╰☆╮ สิ่งที่เราเรียกว่าเหตุผลในการดำรงชีวิตอยู่นั้น ในเวลาเดียวกันก็เป็นเหตุผลชั้นเลิศในการลาโลกนี้ไป╰☆╮
อัลแบร์ กามูส์ ฝรั่งเศส
ลมแรงแต่หัวค่ำ เมฆครึ้ม ฝนทำท่าจะตก
"หมดฤดูร้อนแล้วสินะ" ฉันลอยอยู่เหนือหลังคา แหงนดูฟ้า
วินาทีถัดมา เสียงประตูปิดดังปัง !! แม็กซิมกับเจนิเฟอร์เข้ามาในบ้าน
เมื่อวางถุงกระดาษบนโต๊ะ แม็กซิมจุดบุหรี่และพูดขึ้น
"คุณเป็นอะไรของคุณ ขากลับมานี่ไม่พูดกับผมสักคำ ! บอกทีได้ไหมว่าโกรธเคืองอะไร !!"
"ไม่มีอะไรนี่ !!" เจนิเฟอร์เกือบจะตะคอกใส่เขา
พวกเขาทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกแล้ว.....
"ต้องมีสิ !! ไม่งั้นคุณใช้น้ำเสียงเหวี่ยงผมทำไม ?"
"โอ้ตายจริง !! ฉันต้องขอโทษนะคะ ! หากบังเอิญไปทำร้ายความรู้สึกคุณโดยไม่รู้ตัว" เจนิเฟอร์ตวัดเสียงประชด
"คุณทำให้ผมกระวนกระวายนะรู้มั้ย !!" แม็กซิมพูด "คืนนี้คุณแปลกไป ดูไม่เหมือนเดิม !! ตั้งแต่คุยกับนายโรเจอร์นั่น !!!"
"โอ้พระเจ้า ! มันไม่ใช่ความผิดฉันเลยนะ ที่โรเจอร์เข้ามาคุยกับฉัน !!! " เธอพูดเสียงกร้าว
"คุณชอบเขาละสิ !!!" แม็กซิมคำราม "ผมเห็นคุณส่งตาหวานให้เขา ทีกับผม !! ไม่เห็นเคยใช้สายตาแบบนั้น !!!"
"คุณอยากให้ฉันเสแสร้งกับคุณ เหมือนที่ทำกับโรเจอร์เหรอ !!!" เธอโต้กลับอย่างเร็ว
"แต่ตาคุณมันฟ้อง !! ว่ามีใจให้โรเจอร์ !!! คุณคงอยากนอนกับเขาสินะ !!!!" แม็กซิมย้อนทันควัน
"คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ถึงได้คิดเลยเถิดขนาดนั้น !!! " เธอตะโกนใส่เขา
"ผมพูดเพราะรู้ว่ามันเป็นความจริง !!!"
"โอ้พระเจ้า หยุดทีได้ไหม !!" เจนิเฟอร์ร้องเสียงลั่น
"ผมจะหยุด ก็ต่อเมื่อได้พูดสิ่งที่ต้องการจนหมดจดแล้ว !!!" เขาตอบกลับอย่างบ้าระห่ำ
"อ๋อเหรอ !! งั้นฉันจะพูดบ้าง" หล่อนหันหน้าเผชิญกับเขาเต็มตัว
"งานปาร์ตี้บ้านนอร์ม่าคืนนี้ ! ฉันเห็นคุณคุยกับหล่อนตลอดทั้งคืน !! คุณแทบไม่ไปคุยกับคนอื่นเลย !!!" เธอพูดต่อ
"ฉันเดาว่า คุณคงหลงเสน่ห์เธอละมั้ง !! มันก็เป็นธรรมดา เธอยังสาว สวย รวยและก็ไม่มีภาระ...."
"ผมไม่สนว่าเธอจะสวยหรือรวยรึเปล่า !!" เขาขัดขึ้น ท่าทีเปลี่ยนไปเล็กน้อย
"เธอเป็นเจ้าของปาร์ตี้ !! เมื่อผมเข้าไปในงาน เธอก็เดินเข้ามาคุยกับผม ! และจะให้ทำยังไง !! ขกจมูกเธอเหรอ !?"
"แต่คุณไม่พยายามปลีกตัวเลยนี่นา !!!" เจนิเฟอร์ร้อง
"ผมทำแล้ว เข้าไปคุยกับคุณไง แต่คุณว่าไง !! ....อ้อ.... ขอโทษค่ะ ตอนนี้ฉันคุยเรื่องสำคัญ" เขาเยาะ ทำเสียงล้อเลียน "แล้วคุณก็หันหน้าหนีไปเลย ! คุณมัวแต่คุยเรื่องโง่ ๆ กับนายโรเจอร์อย่างสนิทสนม !! ผมเห็นได้จากสีหน้าคุณ !!!! " แม็กซิมคำรามลั่น
"ก็ฉันจะฝากคุณ เข้าทำงานบริษัทเขาไง !!"
