ในวันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2561เป็นวันที่เรารู้สึกเจ็บปวดและเสียใจมากๆ เสียใจโครตๆ เพราะวันนั้นเป็นวันปัจฉิม ม.6 ของเรา จัดในวันวาเลนไทน์ด้วย  เราเสียใจเพราะจะจบแล้ว อาจจะได้เจอครูเค้าอีก แต่ได้เจอเค้าน้อยลงจากเดิมที่เจอทุกวันที่ไปเรียนจันทร์-ศุกร์  กับเสียใจที่ต้องจากลาแยกย้ายกับเพื่อน ม.ปลาย กับกลัวการเปลี่ยนแปลงที่จะขึ้นมหาลัย แต่ก็อยากจบ แต่ไม่อยากจาก วันนั้นเราอยากให้ดอกกุหลาบสีขาวกับครูเค้ามาก (ซื้อมา แต่ไม่ได้ให้ เพราะให้ไม่ได้ มันไม่เหมาะไม่ควร เกินเลย)แต่วันนั้นเราได้ถ่ายรูปคู่กับครูเค้าด้วยนะ เป็นรูปเดียวที่ได้ถ่ายคู่และเราก็เก็บไว้จนถึงทุกวันนี้ แต่หลังจากที่เากลับมาบ้านเราเสียใจมาก ร้องไห้นานมาก ร้องจนตาบวม แต่ความรู้สึกเจ็บปวดเสียใจมันยังไม่สิ้นสุดแค่เท่านั้น ไม่กี่เดือนต่อมา เราก็รู้ว่าครูเค้ามีแฟนแล้ว แฟนของครูเค้าเป็นครูผู้ช่วยสอนวิชาคณิตศาสตร์เหมือนกัน เรียนมหาลัยเดียวกัน เอกเดียวกันด้วย แต่แฟนครูเค้าเป็นครูผู้ช่วยสอนคณิต รร.แห่งหนึ่งในภาคอีสาน หลังจากที่เรารู้ก็เสียใจมากเช่นกัน ร้องไห้หนักมากด้วย แต่ก็เสียใจแค่ไหนก็ไม่เคยทำใจ ตัดใจ 
จนถึงตอนนี้ ปีนี้ ผ่านมาแล้ว 2 ปี เราอยู่ปี 2แล้วตอนนี้ เราก็ยังรักครูเค้าเหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยน ไม่เคยตัดใจ ทำใจหรือลืมเลย เราก็รักครูเค้าเรื่อยไปแบบนี้ถึงรู้ว่าครูเค้ามีคนรักอยู่แล้ว และก็คิดถึงครูเค้าอยู่ตลอด ไม่มีวันไหนไม่คิดถึงกับมีเพียงรูปที่ถ่ายคู่เค้าปลอบใจตัวเองว่าอย่างน้อยยังมีรูปคู่ให้ไว้ดู บรรเทาความคิดถึง ทุกครั้งที่คิดถึงครูเค้าก็ทรมานใจ เจ็บปวดเสมอ แต่ก็ไม่รุ้จะตัดใจ ทำใจยังไงได้ ก็หวังว่าในสักวันเราจะเจอใครสักคนที่เราสามารถรักแทนครูเค้าได้
 
-รักอย่างเดียวคงไม่พอ ต้องดูความเหมาะสมด้วย
-ไม่มีใครมีความสุขหรอก ที่รู้ว่าคนที่เรารักไม่ได้รักเรา
-ไม่มีใครมีความสุขจริงๆหรอกที่รู้ว่าคนที่เรารัก ไปรักคนอื่นที่ไม่ใช่เรา
-เรื่องบางเรื่องต้อให้เราพยายามมากแค่ไหน ก็เป็นไปไม่ได้
-ยอมรับความเป็นจริงกับสิ่งที่เป็นอยู่
-ยอมรับหัวใจตัวเองว่ารู้สึกอะไร 
-การตัดใจจากสิ่งที่เรายึดติดเป็นเรื่องที่ยาก
-ไม่มีใครลืมคนที่เรารักได้จริงๆหรอก
-เวลาช่วยเยียวยาได้ แต่ยกเว้นเยียวยากับความรัก
-ความทรมานชนิดหนึ่งคือความคิดถึง
-คงมีแต่รูปภาพที่ยืนยันว่าเวลานั้นเคยเกิดขึ้นจริง