คือตอนนี้เรากำลังเสียใจอยู่ว่าทำไมเราต้องมาเจอกับอะไรเเบบนี้
ย้อนกลับไปตั้งเเต่ตอนเด็กๆเรามักจะถูกเเม่ตีตลอดเราก็ไม่ใช่เด็กที่ดื้อหรืออะไร
เเต่เรื่องที่เราเป็นตอนเด็กก็คือเราชอบปวดท้องตอนกลางคืน.
เราก็ไม่ค่อยเข้าใจตามภาษาเด็กก็ไม่รู้เรื่องอะไรพอโตขึ้นมาพอที่จะรู้ความ
เเม่เราก็ขอบบอกว่า กูไม่น่าให้เกิดมา น่าจะทำเเท้งเเต่คนอื่นขอไว้
เเม่ก็เลยไม่ได้ทำเเท้งเรา เเละเราก็โดนตีมาตลอดตั้งเล็กมาจนโตไม่ว่าจะเป็นเรื่อง
เล็กเช่นเราเอาผ้าห่มผืนใหม่ไปอยู่ในห้องสกปรกที่เราชอบไปนอนเล่น
เราโดนตีจนขาเขียว เเละก็มีที่เราวิ่งเล่นในบ้านเเล้วขาไปโดนปลั๊กเสียบโทรทัศน์
ร่วงลงมาเราจำได้ว่าตอนนั้นเราโดนตีจนเลือดไหลออกจากเล็บ.
เราร้องไห้เเค่ไหนเค้าก็จะไม่หยุดตี เเต่ผิดกับพี่สาวเราที่เขารักมากไม่
ว่าจะอยากได้อะไรเขาหามาให้ทุกอย่างไม่เคยตี. เเต่พี่สาวเราทำตัวเหลว
เสียตัวตั้งเเต่อยู่มัธยมปลายเเต่ไม่เคยถูกว่าอะไร คือตอนนี้เรากำลังตั้งใจ
สอบเพื่อเข้ามหาลัยเเต่เค้ากลับชอบเเต่เค้ากลับชอบใช้งานเรา เราก็เลยเปรียบ
เทียบว่าบ้านข้างเค้าไม่เคยใช้อะไรลูกเลย เเล้วเเม่เรา ก็ตอบว่า
ให้ไปอมค_ยไอ้ลูกบ้านข้างๆสิ.
เราเสียใจมากเเต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงนอกจากทนอยู่กับเค้าเพราะ
เรายังหารายได้เลี้ยงตัวเองไม่ได้เเละนอกจากนั้นเวลาเค้าเจอใครที่พูดถามเรื่องลูก
กับเค้า เค้าจะบอกว่า ไม่ได้ตั้งใจให้เกิดมา พลาดประมาณนี้มันทำให้เรา
เจ็บปวดเเละอายคนอื่น ในขณะที่เราไม่เคยทำตัวเหลวแหลกเสียตัว
ตั้งใจเรียน เเต่เค้ากลับบอกว่าไม่เคยทำอะไรให้กูภูมิใจ
เราทำอะไรก็ผิดทุอย่างทุคนในบ้านชอบพี่เราหมด เเต่ไม่เรา
โดยเฉพาะเเม่เกลียดเรามาก
มันทำให้เรารู้สึกว่าขนาดเเม่เเท้ยังไม่รักเราเเล้วใครจะมารัก
เเต่เราก็รักตัวเองพยายามทำทุกอย่างเพื่อตนเองที่คิดว่าดีที่สุด
เวลาเราเสียใจเราต้องกอดตัวเองเพราะตั้งเเต่เด็กเเม่ไม่เคยกอดเรา
ไม่เคยปลอบใจ
เเม่ที่เหมือนไม่ใช่เเม่
ย้อนกลับไปตั้งเเต่ตอนเด็กๆเรามักจะถูกเเม่ตีตลอดเราก็ไม่ใช่เด็กที่ดื้อหรืออะไร