หนูอยากปรึกษาค่ะ ทุกวันนี้หนูก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันว่าหนูเป็นโรคซึมเศร้ามั้ย หรือหนูแค่คิดมากไปเอง หนูแค่อยากมาระบายความรู้สึกในนี้เฉยๆค่ะ ตอนนี้หนูเพิ่งอายุครบ18ค่ะ อีก4เดือนหนูจะจบม.6แล้ว หนูเป็นลูกสาวคนเดียว ครอบครัวมีกันแค่3คนค่ะ ความเป็นลูกคนเดียวมันก็เลยทำให้หนูรู้สึกกดดันตัวเอง หนูรู้สึกแบบนั้นมาตั้งแต่ป.5 ตอนนั้นแม่หนูเกิดอุบัติเหตุจนกระดูกแขนแตกต้องเข้าเฝือกหลายเดือน และมันก็เป็นครั้งแรกที่แม่หนูด่าหนู เพราะตอนนั้นหนูทำงานบ้านอะไรไม่เป็นเลย ปกติแม่จะเป็นคนทำตลอด
หนูรู้สึกเจ็บปวดมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แม่เริ่มใช้คำหยาบมากขึ้น ด่าหนูแรงขึ้นเรื่อยๆ แม่เคยด่าหนูหน้ารร.จนคนแถวนั้นมองหนูกันเต็มไปหมด เพียงเพราะแค่หนูไม่ได้รับโทรศัพท์เขา บางทีแม่ก็ชอบเอาหนูมาเปรียบเทียบกับคนนู้นคนนี้ ด่าหนูว่าโง่ ขี้เหร่ เวลาเกรดออกไม่ว่าเกรดหนูจะออกมาไม่ดีหรือออกมาดี แม่ก็จะเอามาแซะ เอามาบั่นทอนใจหนู
พอหนูขึ้นม.ปลายก็จะมีแต่กิจกรรมใหญ่ๆมาตลอด หนูก็ทำเต็มที่มาตลอด กลับบ้านดึกทุกครั้งแต่ก็จะบอกแม่เสมอ แต่แม่ก็ไม่เข้าใจหนูเลย แต่หนูก็พยายามส่งงานให้ครบตลอดๆ พยายามตั้งใจเรียนให้มากกว่าตอนม.ต้นแล้ว แต่มันกลับไม่ได้เกรดอย่างที่หนูหวังเลย หนูกลัว และหนูก็เครียดมาก ทุกครั้งที่หนูเห็นเกรดตัวเองหนูไม่พอใจกับเกรดตัวเองเลย หนูรู้สึกว่าหนูไม่ได้เรื่องเลยสักอย่างไม่เก่งเหมือนลูกคนอื่นเขา ไม่ชอบตัวเอง ไม่ชอบกับความขี้หงุดหงิดและขี้รำคาญ ออกจะเกลียดตัวเองด้วยซ้ำที่รู้สึกเกิดมาก็เป็นภาระคนอื่น เคยคิดอยากตายแต่ไม่กล้าที่จะฆ่าตัวตาย เคยคิดแค่ว่าอยากนอนเฉยๆแล้วไม่ตื่น อยากหลับไปนานๆ