"เหลวไหลทั้งเพ !!" เขาแผดร้องขึ้นเต็มเสียง
"ฉันไม่ได้โกหกนะ !!! โรเจอร์เขาบอกว่าจะเสนอเงินให้เป็น 2 เท่าของที่เก่า !!!" เธอโต้กลับ
"แล้วนี่อะไร !!!" แม็กซิมเดินไปเข้าใกล้เจนิเฟอร์ กระชากสร้อยไข่มุกออกจากคอ
เมื่อเห็นเม็ดไข่มุกร่วงกราว.... เจนิเฟอร์ตัวสั่นด้วยความโกรธ เธอมองแม็กซิมเดือดดาล
"ผมรู้นะว่าโรเจอร์ให้สร้อยนี้กับคุณที่งานปาร์ตี้ !!"
"มันก็แค่ของเล็กน้อย ที่ฉันอยู่เเป็นพื่อนคุยเขา !!" เธอตะโกนใส่
"คุณมันปลิ้นปล้อน !!" เขาตะคอกกลับ
"กล้าดียังไง ! ถึงมาพูดกับฉันอย่างนี้ !! ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครว่าฉันอย่างนี้เลยนะ !!" เจนิเฟอร์ร้องขึ้น ใบหน้าแดงก่ำ
"คุณนะ ไม่เคยเหลียวแลฉันเลย !! ฉันอุตส่าแต่งตัวสวย !! รอคุณที่หน้างานตั้ง 15 นาที !!!! ทั้งที่ฉันบอกแล้วอย่ามาสาย !!!!" เธอพูดต่อ "จนแล้วจนรอดคุณก็ไม่มา.... โรเจอร์เข้ามาคุยกับฉัน ! ฉันจึงต้องเข้าไปกับเขา !!"
"ผมก็รีบมาแล้วไง !! คุณรู้รึเปล่า.... กว่าจะปลีกตัวจากงานได้ !! ยากขนาดไหน !!!"
"ทำไมฉันต้องวิตกถึงความลำบากของคุณด้วย ! ในเมื่อคุณไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของฉันเลย !!" เธอสวนขึ้น
"ผมคิดถึงคุณก่อนเสมอนะ !!" เขาย้อน
"งั้นก็พิสูจน์ให้เห็นสักครั้งสิ !!!!" เธอร้องทันที เสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ
"ฉันจะบอกอะไรให้นะ !!! ฉันเคยคิดว่าโรเจอร์ปัญญานิ่มนิด ๆ ด้วยซ้ำ !!!! แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าคิดผิด คุณต่างหากละ !!!!!" เธอว่าพลางก้าวหันหลัง สะบัดผม
"นั่นคุณจะไปไหน ?" แม็กซิมถาม
"ฉันไม่จำเป็นต้องบอกคุณ !! เรายังไม่ได้แต่งงานกัน !!!!"
"ได้ !!! ถ้าไปก็ไม่ต้องกลับมาอีก !!!" แม็กซิมตอบแบบชอกช้ำกึ่งบ้าบิ่น
"อ๋อ ฉันไปแน่ !! และจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีกหรอก !!" เจนิเฟอร์ไม่ลังเลที่จะตอบกลับทันควัน
"แต่ถ้าคุณอารมณ์ดีเมื่อไหร่ รู้ใช่มั้ย ว่าจะตามหาฉันได้ที่ใหน !!!"
"ฝันไปเถอะ !!!!" เขาตะโกนตอบ
เจนิเฟอร์วิ่งออกไปที่ประตูบ้าน ใบหน้าเธอร้อนผ่าว แก้มแดงจัด ฉันเห็นน้ำตาหยดนึงไหลลงมาตามร่องแก้ม เธอทะลุผ่านฉันไป... ขณะก้าวลงบันไดไม้.....
บ้านหลังนี้เคยเป็นของฉัน ตอนอายุเท่า ๆ พวกเขา ฉันเสียชีวิตด้วยรถไฟตกราง
บัดนี้เวลาล่วงมา 70 ปี ฉันติดอยู่บนโลก.... ฉันคิดว่าพระเจ้าคงต้องการให้ฉันอยู่ด้วยเหตุผลบางอย่าง.... แรก ๆ ฉันประสาทนิดหน่อยที่ไม่มีความรู้สึก หิว หนาว ร้อน สัมผัส จับต้องอะไรไม่ได้..... แต่จากนั้นก็เรียนรู้ว่า ฉันสามารถปรากฏกายและพูดคุยกับคนได้....
บ้านปิดตายหลายปี ตั้งอยู่ห่างไกลชุมชน ถ้าจะเข้าเมืองต้องนั่งรถไฟ 2 ชั่วโมง.... แม็กซิมซื้อที่นี่ในราคาถูก เขาซ่อมแซม ปรับปรุงช่วง 6 เดือนที่ผ่านมา....
