อึดอัดใจที่ต้องมาอยู่กับเมียใหม่พ่อ

คือ ต้องมาอยู่กรุงเทพเพราะ ซิ่วมาเรียนต่อ จากบ้านมา จากแม่มา ต้องมาอยู่กับพ่อกับเมียใหม่พ่อ  หระหว่างที่อยู่ ช่วยเขาขายของเราก็ไม่ได้เรียกร้องอะไร เงินเค้าก็ไม่เคยให้  เวลาขายของเสร็จเมียใหม่พ่อเค้าก็จะเช็คเงินครบไหม วันไหนไม่ครบ เค้าก็จะพูดๆๆทำไมวันนี้เงินหายนั้นนี่ จนมันมีประเด็นเกิดขึ้นคือ  มันเริ่มจะเยอะขึ้น รู้สึกได้ว่า มันอึดอัดใจ จนทะเลาะกัน  ยอมรับเลยว่า อยู่มา ไม่เคยมีวันไหนที่มีความสุขแรก เลยๆไม่กล้าโทรไปเปิดใจกับแม่ ก็ทนๆมา  เราอายุ 22  ก็ต่องมีครีม ของใช่ส่วนตัว  ของบางอย่างที่อยากได้ แต่เขาไม่เคยให้เงินเลยนอกจากค่าข้าววันละ 100  พอทะเลาะกันสิ่งที่เราได้เห็นคือ พ่อไม่เคยเข้าข้างเลย มีแต่มาด่าเราว่ามำไมไม่สำนึกบุญคุณเมียใหม่เค้าบ้าง ว่าเค้า ช่วยขายของช่วยพ่อทำงานส่งเงินให้ก่อนหน้านี้  แต่เค้าไม่เคย จะนึกถึงใจเราบ้างเลยว่า มันอยู่ไม่ได้ทรมานมากกับการที่ต้องทำเป็นไม่เปนไร จะระบายกับพ่อก็ไม่ได้  นอนร้องไห้ทุกคืน จากนั้นได้รู้เลยว่าแม่เป็นคนที่เรารักมากกที่สุดเวลามีปัญหาอะไร  จนวันหนึ่งจำใจโทรไปหาแม่กับความในใจทั้งหมด พอแม่พูดว่า  อดทนนะลูกเดียวก็เรียบจบแล้ว (ด้วยเสียงที่น้ำตาคลอ) เราก็อดที่จะร้องไห้ไม่ได้ โครตคิดถึงแม่อยากกอดอ้อมกอดที่อบอุ่น แววตาแม่ที่บงบอกถึงความรัก  จน วิทยาลัยเปิด เราเลยตัดสินใจออกมา อยู่บ้านแฟน  ทางบ้านแฟนเค้าช่วยเหลือ และเข้าใจทุกอย่าง เรา พยาม ทำงานไปด้วย หลังเลิกเรียน  พอเลิกงาน เปิดแกรบขับด้วย รับรีดผ้าให้ที่บ้านแฟน จนมีเงินเก็บ ส่งกลับไปให้แม่ใช้ทุกเดือน  เเล้วเงินที่พ่อให้ไปเรียนคือ 1500 บาท รวมค่สน้ำมันรถ /1 อาทิตย์   ทำงานตอนเลิกเรียนมันก็ไม่ได้มากมายอะไร แต่พ่อเค้าก็มาพูดว่าใช้เงินเปลือง เงินทำงานมาไปไหนหมด เค้าไม่คืดหรอว่า เราก็จ้องซื้อของ ต้องกินต้องใช้  แต่ที่เราไม่ได้บอกเขาคือ เราส่งกลับไปให้แม่ทุกๆเดือนน  คอยถามแม่มีเงินใช้ไหม รู้แหละว่าเค้าไม่มีแต่เค้าก็ตอบแบบว่า ลูกก็เก็บไว้ใช้เถอะ   บางที่อยากให้พ่อเขาเห็นมุมๆหนึ่งในตัวเรา บ้าง  ยอมรับว่าดีตเราเคยผิดพลาด แต่เขาก็เลือกที่จะมองเราเป็นคนแบบนั้น ตลอด คือหมดกำลังใจ มากๆ ทุกวันนี้ คิดอย่างเดียวคือแม่เท่านั้น