ทุกครั้งที่หนูทะเลาะกับแม่ หนูไม่เคยเถียงแม่เลย ถูกปลูกฝังว่าเวลาผู้ใหญ่ว่าอย่าเถียง อย่าโต้ตอบ อย่าชักสีหน้า แต่ทุกครั้งที่แม่เริ่มด่า แม่จะไม่ถามหนูสักคำว่าทำไมหนูเป็นแบบนี้ ทำไมหนูทำแบบนี้ ไม่ถามสาเหตุ แม่จะคิดเองเออเอง มาถึงก็ด่าอย่างเดียว บางทีหนูก็อึดอัดนะ อึดอัดที่พูดอะไรออกไปก็ไม่ได้ ทำได้แค่เงียบอย่างเดียว จนหนูเริ่มออกห่างจากพ่อแม่มากขึ้น โลกส่วนตัวมากขึ้น อยากอยู่คนเดียว และเวลาไม่สบายใจอะไร หนูไม่ค่อยอยากปรึกษาใครเลย จะเก็บไว้คนเดียวมาตลอด เวลาหนูอยู่กับเพื่อนหนูก็จะเป็นอีกคนหนึ่ง เฮฮากับเพื่อนได้ หัวเราะปกติ แต่ลึกๆคือเครียดเหมือนกัน หนูเป็นคนที่คิดมากแบบมากๆ กังวลทุกเรื่อง ขี้น้อยใจมาก จนบางทีมีแอบคิดอยู่เหมือนกันว่ามีเพื่อนก็เหมือนไม่มี บางคนหนูทุ่มเทให้เพื่อนสุดแรง แต่พอเราต้องการความช่วยเหลือก็ไม่เห็นจะมองหนูสักครั้งเลย สะเทือนใจอยู่เหมือนกันค่ะ
ถึงแม่หนูจะด่าหนูแรง แต่แม่หนูก็เป็นคนที่ปากร้าย ลึกๆแล้วเขาก็ใจดีนะคะ ถึงจะทะเลาะกับหนุแรงแค่ไหนเขาก็เรียกหนูกินข้าวเสมอ แต่เขาขี้ประชดไปหน่อยค่ะ เวลาพูดถึงแม่ หนูก็จะเริ่มรู้สึกหวั่นไหว แม่ชอบคิดว่าหนูไม่แคร์เขา ไม่รักเขา แต่จริงๆหนูรักเขานะ หนูรักเขามากเลยนะ เวลาหนูเครียด หนูไม่อยากให้แม่เครียดไปกับหนูด้วย แค่แม่ทำงานก็เหนื่อยมากแล้ว แม่ใช้แรงด่าหนูก็เยอะแล้ว แม่เครียด แม่ผิดหวังในตัวหนูบ่อย หนูเลยคิดว่าหนูเงียบๆไปแบบนี้อ่าดีแล้ว ไม่อยากให้ใครต้องมาเหนื่อยกับคนอย่างหนู
ขอโทษอีกครั้งสำหรับการพิมพ์ยาวๆแบบนี้นะคะ
อยากมาปรึกษาว่าเป็นโรคซึมเศร้าหรือป่าว?หรือแค่คิดไปเองคะ? และก็อยากมาระบายความรู้สึกส่วนตัว (ถ้ายาวไปขออภัยด้วยนะคะ)
หนูรู้สึกเจ็บปวดมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แม่เริ่มใช้คำหยาบมากขึ้น ด่าหนูแรงขึ้นเรื่อยๆ แม่เคยด่าหนูหน้ารร.จนคนแถวนั้นมองหนูกันเต็มไปหมด เพียงเพราะแค่หนูไม่ได้รับโทรศัพท์เขา บางทีแม่ก็ชอบเอาหนูมาเปรียบเทียบกับคนนู้นคนนี้ ด่าหนูว่าโง่ ขี้เหร่ เวลาเกรดออกไม่ว่าเกรดหนูจะออกมาไม่ดีหรือออกมาดี แม่ก็จะเอามาแซะ เอามาบั่นทอนใจหนู