ฉันปรากฏตัวให้เขาเห็น แรกทีเดียวเขามีทีท่าตกใจ ต่อมาปรับตัวได้..... จากนั้นเราใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้นเรื่อย ๆ จาก 1 นาทีเป็น 2 นาที จนอย่างน้อย วันละ 30 นาที... แม็กซิมไม่เคยบอกเรื่องฉันให้ใครรู้...... เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมา 5 เดือน 7 วัน.... เขาสามารถแทนเพื่อนรุ่นราวคราวเดียว ที่ฉันไม่เคยมีได้เป็นอย่างดี
แม็กซิมวางบุหรีในมือลงบนโต๊ะ นั่งลงที่โซฟา ฉันเหาะเข้าไปใกล้ ๆ
"ชีวิตคู่ของคุณกำลังล่มนะ"
"เงียบเถอะน่ามาเรีย !! วิญญาณไม่ต้องยุ่งเรื่องของมนุษย์ !!"
"แต่เธอไปไกลจากคุณขึ้นเรื่อย ๆ แล้วนะ ถ้าคุณไม่รีบดึงเธอกลับมา เธอจะหลุดลอยไปเลย !!"
แม็กซิมไม่ตอบ สายตาเขามองถุงกระดาษ.....
"ในนั้นมีอะไรนะ ?" ฉันถาม
"สร้อยคอ... " เขาเอ่ยช้า ๆ "วันนี้ครบรอบ 1 ปีที่เรารู้จักกัน ตอนแรกตั้งใจจะให้เจนิเฟอร์เป็นของขวัญคืนนี้ แต่พอเห็นสร้อยไข่มุกบนคอ.... มันทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิด !" เขาพูดเสียงสั่น
"รีบตามเอาไปให้เธอสิ" ฉันว่า
"พูดบ้า ๆ ทำไมผมต้องเป็นฝ่ายง้อ !!"
ไม่มีใครยอมรับบทผู้เสียสละ ความสัมพันธ์แบบนี้ฉันเคยสัมผัสมาก่อน ฉันถอนหายใจอย่างอ่อนเปลี้ย.....
"คุณรักเธอรึเปล่า ?" ฉันถาม
แม็กซิมมองหน้าฉันอย่างประหลาดใจ "รักนะสิ... ไม่งั้นผมจะเสียเวลารู้จักเธอตั้ง 1 ปีไปทำไม"
"แล้วคุณเคยบอกเธอรึเปล่า ?"
"เอ่อ.... ไม่เคย" เขาตอบ
"งั้นก็ไปบอกเธอสิ !...." ฉันขอร้องเขา
แม็กซิมมองไปนอกหน้าต่าง เมฆสีเทามัวหมอง "เธอคงไม่อยากเจอผมหรอก"
"อยากซี่......." ฉันลากเสียง "เธอกำลังรอคุณ" ฉันว่า
"คุณรู้ได้ยังไง ?" เขาถามอย่างแปลกใจ
"รู้สิ..... เพราะมันคือชีวิตฉันในทุก ๆ วัน" .....ฉันพูดด้วยเสียงเศร้า..... "ฉันทำผิดกับจอนห์ เหมือนที่เธอทำผิดกับเจนิเฟอร์..... ฉันกันเขาออกห่างจนเขาตีจากไป.... พอคิดได้... ฉันตั้งใจไปขอคืนดี แต่ประสบอุบัติเหตุเสียก่อน.... ฉันเลยไปเกิดไม่ได้.... แต่คุณ.... คุณยังมีโอกาสแก้ตัวนะ !..."
เขาเหลือบมองไปที่นาฬิกาบนผนัง มันบอกเวลา 23:45 น.
"คงไม่ทันแล้วมาเรีย.... เธอคงขึ้นรถไฟเที่ยวสุดท้ายไปแล้ว"
"เดี๋ยวฉันเหาะไปดูให้" ฉันพุ่งทะลุขึ้นเหนือหลังคาไม้ กวาดสายตาสำรวจ
"เธออยู่ที่ถนน 16 อีก 7 นาทีคงไปถึงสถานี แม็กซิมถ้าคุณวิ่งตัดขวา....!!" ฉันร้องขึ้นเสียงดัง
แม็กซิมไม่รอให้ฉันพูดจบ เขาหยิบถุงกระดาษและพุ่งตัวออกจากประตู
"ไปให้ทันนะแม็กซิม !" ฉันตะโกน "ไปใช้ชีวิต...... แบบที่ฉันไม่มีโอกาสได้ใช้ !!!" ทันใดนั้นเสียงฟ้าร้องครืน ดังกึกก้อง !! เมฆหนาขึ้น ฉันรู้สึกเป็นห่วงพวกเขา... ใจตวัดไปถึงคืนที่เสียชีวิต ก็มีเมฆหมอกรุนแรงแบบนี้ ฉันรีบเหาะไปดูเหตุการณ์ที่ชานชะลา....
