สวัสดีค่ะ อธิบายก่อนนะคะว่า ทางเจ้าของกระทู้อยู่ม.3แล้วกำลังจะเรียนจบเพื่อขึ้นม.ปลาย ถ้าแท็กผิดห้องเราขอโทษจริงๆนะคะ
เรื่องมันมีอยู่ว่า เรากลับต่างจังหวัดก่อนเปิดเทอม1วัน แล้วหลังจากนั้นเปิดเทอมมา5วันก็ ไม่ได้ไปโรงเรียนเลย เพราะบางวันตื่นสายบ้างตั้งนาฬิกาปลุกแล้วไม่ตื่น ไม่อยากไปบ้างเพราะหนีครู วันๆก็วาดรูปดูยูทูป เข้าเฟสนิดหน่อย แต่ไม่ได้เล่นเกมนะคะ เพราะแม่ไม่อยู่บ้านเราอยู่คนเดียวเลยโทรมาถามว่าทำไมไม่ไปโรงเรียน ดุด่าด้วยนิดหน่อย แล้วก็บอกว่า ถ้าเราไม่ไปอีกจนเรียนผู้ปกครองเขาจะยื่นใบลาออกให้ ไม่ต้องไปเรียนมันแล้ว ใจความประมาณนี้ค่ะ เราจำไม่ได้ว่าพูดว่าอะไร แต่ใจความมันเป็นงี้อ่ะ;-;)
แล้ววันนั้นก็เหมือนจะส่งญาติมาถามว่าทำไมไม่ไป เราก็ไม่ได้พูดอะไร ซึ่งเราก็ไม่ชอบให้ใครมาบังคับ ไม่ได้คิดว่ามันเรื่องของเรางี้ แต่มันคือเราแค่ไม่ชอบให้มาถามด้วยความกดดันอ่ะ คือมันมีจังหวะที่เขาพูดช้าๆแล้วพูดดีๆแล้วแต่เราก็พูดไม่ออกเพราะเหมือนมันความกดดันที่บังคับอยู่รอบๆตัวเขาจนเรารู้สึกไม่อยากตอบเลยค่ะ จนเขาเช็คมือถือเราว่ามีเบอร์เขารึเปล่า ในมือถือเราอ่ะค่ะ ชื่อที่เมมเบอร์ไปเราจะสุ่มๆเอา เช่น นางฟ้า ผี ปิศาจ งี้เฉพาะคนที่เราจำไม่ได้นะคะว่าเบอร์ใคร ยกเว้นเบอร์พ่อแม่กับน้องสาวกับเบอร์เพื่อนบางคนที่เราจำได้ก็จะเมมชื่อจริงๆเอาไว้ ส่วนละทีนี้เบอร์เขาโดนเมมว่า ผี (ภาษาใต้น่าจะรู้นะคะว่าผีในความหมายอีกแบบนึงคืออะไรแบบ ทำตัวผีๆ งี้) เขาโกรธมากแล้วออกไปจากบ้านเรา แม่ก็โทรมาแล้วร้องไห้ บอกว่าเรายังเป็นคนอยู่ไหม หัวใจทำด้วยอะไร คือ ณ จุดๆนั้น เราอธิบายไม่ถูกอ่ะว่าทำไมเราถึงเมมเบอร์นั้น เขาบอกให้เราไปขอโทษ แต่เรากลัว กลัวว่าเขาจะไม่ยกโทษให้ กลัวที่จะต้องพูดกับเขา กลัวที่จะต้องไปสู้หน้าเขา
เราควรทำยังไงดีโฮๆ
ไม่ได้ไปเรียน1สัปดาห์จนแม่จะยื่นใบลาออก
เรื่องมันมีอยู่ว่า เรากลับต่างจังหวัดก่อนเปิดเทอม1วัน แล้วหลังจากนั้นเปิดเทอมมา5วันก็ ไม่ได้ไปโรงเรียนเลย เพราะบางวันตื่นสายบ้างตั้งนาฬิกาปลุกแล้วไม่ตื่น ไม่อยากไปบ้างเพราะหนีครู วันๆก็วาดรูปดูยูทูป เข้าเฟสนิดหน่อย แต่ไม่ได้เล่นเกมนะคะ เพราะแม่ไม่อยู่บ้านเราอยู่คนเดียวเลยโทรมาถามว่าทำไมไม่ไปโรงเรียน ดุด่าด้วยนิดหน่อย แล้วก็บอกว่า ถ้าเราไม่ไปอีกจนเรียนผู้ปกครองเขาจะยื่นใบลาออกให้ ไม่ต้องไปเรียนมันแล้ว ใจความประมาณนี้ค่ะ เราจำไม่ได้ว่าพูดว่าอะไร แต่ใจความมันเป็นงี้อ่ะ;-;)
แล้ววันนั้นก็เหมือนจะส่งญาติมาถามว่าทำไมไม่ไป เราก็ไม่ได้พูดอะไร ซึ่งเราก็ไม่ชอบให้ใครมาบังคับ ไม่ได้คิดว่ามันเรื่องของเรางี้ แต่มันคือเราแค่ไม่ชอบให้มาถามด้วยความกดดันอ่ะ คือมันมีจังหวะที่เขาพูดช้าๆแล้วพูดดีๆแล้วแต่เราก็พูดไม่ออกเพราะเหมือนมันความกดดันที่บังคับอยู่รอบๆตัวเขาจนเรารู้สึกไม่อยากตอบเลยค่ะ จนเขาเช็คมือถือเราว่ามีเบอร์เขารึเปล่า ในมือถือเราอ่ะค่ะ ชื่อที่เมมเบอร์ไปเราจะสุ่มๆเอา เช่น นางฟ้า ผี ปิศาจ งี้เฉพาะคนที่เราจำไม่ได้นะคะว่าเบอร์ใคร ยกเว้นเบอร์พ่อแม่กับน้องสาวกับเบอร์เพื่อนบางคนที่เราจำได้ก็จะเมมชื่อจริงๆเอาไว้ ส่วนละทีนี้เบอร์เขาโดนเมมว่า ผี (ภาษาใต้น่าจะรู้นะคะว่าผีในความหมายอีกแบบนึงคืออะไรแบบ ทำตัวผีๆ งี้) เขาโกรธมากแล้วออกไปจากบ้านเรา แม่ก็โทรมาแล้วร้องไห้ บอกว่าเรายังเป็นคนอยู่ไหม หัวใจทำด้วยอะไร คือ ณ จุดๆนั้น เราอธิบายไม่ถูกอ่ะว่าทำไมเราถึงเมมเบอร์นั้น เขาบอกให้เราไปขอโทษ แต่เรากลัว กลัวว่าเขาจะไม่ยกโทษให้ กลัวที่จะต้องพูดกับเขา กลัวที่จะต้องไปสู้หน้าเขา
เราควรทำยังไงดีโฮๆ