พอหนูขึ้นม.ปลายก็จะมีแต่กิจกรรมใหญ่ๆมาตลอด หนูก็ทำเต็มที่มาตลอด กลับบ้านดึกทุกครั้งแต่ก็จะบอกแม่เสมอ แต่แม่ก็ไม่เข้าใจหนูเลย แต่หนูก็พยายามส่งงานให้ครบตลอดๆ พยายามตั้งใจเรียนให้มากกว่าตอนม.ต้นแล้ว แต่มันกลับไม่ได้เกรดอย่างที่หนูหวังเลย หนูกลัว และหนูก็เครียดมาก ทุกครั้งที่หนูเห็นเกรดตัวเองหนูไม่พอใจกับเกรดตัวเองเลย หนูรู้สึกว่าหนูไม่ได้เรื่องเลยสักอย่างไม่เก่งเหมือนลูกคนอื่นเขา ไม่ชอบตัวเอง ไม่ชอบกับความขี้หงุดหงิดและขี้รำคาญ ออกจะเกลียดตัวเองด้วยซ้ำที่รู้สึกเกิดมาก็เป็นภาระคนอื่น เคยคิดอยากตายแต่ไม่กล้าที่จะฆ่าตัวตาย เคยคิดแค่ว่าอยากนอนเฉยๆแล้วไม่ตื่น อยากหลับไปนานๆ
ทุกครั้งที่หนูทะเลาะกับแม่ หนูไม่เคยเถียงแม่เลย ถูกปลูกฝังว่าเวลาผู้ใหญ่ว่าอย่าเถียง อย่าโต้ตอบ อย่าชักสีหน้า แต่ทุกครั้งที่แม่เริ่มด่า แม่จะไม่ถามหนูสักคำว่าทำไมหนูเป็นแบบนี้ ทำไมหนูทำแบบนี้ ไม่ถามสาเหตุ แม่จะคิดเองเออเอง มาถึงก็ด่าอย่างเดียว บางทีหนูก็อึดอัดนะ อึดอัดที่พูดอะไรออกไปก็ไม่ได้ ทำได้แค่เงียบอย่างเดียว จนหนูเริ่มออกห่างจากพ่อแม่มากขึ้น โลกส่วนตัวมากขึ้น อยากอยู่คนเดียว และเวลาไม่สบายใจอะไร หนูไม่ค่อยอยากปรึกษาใครเลย จะเก็บไว้คนเดียวมาตลอด เวลาหนูอยู่กับเพื่อนหนูก็จะเป็นอีกคนหนึ่ง เฮฮากับเพื่อนได้ หัวเราะปกติ แต่ลึกๆคือเครียดเหมือนกัน หนูเป็นคนที่คิดมากแบบมากๆ กังวลทุกเรื่อง ขี้น้อยใจมาก จนบางทีมีแอบคิดอยู่เหมือนกันว่ามีเพื่อนก็เหมือนไม่มี บางคนหนูทุ่มเทให้เพื่อนสุดแรง แต่พอเราต้องการความช่วยเหลือก็ไม่เห็นจะมองหนูสักครั้งเลย สะเทือนใจอยู่เหมือนกันค่ะ
ถึงแม่หนูจะด่าหนูแรง แต่แม่หนูก็เป็นคนที่ปากร้าย ลึกๆแล้วเขาก็ใจดีนะคะ ถึงจะทะเลาะกับหนุแรงแค่ไหนเขาก็เรียกหนูกินข้าวเสมอ แต่เขาขี้ประชดไปหน่อยค่ะ เวลาพูดถึงแม่ หนูก็จะเริ่มรู้สึกหวั่นไหว แม่ชอบคิดว่าหนูไม่แคร์เขา ไม่รักเขา แต่จริงๆหนูรักเขานะ หนูรักเขามากเลยนะ เวลาหนูเครียด หนูไม่อยากให้แม่เครียดไปกับหนูด้วย แค่แม่ทำงานก็เหนื่อยมากแล้ว แม่ใช้แรงด่าหนูก็เยอะแล้ว แม่เครียด แม่ผิดหวังในตัวหนูบ่อย หนูเลยคิดว่าหนูเงียบๆไปแบบนี้อ่าดีแล้ว ไม่อยากให้ใครต้องมาเหนื่อยกับคนอย่างหนู
ขอโทษอีกครั้งสำหรับการพิมพ์ยาวๆแบบนี้นะคะ