ที่สถานีมีคนอยู่ 3-4 คน เจนิเฟอร์กำลังซื้อตั๋ว รถไฟเคลื่อนมาจอดช้า ๆ
เธอก้าวขึ้นโบกี้ วินาทีนั้น แม็กซิมฉุดมือเธอไว้
เจนิเฟอร์หันมา "อะไรกัน มาทำอะไรที่นี่ ?"
"อย่าไปเลยนะ !!! ....ผมขอโทษ ได้โปรดอยู่กับผมเถอะ ผมรักคุณมาก" แม็กซิมว่า
"โอ้พระเจ้า......" เจนิเฟอร์ร้อง
"ผมเสียใจ ผม.....รู้ว่าไม่ควรมาพูดเอาป่านนี้..... ผมโง่มาก ไม่รู้เป็นบ้าอะไร ยกโทษให้ได้มั้ย" แม็กซิมอ้อนวอน
ขณะนั้น เจ้าหน้าที่รถไฟเดินมา "มิส คุณจะขึ้นรถไฟไหมครับ ?"
เจเนิเฟอร์จ้องหน้าแม็กซิม ใบหน้าเธอแสดงความรู้สึกแปรเปลี่ยนไปนานาชนิด
แม็กซิมหยิบของในถุงกระดาษขึ้นมา เป็นสร้อยคออียิปต์โบราณประดับด้วยขาแมลงเต่าทอง
"นี่ของขวัญ สำหรับวันครบรอบ 1 ปีของเรา" เขาพูดขึ้น
"นี่มัน...." เธอกล่าวช้า ๆ "สร้อยคอที่ฉันบอกอยากได้ตอนที่เราคบกันแรก ๆ แต่พอไปซื้อ เจ้าของร้านบอก ขายไปแล้วนี่"
"ใช่..... ผมขับรถตระเวนทั่วเมือง เพื่อไปซื้อสร้อยอีกเส้นที่เหมือนกันมาเพื่อคุณ กว่าจะพบ ก็ที่ร้านของเก่าเมืองข้าง ๆ" แม็กซิมว่า
"มิส !!" เจ้าหน้าที่รถไฟ ร้องเตือนขึ้นอีกครั้ง !!!
"เรา.... คืนดีกันนะ" แม็กซิมพูด..... ฉันลุ้นจนลืมหายใจ แม้ว่าจะไม่มีลมหายใจแล้ว
เจนิเฟอร์ก้าวลงจากโบกี้....... เธอโผเข้าหาแม็กซิมและจุมพิตที่ริมฝีปากอย่างดูดดื่ม !! ขณะนั้นรถไฟแล่นออกไปช้า ๆ
"ฉันนึกแล้ว ว่าคุณต้องเป็นฝ่ายง้อ !" เจนิเฟอร์ตอบกึ่งประชดเล็กน้อย พลางยิ้ม พวกเขาสวมกอดกันที่ชานชาลา
ฉันลอยอยู่ใกล้ ๆ มองเห็นภาพแห่งความรักนั้นเข้า รู้สึกอิจฉานิด ๆ ที่ร่างนึงได้สัมผัสกับอีกร่าง.... มีโอกาสได้ดื่มดำรสจูบ
มันตื้นตันอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ฉันรู้สึกดีใจที่ได้อยู่บนโลก ได้เห็นเขาทำในสิ่งที่ฉันหมดโอกาสทำ ฉันเข้าใจแล้วว่า ชะตากรรมนำฉันมาพบแม็กซิม ก็เพื่อช่วยให้เขาคืนดีกับเจนิเฟอร์ ก่อนที่ทุกสิ่งจะสายไป....
เสียงครืน !!! คำรามกึกก้องบนฟากฟ้าอีกครั้ง ! ฉันแหงนหน้าขึ้นมอง เมฆหมอกสีเทาครึ้มหนาแบบเดียวกับคืนวันนั้น !!.....
พริบตานั้น ลำแสงหนึ่ง ทอแสงสาดส่องลงมาที่ตัวฉัน และเมฆฝนบนฟ้าก็คลี่คลายออกไป..... แสงสีขาวจาง ๆ ทอดจากเบื้องบน ให้ความรู้สึกปลดปล่อยเป็นอิสระ..... ฉันรู้ทันที เวลาบนโลกของฉันหมดลงแล้ว.....
"ถึงเวลาแล้วสินะ" ฉันพูดขึ้น ท่ามกลางรัศมีสว่างไสว "ดูเหมือนคราวนี้ต้องไปจริง ๆ"
ฉันเคยตั้งใจว่าจะดำเนินชีวิตไปตามปกติ แต่ความจริงฉันตายไปแล้ว มีแต่วิญญาณไม่มีร่าง ฉันอยู่บนโลกนี้นานเกินไป....
"เสียดายจังเลย ยังไม่มีโอกาสได้บอกลาแม็กซิม...." ฉันยิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้าย วินาทีต่อมา ร่ายกายค่อย ๆ เปลี่ยนเป็น.... แสงละอองเงิน แล้วลอยขึ้นสู่สวรรค์......
