ดีครับ ผมโจ้ ขอออกตัวก่อนเลยว่าเป็นชายรักชาย ผมเคยมีความรัก เรียกว่ารักแรกก็ได้ แต่ด้วยว่าตอนนั้นเกิดเรื่องเลยทำให้เราเข้าใจผิดกันและเลิกลากันไป ตอนอายุ 15 ตอนนี้ 34ละ
ที่มาลงก็เผื่อเขาจะเข้ามาอ่านบ้าง และอยากขอโทษพี่เขาที่ในตอนนั้นไม่ได้ไปตามสัญญาที่ให้ไว้
ขอเริ่มเลย. ตอนนั้นปิดเทอมจะขึ้น ม.4 แล้วก็ได้ไปเที่ยวหาเพื่อนแถวราม30 วันนั้นไม่รู้จะทำอะไรเลยไปเล่น โปรแกรมแชท เพิร์ท ได้คุยกับพี่คนหนึ่ง ขอไม่เอยชื่อละกัน เขาน่าจะปี2 ในมหาวิทยาลัยแถวนั้น ได้คุยกันแล้วถูกคอมาก แต่ยังไม่เคยเห็นหน้าเลย คุยกันนานพอสมควรต่างคนก็เลยขอเบอร์กัน ตอนนั้นผมไม่มีมือถือมีแต่ของเพื่อน เลยขอเบอร์พี่เขาไว้ แต่ยังไม่โทรไปด้วยไม่รู้จะกล้าคุยไหมถ้าคุยจริงๆ จนข้ามวันแล้วไปเล่นโปรแกรมแชท ก็เจอพี่เขา แล้วถามผมว่าเอาเบอร์ไปไม่เห็นโทรมา ก็ต้องบอกไปว่าไม่กล้า เขาก็หัวเราะแถมแซวอีกว่าทีในนี่คุยเยอะได้นะ ผมเลยตัดสินใจโทรไป ได้คุยกันจริงๆจังๆมีความสุขมาก การได้คุยได้ยินเสียงวันให้ความรู้สึกได้มากกว่าจริงๆ
ผมถามเขาว่าอยู่ที่ไหน เขาบอกว่าพี่เข้ามาเรียน ว่างๆก็มาช่วยเพื่อนขายของหรืออะไรนี่ละที่ตะวันนาข้าง เดอะมอลล์บางกะปิ ถ้าเจอมาหาได้ ในตอนนั้น. อยากไปแต่เด็ก15 ย่าง 16 ไม่เคยมีใครจีบ. ผมเลยบอกว่าไม่ไปเพราะไม่รู้ว่าคนไหน เขาเลยบอกอยู่ร้านในห้องแอร์(ถ้าจำไม่ผิด) เลยให้เพื่อนไปลองแอบดู มันก็งงให้ไปดูใคร เพื่อนผมมันรู้ว่าผมเป็นเกย์ เพื่อนที่สนิทรู้ทุกคนแต่คนอื่นเขสดูไม่ออกหรอก สุดท้ายเลยไม่เจอเพราะเพื่อนไปมันก็งงว่าร้านไหน
พอมาคุยก็บอกไปว่าไปแอบดูมา พี่เขาบอกว่าไปตอนวันนั้นไม่เจอเพราะไม่ได้เข้าไป ไม่รู้ว่าจะไปแอบดู คุยวันนั้นผมดันเหนื่อยๆเหมือนจะหายใจมันทัน เขาเลยเป๋นห่วง ตอนนั้นผมเป็นหอบด้วย พี่เขาเลยถามว่ามากับใคร เลยบอกกับเพื่อนเขาขอคุย ไม่รู้คุยอะไรแต่พอวางมันก็บอกว่าเป็นแฟนกับคนนี่หรอ ผมปฏิเสธเพราะแค่ชอบๆยังไม่รู้เลยว่ารักมันเป็นแบบไหน คุยกันได้2 อาทิตย์เอง
จนผมต้องกลับบ้าน วันนั้นโทรไปว่ากลับบ้านแล้วนะ เดียวถึงแล้วโทรหา เอาจริงๆตอนนั้น มีความสุขมากที่มีคนห่วงใย เป๋นห่วงทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้สกันจริงๆเลยสักครั้ง
ยุคนั้นมันเป็นยุคของโปรแกรม เพิร์ท (pirch), msnอะไรพวกนี้
จนเวลาผ่านไป มีเหตุที่เพื่อนพี่เขาเสีย แล้วตอนนั้นบวชหน้าไฟ พี่เขาถามผมว่า คุยกันนานแล้ว ไม่อยากเจอกันจริงๆหรอ ผมก็บอกไปว่าอยาก เขาเลยบอกว่าพี่สึกวันนี้นะ มาหาพี่ที่บ้าน จำไม่ได้ว่าจังหวัดอะไรแต่รู้ว่าแถวชลบุรี ผมก็ตอบตกลงไป พอไปจริงผมแวะไปหาน้องที่รู้จักที่ราม คุยกันจนลืมว่าต้องไปพี่เขา พอผมจะโทรไปอธิบาย เขาไม่รับบ้าง ให้น้องรับบ้าง บอกน้องว่าไม่ต้องโทรมาหาเขาอีก ผมเสียใจนะครับที่วันนั้นผมดันลืมนัดสำคัญกับพี่เขา พี่คงก็ต้องเสียใจมากแน่ๆที่ผมสัญญาแต่ผมทำไม่ได้
