สวัสดีค่ะจขกท.ไม่เคยเขียนกระทู้มาก่อนถ้าผิดตรงไหนต้องขอโทษด้วยนะคะ
เกริ่นก่อนเลยว่าตอนนนี้ครอบครัวเรามีแค่พ่อกับน้องชาย แต่ก่อนหน้านี้มีคุณย่า แม่ แล้วก็สามีใหม่ของคุณย่า ตอนแรกที่เราเกิดมาเราดีใจมากเลยนะที่ครอบครัวเราอบอุ่นขนาดนีเรารักคุณย่ามากรักมากกว่าใครในบ้านเลย แต่พอเราโตได้สัก3ขวบครึ่งชีวิตเราได้เปลี่ยนไป.. สามีใหม่ของคุณย่า ขอเรียกปู่เนอะ นั่นแหละเขาได้ล่วงละเมิดทางเพศเราซึ่งตอนนี้นเราก็ไม่เข้าใจอะไรเลยงงแต่เหมือนยอมแล้วเขาบอกอย่าไปบอกใครนะเราก็โอเคไม่บอก แต่เราดันไปบอกคุณแม่ คุณแม่เลยไปบอกคุณย่า ตอนนั้นผู้ใหญ่แค้นความจริงจนเรากลัวเลยบอกว่าปู่ไม่ได้ทำหรอก ///จากนั้นไม่นานพ่อแม่เราก็หย่ากันค่ะพอโตมาได้นิดหน่อยเราจำได้แล้วรู้ว่าข่มขืนมันคืออะไรเลยอยากบอกกับทุกคน แต่พอนึกได้เราไม่ยอมบอกออกไปเพราะรายได้ที่เข้าบ้านก็มาจากคุณปู่ทั้งนั้นตอนนั้นพ่อแม่เรายังไม่มีตังที่จะเลี้ยงเราได้เลย ก็เลยตัดสินใจไม่บอกจนคุณย่าเสีย เราเสียใจมากคิดจะฆ่าตัวตายหลายครั้งมากเลยนะ แต่ไม่!!!ฉันต้องสตรองฉันต้องอยู่ให้ได้ แล้วตอนนี้สามีคุณย่าเราก็กลับไปอยู่ประเทศที่เขาเกิดแล้ว อยากให้อภัยนะคะแต่ทำไม่ลงค่ะ!! หมดเวรหมดกรรมกันสักที บ่ายจ้าา~
///////////////////////////////////////
แต่หลังจากคุณย่าเราตายเราก็ใช้ชีวิตมากับคุณพ่อไม่เคยแฮปปี้เลย พ่อเราเปลี่ยนแฟนไม่ซ้ำหน้าเอามาบ้าน เข้าห้องนอน นอนแช่แอร์กันตลอด เสาร์อาทิตย์เรามีเรียนพิเศษ พ่อเราไม่เคยถามเลยไปยังไง กลับมาก็ไม่ค่อยถามว่ากินอะไรไหม หิวไหม เหนื่อยไหม คือแบบมันน้อยมากๆอะ ถามว่ารู้ไหมว่าพ่อรักก็รู้นะเหมือนเขาหวงด้วย ไม่ยอมให้เจอหน้าแม่เราหลังเลิกกันเลยด้วยซ้ำ แต่บางทีพ่อเราก็ทำเหมือนเราไม่ได้รู้สึกอะไร ประมาณว่าโยนเงินให้ จะไปทำอะไรที่ไหนก็ไป... เรารู้สึกได้แบบนั้นเลย เขาชอบสอนเรากับน้องว่า ให้ช่วยงานบ้านนะ เราก็ช่วยนะแต่พอถ้าวันไหนบ้านเรากินข้าวกัน พ่อเรากินเสร็จก็แอนตัวนอน น้องเราก็ปัดตูดหนี แฟนพ่อก็ไม่ค่อยช่วยเพราะพ่อบอกว่าไม่ต้องๆเดี๋ยวให้เราจัดการเอง... เป็นแบบนี้มาตลอดเลย ส่วนน้องเราชอบทำร้ายร่างกายเราเหมือนไม่ถุกกันตั้งแต่เด็กๆ หยิกบ้าง พอโตมาก็ต่อยเราบ้าง เอาสายไฟฟาดใส่เราบ้าง ตอนเวลาที่เราสอน(เราพูดดีด้วยนะสาบานเลย เราไม่ชอบพูดคำหยาบกับคนในบ้าน)
แล้วแฟนพ่อเราก็เหลือทนอะนอนแช่แอร์ทั้งวันแค่ไฟเหอะๆๆๆ อย่าพูดถึงสองสามเดือนนี่เท่าค่าเทอมเราเลยอะ นี่เราก็ใกล้สอบแล้วด้วยเราเหนื่อยเราท้อเราอยากหนีแต่ก็รู้ว่ามันหนีไม่ได้หรอก เราอยากปลงก็ทำไม่ได้เราต้องมาร้องไห้คนเดียวตลอดเลยอะ มันเหมือนโลกนี้ไม่มีใครเข้าใจเราเลย เราควรทำไงดี ไปหาจิตแพทย์ดีไหม หรือว่าปล่อยให้คนในบ้านทำร้ายจิตใจเราไปเรื่อยๆแล้วพยายามยอมรับมัน เรารู้สึกว่าถ้ามันเป็นแบบนี้ต่อไปเรากลัวใจตัวเองว่าเราจะคิดอยากกลับไปฆ่าตัวตายอีกครั้ง ขอบคุณทุกๆคนนะคะที่อ่าน ขอบคุณสำหรับกำลังใจและคำแนะนำล่วงหน้าด้วยค่ะเผื่อไม่มีโอกาสกลับเข้ามาอ่านแล้ว(เพราะอ่านหนังสือสอบ55555)