ปล. เรื่องสั้นชุดนี้มาจาก "เวทีแฟนตาซี"
ถ้าชอบ ติดตามผลงานได้ที่นี่ครับ
https://fictionlog.co/b/5cfb48f89ccf733cbef7fd6fหน
FT 1 | เรื่องสั้น ตัวแทนวิญญาณ
"หมดฤดูร้อนแล้วสินะ" ฉันลอยอยู่เหนือหลังคา แหงนดูฟ้า
วินาทีถัดมา เสียงประตูปิดดังปัง !! แม็กซิมกับเจนิเฟอร์เข้ามาในบ้าน
เมื่อวางถุงกระดาษบนโต๊ะ แม็กซิมจุดบุหรี่และพูดขึ้น
"คุณเป็นอะไรของคุณ ขากลับมานี่ไม่พูดกับผมสักคำ ! บอกทีได้ไหมว่าโกรธเคืองอะไร !!"
"ไม่มีอะไรนี่ !!" เจนิเฟอร์เกือบจะตะคอกใส่เขา
พวกเขาทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกแล้ว.....
"ต้องมีสิ !! ไม่งั้นคุณใช้น้ำเสียงเหวี่ยงผมทำไม ?"
"โอ้ตายจริง !! ฉันต้องขอโทษนะคะ ! หากบังเอิญไปทำร้ายความรู้สึกคุณโดยไม่รู้ตัว" เจนิเฟอร์ตวัดเสียงประชด
"คุณทำให้ผมกระวนกระวายนะรู้มั้ย !!" แม็กซิมพูด "คืนนี้คุณแปลกไป ดูไม่เหมือนเดิม !! ตั้งแต่คุยกับนายโรเจอร์นั่น !!!"
"โอ้พระเจ้า ! มันไม่ใช่ความผิดฉันเลยนะ ที่โรเจอร์เข้ามาคุยกับฉัน !!! " เธอพูดเสียงกร้าว
"คุณชอบเขาละสิ !!!" แม็กซิมคำราม "ผมเห็นคุณส่งตาหวานให้เขา ทีกับผม !! ไม่เห็นเคยใช้สายตาแบบนั้น !!!"
"คุณอยากให้ฉันเสแสร้งกับคุณ เหมือนที่ทำกับโรเจอร์เหรอ !!!" เธอโต้กลับอย่างเร็ว
"แต่ตาคุณมันฟ้อง !! ว่ามีใจให้โรเจอร์ !!! คุณคงอยากนอนกับเขาสินะ !!!!" แม็กซิมย้อนทันควัน
"คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ถึงได้คิดเลยเถิดขนาดนั้น !!! " เธอตะโกนใส่เขา
"ผมพูดเพราะรู้ว่ามันเป็นความจริง !!!"
"โอ้พระเจ้า หยุดทีได้ไหม !!" เจนิเฟอร์ร้องเสียงลั่น
"ผมจะหยุด ก็ต่อเมื่อได้พูดสิ่งที่ต้องการจนหมดจดแล้ว !!!" เขาตอบกลับอย่างบ้าระห่ำ
"อ๋อเหรอ !! งั้นฉันจะพูดบ้าง" หล่อนหันหน้าเผชิญกับเขาเต็มตัว
"งานปาร์ตี้บ้านนอร์ม่าคืนนี้ ! ฉันเห็นคุณคุยกับหล่อนตลอดทั้งคืน !! คุณแทบไม่ไปคุยกับคนอื่นเลย !!!" เธอพูดต่อ
"ฉันเดาว่า คุณคงหลงเสน่ห์เธอละมั้ง !! มันก็เป็นธรรมดา เธอยังสาว สวย รวยและก็ไม่มีภาระ...."
"ผมไม่สนว่าเธอจะสวยหรือรวยรึเปล่า !!" เขาขัดขึ้น ท่าทีเปลี่ยนไปเล็กน้อย
"เธอเป็นเจ้าของปาร์ตี้ !! เมื่อผมเข้าไปในงาน เธอก็เดินเข้ามาคุยกับผม ! และจะให้ทำยังไง !! ขกจมูกเธอเหรอ !?"
"แต่คุณไม่พยายามปลีกตัวเลยนี่นา !!!" เจนิเฟอร์ร้อง
"ผมทำแล้ว เข้าไปคุยกับคุณไง แต่คุณว่าไง !! ....อ้อ.... ขอโทษค่ะ ตอนนี้ฉันคุยเรื่องสำคัญ" เขาเยาะ ทำเสียงล้อเลียน "แล้วคุณก็หันหน้าหนีไปเลย ! คุณมัวแต่คุยเรื่องโง่ ๆ กับนายโรเจอร์อย่างสนิทสนม !! ผมเห็นได้จากสีหน้าคุณ !!!! " แม็กซิมคำรามลั่น
"ก็ฉันจะฝากคุณ เข้าทำงานบริษัทเขาไง !!"
