปคนละทาง ตอนเดินกลับร้านเราโดนเขาดักแล้วเขาก็ดึงตัวเราเขาลิฟต์ไป เราก็ยืนนิ่งด้วยความระแวงมากค่ะเขามองเราตลอดเวลา ตอนลิฟต์กำลังจะเปิดเขากระชากหน้าเราไปจูบเลยค่ะแล้วเขาก็วิ่งเข้าร้านไปเลย เราที่ตกใจมากเดินออกมาจากลิฟต์เข่าทรุดเลยค่ะเกือบจะนั่งร้องไห้ตรงนั้นแต่ก็แข็งใจเดินเข้าไปปิดร้านต่อ เข้าไปที่ร้านเราก็ทำงานต่อปกติค่ะจนเราต้องเข้าไปเอาถังในห้องนึงที่เรียกว่าห้องม็อบมันไม่มีกล้องเขาเดินตามเข้ามากอดเราจากข้างหลังแล้วล่วงเข้าไปในเสื้อเราเพื่อจะจับหน้าอกเราเราก็รีบสบัดให้หลุดแล้ววิ่งออกมาหน้าตาตื่นโดนที่เพื่อนร่วมงานคนอื่นไม่คิดจะถามสักนิดว่าเราเป็นอะไรมีน้องคนนึงเห็นแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร เราทนไม่ไหวก็เลยบอกแม่ว่าเราโดนแบบนี้นะ แม่เราโกรธมากพาเราไปแจ้งความ เราแจ้งข้อหาอนาจารแต่ตำรวจก็ไม่ดำเนิดคดีให้บอกว่าสามวันจะโทรมาเพื่อที่จะพาไปขึ้นศาลแต่ก็เงียบหายไปลงแค่บันทึกประจำวันไว้ จะขอดูกล้องทางห้างเพื่อเป็นหลักฐานเขาก็บอกกล้องในลิฟต์ตัวนั้นเสีย เราเลยถอดใจตัดสิ้นใจลาออกบอกเรื่องนี้ก็ผู้จัดการแต่ก็ไม่มีอะไรคืบหน้า จนเมื่อไม่นานมานี้เราได้ไปที่เมกาบางนาอีกก็ยังเห็นเขาทำงานอย่างปกติสุขดีมากทั้งๆที่เค้าทำกับเราขนาดนั้นและไม่ใช่แค่เราคนเดียวคนอื่นด้วยแต่แค่ไม่กล้าพูด คนทำผิดทำไมยังลอยหน้าลอยตาอยู่ได้เขาไม่จัดการอะไรให้เราเลย มันไม่ยุติธรรมเลยสำหรับเรา จริงๆแล้วเขาควรได้รับโทษหรือป่าวค่ะแบบนี้
สำหรับตัวเราเองตอนนี้เป็นโรคซึมเศร้าหนักมากจากหลายๆอยากที่ผ่านมาในชีวิตไม่ไม่โอเคเลยจริงๆค่ะ