ท้อใจกับชีวิตT^Tทำยังไงดีคะ
เกริ่นก่อนเลยว่าตอนนนี้ครอบครัวเรามีแค่พ่อกับน้องชาย แต่ก่อนหน้านี้มีคุณย่า แม่ แล้วก็สามีใหม่ของคุณย่า ตอนแรกที่เราเกิดมาเราดีใจมากเลยนะที่ครอบครัวเราอบอุ่นขนาดนีเรารักคุณย่ามากรักมากกว่าใครในบ้านเลย แต่พอเราโตได้สัก3ขวบครึ่งชีวิตเราได้เปลี่ยนไป.. สามีใหม่ของคุณย่า ขอเรียกปู่เนอะ นั่นแหละเขาได้ล่วงละเมิดทางเพศเราซึ่งตอนนี้นเราก็ไม่เข้าใจอะไรเลยงงแต่เหมือนยอมแล้วเขาบอกอย่าไปบอกใครนะเราก็โอเคไม่บอก แต่เราดันไปบอกคุณแม่ คุณแม่เลยไปบอกคุณย่า ตอนนั้นผู้ใหญ่แค้นความจริงจนเรากลัวเลยบอกว่าปู่ไม่ได้ทำหรอก ///จากนั้นไม่นานพ่อแม่เราก็หย่ากันค่ะพอโตมาได้นิดหน่อยเราจำได้แล้วรู้ว่าข่มขืนมันคืออะไรเลยอยากบอกกับทุกคน แต่พอนึกได้เราไม่ยอมบอกออกไปเพราะรายได้ที่เข้าบ้านก็มาจากคุณปู่ทั้งนั้นตอนนั้นพ่อแม่เรายังไม่มีตังที่จะเลี้ยงเราได้เลย ก็เลยตัดสินใจไม่บอกจนคุณย่าเสีย เราเสียใจมากคิดจะฆ่าตัวตายหลายครั้งมากเลยนะ แต่ไม่!!!ฉันต้องสตรองฉันต้องอยู่ให้ได้ แล้วตอนนี้สามีคุณย่าเราก็กลับไปอยู่ประเทศที่เขาเกิดแล้ว อยากให้อภัยนะคะแต่ทำไม่ลงค่ะ!! หมดเวรหมดกรรมกันสักที บ่ายจ้าา~
///////////////////////////////////////
แต่หลังจากคุณย่าเราตายเราก็ใช้ชีวิตมากับคุณพ่อไม่เคยแฮปปี้เลย พ่อเราเปลี่ยนแฟนไม่ซ้ำหน้าเอามาบ้าน เข้าห้องนอน นอนแช่แอร์กันตลอด เสาร์อาทิตย์เรามีเรียนพิเศษ พ่อเราไม่เคยถามเลยไปยังไง กลับมาก็ไม่ค่อยถามว่ากินอะไรไหม หิวไหม เหนื่อยไหม คือแบบมันน้อยมากๆอะ ถามว่ารู้ไหมว่าพ่อรักก็รู้นะเหมือนเขาหวงด้วย ไม่ยอมให้เจอหน้าแม่เราหลังเลิกกันเลยด้วยซ้ำ แต่บางทีพ่อเราก็ทำเหมือนเราไม่ได้รู้สึกอะไร ประมาณว่าโยนเงินให้ จะไปทำอะไรที่ไหนก็ไป... เรารู้สึกได้แบบนั้นเลย เขาชอบสอนเรากับน้องว่า ให้ช่วยงานบ้านนะ เราก็ช่วยนะแต่พอถ้าวันไหนบ้านเรากินข้าวกัน พ่อเรากินเสร็จก็แอนตัวนอน น้องเราก็ปัดตูดหนี แฟนพ่อก็ไม่ค่อยช่วยเพราะพ่อบอกว่าไม่ต้องๆเดี๋ยวให้เราจัดการเอง... เป็นแบบนี้มาตลอดเลย ส่วนน้องเราชอบทำร้ายร่างกายเราเหมือนไม่ถุกกันตั้งแต่เด็กๆ หยิกบ้าง พอโตมาก็ต่อยเราบ้าง เอาสายไฟฟาดใส่เราบ้าง ตอนเวลาที่เราสอน(เราพูดดีด้วยนะสาบานเลย เราไม่ชอบพูดคำหยาบกับคนในบ้าน)
แล้วแฟนพ่อเราก็เหลือทนอะนอนแช่แอร์ทั้งวันแค่ไฟเหอะๆๆๆ อย่าพูดถึงสองสามเดือนนี่เท่าค่าเทอมเราเลยอะ นี่เราก็ใกล้สอบแล้วด้วยเราเหนื่อยเราท้อเราอยากหนีแต่ก็รู้ว่ามันหนีไม่ได้หรอก เราอยากปลงก็ทำไม่ได้เราต้องมาร้องไห้คนเดียวตลอดเลยอะ มันเหมือนโลกนี้ไม่มีใครเข้าใจเราเลย เราควรทำไงดี ไปหาจิตแพทย์ดีไหม หรือว่าปล่อยให้คนในบ้านทำร้ายจิตใจเราไปเรื่อยๆแล้วพยายามยอมรับมัน เรารู้สึกว่าถ้ามันเป็นแบบนี้ต่อไปเรากลัวใจตัวเองว่าเราจะคิดอยากกลับไปฆ่าตัวตายอีกครั้ง ขอบคุณทุกๆคนนะคะที่อ่าน ขอบคุณสำหรับกำลังใจและคำแนะนำล่วงหน้าด้วยค่ะเผื่อไม่มีโอกาสกลับเข้ามาอ่านแล้ว(เพราะอ่านหนังสือสอบ55555)