"เหลวไหลทั้งเพ !!" เขาแผดร้องขึ้นเต็มเสียง
"ฉันไม่ได้โกหกนะ !!! โรเจอร์เขาบอกว่าจะเสนอเงินให้เป็น 2 เท่าของที่เก่า !!!" เธอโต้กลับ
"แล้วนี่อะไร !!!" แม็กซิมเดินไปเข้าใกล้เจนิเฟอร์ กระชากสร้อยไข่มุกออกจากคอ
เมื่อเห็นเม็ดไข่มุกร่วงกราว.... เจนิเฟอร์ตัวสั่นด้วยความโกรธ เธอมองแม็กซิมเดือดดาล
"ผมรู้นะว่าโรเจอร์ให้สร้อยนี้กับคุณที่งานปาร์ตี้ !!"
"มันก็แค่ของเล็กน้อย ที่ฉันอยู่เเป็นพื่อนคุยเขา !!" เธอตะโกนใส่
"คุณมันปลิ้นปล้อน !!" เขาตะคอกกลับ
"กล้าดียังไง ! ถึงมาพูดกับฉันอย่างนี้ !! ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครว่าฉันอย่างนี้เลยนะ !!" เจนิเฟอร์ร้องขึ้น ใบหน้าแดงก่ำ
"คุณนะ ไม่เคยเหลียวแลฉันเลย !! ฉันอุตส่าแต่งตัวสวย !! รอคุณที่หน้างานตั้ง 15 นาที !!!! ทั้งที่ฉันบอกแล้วอย่ามาสาย !!!!" เธอพูดต่อ "จนแล้วจนรอดคุณก็ไม่มา.... โรเจอร์เข้ามาคุยกับฉัน ! ฉันจึงต้องเข้าไปกับเขา !!"
"ผมก็รีบมาแล้วไง !! คุณรู้รึเปล่า.... กว่าจะปลีกตัวจากงานได้ !! ยากขนาดไหน !!!"
"ทำไมฉันต้องวิตกถึงความลำบากของคุณด้วย ! ในเมื่อคุณไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของฉันเลย !!" เธอสวนขึ้น
"ผมคิดถึงคุณก่อนเสมอนะ !!" เขาย้อน
"งั้นก็พิสูจน์ให้เห็นสักครั้งสิ !!!!" เธอร้องทันที เสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ
"ฉันจะบอกอะไรให้นะ !!! ฉันเคยคิดว่าโรเจอร์ปัญญานิ่มนิด ๆ ด้วยซ้ำ !!!! แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าคิดผิด คุณต่างหากละ !!!!!" เธอว่าพลางก้าวหันหลัง สะบัดผม
"นั่นคุณจะไปไหน ?" แม็กซิมถาม
"ฉันไม่จำเป็นต้องบอกคุณ !! เรายังไม่ได้แต่งงานกัน !!!!"
"ได้ !!! ถ้าไปก็ไม่ต้องกลับมาอีก !!!" แม็กซิมตอบแบบชอกช้ำกึ่งบ้าบิ่น
"อ๋อ ฉันไปแน่ !! และจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีกหรอก !!" เจนิเฟอร์ไม่ลังเลที่จะตอบกลับทันควัน
"แต่ถ้าคุณอารมณ์ดีเมื่อไหร่ รู้ใช่มั้ย ว่าจะตามหาฉันได้ที่ใหน !!!"
"ฝันไปเถอะ !!!!" เขาตะโกนตอบ
เจนิเฟอร์วิ่งออกไปที่ประตูบ้าน ใบหน้าเธอร้อนผ่าว แก้มแดงจัด ฉันเห็นน้ำตาหยดนึงไหลลงมาตามร่องแก้ม เธอทะลุผ่านฉันไป... ขณะก้าวลงบันไดไม้.....
บ้านหลังนี้เคยเป็นของฉัน ตอนอายุเท่า ๆ พวกเขา ฉันเสียชีวิตด้วยรถไฟตกราง
บัดนี้เวลาล่วงมา 70 ปี ฉันติดอยู่บนโลก.... ฉันคิดว่าพระเจ้าคงต้องการให้ฉันอยู่ด้วยเหตุผลบางอย่าง.... แรก ๆ ฉันประสาทนิดหน่อยที่ไม่มีความรู้สึก หิว หนาว ร้อน สัมผัส จับต้องอะไรไม่ได้..... แต่จากนั้นก็เรียนรู้ว่า ฉันสามารถปรากฏกายและพูดคุยกับคนได้....
บ้านปิดตายหลายปี ตั้งอยู่ห่างไกลชุมชน ถ้าจะเข้าเมืองต้องนั่งรถไฟ 2 ชั่วโมง.... แม็กซิมซื้อที่นี่ในราคาถูก เขาซ่อมแซม ปรับปรุงช่วง 6 เดือนที่ผ่านมา....
ฉันปรากฏตัวให้เขาเห็น แรกทีเดียวเขามีทีท่าตกใจ ต่อมาปรับตัวได้..... จากนั้นเราใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้นเรื่อย ๆ จาก 1 นาทีเป็น 2 นาที จนอย่างน้อย วันละ 30 นาที... แม็กซิมไม่เคยบอกเรื่องฉันให้ใครรู้...... เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมา 5 เดือน 7 วัน.... เขาสามารถแทนเพื่อนรุ่นราวคราวเดียว ที่ฉันไม่เคยมีได้เป็นอย่างดี
แม็กซิมวางบุหรีในมือลงบนโต๊ะ นั่งลงที่โซฟา ฉันเหาะเข้าไปใกล้ ๆ
"ชีวิตคู่ของคุณกำลังล่มนะ"
"เงียบเถอะน่ามาเรีย !! วิญญาณไม่ต้องยุ่งเรื่องของมนุษย์ !!"
"แต่เธอไปไกลจากคุณขึ้นเรื่อย ๆ แล้วนะ ถ้าคุณไม่รีบดึงเธอกลับมา เธอจะหลุดลอยไปเลย !!"
แม็กซิมไม่ตอบ สายตาเขามองถุงกระดาษ.....
"ในนั้นมีอะไรนะ ?" ฉันถาม
"สร้อยคอ... " เขาเอ่ยช้า ๆ "วันนี้ครบรอบ 1 ปีที่เรารู้จักกัน ตอนแรกตั้งใจจะให้เจนิเฟอร์เป็นของขวัญคืนนี้ แต่พอเห็นสร้อยไข่มุกบนคอ.... มันทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิด !" เขาพูดเสียงสั่น
"รีบตามเอาไปให้เธอสิ" ฉันว่า
"พูดบ้า ๆ ทำไมผมต้องเป็นฝ่ายง้อ !!"
ไม่มีใครยอมรับบทผู้เสียสละ ความสัมพันธ์แบบนี้ฉันเคยสัมผัสมาก่อน ฉันถอนหายใจอย่างอ่อนเปลี้ย.....
"คุณรักเธอรึเปล่า ?" ฉันถาม
แม็กซิมมองหน้าฉันอย่างประหลาดใจ "รักนะสิ... ไม่งั้นผมจะเสียเวลารู้จักเธอตั้ง 1 ปีไปทำไม"
"แล้วคุณเคยบอกเธอรึเปล่า ?"
"เอ่อ.... ไม่เคย" เขาตอบ
"งั้นก็ไปบอกเธอสิ !...." ฉันขอร้องเขา
แม็กซิมมองไปนอกหน้าต่าง เมฆสีเทามัวหมอง "เธอคงไม่อยากเจอผมหรอก"
"อยากซี่......." ฉันลากเสียง "เธอกำลังรอคุณ" ฉันว่า
"คุณรู้ได้ยังไง ?" เขาถามอย่างแปลกใจ
"รู้สิ..... เพราะมันคือชีวิตฉันในทุก ๆ วัน" .....ฉันพูดด้วยเสียงเศร้า..... "ฉันทำผิดกับจอนห์ เหมือนที่เธอทำผิดกับเจนิเฟอร์..... ฉันกันเขาออกห่างจนเขาตีจากไป.... พอคิดได้... ฉันตั้งใจไปขอคืนดี แต่ประสบอุบัติเหตุเสียก่อน.... ฉันเลยไปเกิดไม่ได้.... แต่คุณ.... คุณยังมีโอกาสแก้ตัวนะ !..."
เขาเหลือบมองไปที่นาฬิกาบนผนัง มันบอกเวลา 23:45 น.
"คงไม่ทันแล้วมาเรีย.... เธอคงขึ้นรถไฟเที่ยวสุดท้ายไปแล้ว"
"เดี๋ยวฉันเหาะไปดูให้" ฉันพุ่งทะลุขึ้นเหนือหลังคาไม้ กวาดสายตาสำรวจ
"เธออยู่ที่ถนน 16 อีก 7 นาทีคงไปถึงสถานี แม็กซิมถ้าคุณวิ่งตัดขวา....!!" ฉันร้องขึ้นเสียงดัง
แม็กซิมไม่รอให้ฉันพูดจบ เขาหยิบถุงกระดาษและพุ่งตัวออกจากประตู
"ไปให้ทันนะแม็กซิม !" ฉันตะโกน "ไปใช้ชีวิต...... แบบที่ฉันไม่มีโอกาสได้ใช้ !!!" ทันใดนั้นเสียงฟ้าร้องครืน ดังกึกก้อง !! เมฆหนาขึ้น ฉันรู้สึกเป็นห่วงพวกเขา... ใจตวัดไปถึงคืนที่เสียชีวิต ก็มีเมฆหมอกรุนแรงแบบนี้ ฉันรีบเหาะไปดูเหตุการณ์ที่ชานชะลา....
ที่สถานีมีคนอยู่ 3-4 คน เจนิเฟอร์กำลังซื้อตั๋ว รถไฟเคลื่อนมาจอดช้า ๆ
เธอก้าวขึ้นโบกี้ วินาทีนั้น แม็กซิมฉุดมือเธอไว้
เจนิเฟอร์หันมา "อะไรกัน มาทำอะไรที่นี่ ?"
"อย่าไปเลยนะ !!! ....ผมขอโทษ ได้โปรดอยู่กับผมเถอะ ผมรักคุณมาก" แม็กซิมว่า
"โอ้พระเจ้า......" เจนิเฟอร์ร้อง
"ผมเสียใจ ผม.....รู้ว่าไม่ควรมาพูดเอาป่านนี้..... ผมโง่มาก ไม่รู้เป็นบ้าอะไร ยกโทษให้ได้มั้ย" แม็กซิมอ้อนวอน
ขณะนั้น เจ้าหน้าที่รถไฟเดินมา "มิส คุณจะขึ้นรถไฟไหมครับ ?"
เจเนิเฟอร์จ้องหน้าแม็กซิม ใบหน้าเธอแสดงความรู้สึกแปรเปลี่ยนไปนานาชนิด
แม็กซิมหยิบของในถุงกระดาษขึ้นมา เป็นสร้อยคออียิปต์โบราณประดับด้วยขาแมลงเต่าทอง
"นี่ของขวัญ สำหรับวันครบรอบ 1 ปีของเรา" เขาพูดขึ้น
"นี่มัน...." เธอกล่าวช้า ๆ "สร้อยคอที่ฉันบอกอยากได้ตอนที่เราคบกันแรก ๆ แต่พอไปซื้อ เจ้าของร้านบอก ขายไปแล้วนี่"
"ใช่..... ผมขับรถตระเวนทั่วเมือง เพื่อไปซื้อสร้อยอีกเส้นที่เหมือนกันมาเพื่อคุณ กว่าจะพบ ก็ที่ร้านของเก่าเมืองข้าง ๆ" แม็กซิมว่า
"มิส !!" เจ้าหน้าที่รถไฟ ร้องเตือนขึ้นอีกครั้ง !!!
"เรา.... คืนดีกันนะ" แม็กซิมพูด..... ฉันลุ้นจนลืมหายใจ แม้ว่าจะไม่มีลมหายใจแล้ว
เจนิเฟอร์ก้าวลงจากโบกี้....... เธอโผเข้าหาแม็กซิมและจุมพิตที่ริมฝีปากอย่างดูดดื่ม !! ขณะนั้นรถไฟแล่นออกไปช้า ๆ
"ฉันนึกแล้ว ว่าคุณต้องเป็นฝ่ายง้อ !" เจนิเฟอร์ตอบกึ่งประชดเล็กน้อย พลางยิ้ม พวกเขาสวมกอดกันที่ชานชาลา
ฉันลอยอยู่ใกล้ ๆ มองเห็นภาพแห่งความรักนั้นเข้า รู้สึกอิจฉานิด ๆ ที่ร่างนึงได้สัมผัสกับอีกร่าง.... มีโอกาสได้ดื่มดำรสจูบ
มันตื้นตันอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ฉันรู้สึกดีใจที่ได้อยู่บนโลก ได้เห็นเขาทำในสิ่งที่ฉันหมดโอกาสทำ ฉันเข้าใจแล้วว่า ชะตากรรมนำฉันมาพบแม็กซิม ก็เพื่อช่วยให้เขาคืนดีกับเจนิเฟอร์ ก่อนที่ทุกสิ่งจะสายไป....
เสียงครืน !!! คำรามกึกก้องบนฟากฟ้าอีกครั้ง ! ฉันแหงนหน้าขึ้นมอง เมฆหมอกสีเทาครึ้มหนาแบบเดียวกับคืนวันนั้น !!.....
พริบตานั้น ลำแสงหนึ่ง ทอแสงสาดส่องลงมาที่ตัวฉัน และเมฆฝนบนฟ้าก็คลี่คลายออกไป..... แสงสีขาวจาง ๆ ทอดจากเบื้องบน ให้ความรู้สึกปลดปล่อยเป็นอิสระ..... ฉันรู้ทันที เวลาบนโลกของฉันหมดลงแล้ว.....
"ถึงเวลาแล้วสินะ" ฉันพูดขึ้น ท่ามกลางรัศมีสว่างไสว "ดูเหมือนคราวนี้ต้องไปจริง ๆ"
ฉันเคยตั้งใจว่าจะดำเนินชีวิตไปตามปกติ แต่ความจริงฉันตายไปแล้ว มีแต่วิญญาณไม่มีร่าง ฉันอยู่บนโลกนี้นานเกินไป....
"เสียดายจังเลย ยังไม่มีโอกาสได้บอกลาแม็กซิม...." ฉันยิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้าย วินาทีต่อมา ร่ายกายค่อย ๆ เปลี่ยนเป็น.... แสงละอองเงิน แล้วลอยขึ้นสู่สวรรค์......
ปล. เรื่องสั้นชุดนี้มาจาก "เวทีแฟนตาซี"
ถ้าชอบ ติดตามผลงานได้ที่นี่ครับ
https://fictionlog.co/b/5cfb48f89ccf733cbef7fd6fหน