ผมร้องให้เป็นอาทิตย์ จากที่เคยโทรคุยกันทุกวัน ตอนนั้นโทรไปก็ไม่สามารถติดต่อได้แล้ว ผมเคยลองไปเดินตะวันนา แต่ไม่รู้ว่าพี่เขาคนไหน ก่อนจะออกผมหันไปดูอีกครั้งเห็นผู้ชาย ตัดผมสั่นคล้ายคนพึ่งสึกเพราะมองมาแล้วก็หันกลับเดินหายไปเลย ผมไม่รู้ว่านั้นใช้พี่ไหม ผมอยากขอโทษที่ไม่ได้ไปหา ขอโทษที่ผิดสัญญาว่าไปเจอกัน และขอบคุณความห่วงใยที่เคยมีให้กัน ถ้าหากพี่พอจำเรื่องราวคราวๆนี้ได้ไม่ว่าพี่จะมีครอบครัวหรือยังไม่มี อยากให้รู้ไว้ว่าผมยังรักแล้วเป็นห่วงอยู่เสมอ
รักแรก ทำไมลืมยากจัง
ที่มาลงก็เผื่อเขาจะเข้ามาอ่านบ้าง และอยากขอโทษพี่เขาที่ในตอนนั้นไม่ได้ไปตามสัญญาที่ให้ไว้
ขอเริ่มเลย. ตอนนั้นปิดเทอมจะขึ้น ม.4 แล้วก็ได้ไปเที่ยวหาเพื่อนแถวราม30 วันนั้นไม่รู้จะทำอะไรเลยไปเล่น โปรแกรมแชท เพิร์ท ได้คุยกับพี่คนหนึ่ง ขอไม่เอยชื่อละกัน เขาน่าจะปี2 ในมหาวิทยาลัยแถวนั้น ได้คุยกันแล้วถูกคอมาก แต่ยังไม่เคยเห็นหน้าเลย คุยกันนานพอสมควรต่างคนก็เลยขอเบอร์กัน ตอนนั้นผมไม่มีมือถือมีแต่ของเพื่อน เลยขอเบอร์พี่เขาไว้ แต่ยังไม่โทรไปด้วยไม่รู้จะกล้าคุยไหมถ้าคุยจริงๆ จนข้ามวันแล้วไปเล่นโปรแกรมแชท ก็เจอพี่เขา แล้วถามผมว่าเอาเบอร์ไปไม่เห็นโทรมา ก็ต้องบอกไปว่าไม่กล้า เขาก็หัวเราะแถมแซวอีกว่าทีในนี่คุยเยอะได้นะ ผมเลยตัดสินใจโทรไป ได้คุยกันจริงๆจังๆมีความสุขมาก การได้คุยได้ยินเสียงวันให้ความรู้สึกได้มากกว่าจริงๆ
ผมถามเขาว่าอยู่ที่ไหน เขาบอกว่าพี่เข้ามาเรียน ว่างๆก็มาช่วยเพื่อนขายของหรืออะไรนี่ละที่ตะวันนาข้าง เดอะมอลล์บางกะปิ ถ้าเจอมาหาได้ ในตอนนั้น. อยากไปแต่เด็ก15 ย่าง 16 ไม่เคยมีใครจีบ. ผมเลยบอกว่าไม่ไปเพราะไม่รู้ว่าคนไหน เขาเลยบอกอยู่ร้านในห้องแอร์(ถ้าจำไม่ผิด) เลยให้เพื่อนไปลองแอบดู มันก็งงให้ไปดูใคร เพื่อนผมมันรู้ว่าผมเป็นเกย์ เพื่อนที่สนิทรู้ทุกคนแต่คนอื่นเขสดูไม่ออกหรอก สุดท้ายเลยไม่เจอเพราะเพื่อนไปมันก็งงว่าร้านไหน
พอมาคุยก็บอกไปว่าไปแอบดูมา พี่เขาบอกว่าไปตอนวันนั้นไม่เจอเพราะไม่ได้เข้าไป ไม่รู้ว่าจะไปแอบดู คุยวันนั้นผมดันเหนื่อยๆเหมือนจะหายใจมันทัน เขาเลยเป๋นห่วง ตอนนั้นผมเป็นหอบด้วย พี่เขาเลยถามว่ามากับใคร เลยบอกกับเพื่อนเขาขอคุย ไม่รู้คุยอะไรแต่พอวางมันก็บอกว่าเป็นแฟนกับคนนี่หรอ ผมปฏิเสธเพราะแค่ชอบๆยังไม่รู้เลยว่ารักมันเป็นแบบไหน คุยกันได้2 อาทิตย์เอง
จนผมต้องกลับบ้าน วันนั้นโทรไปว่ากลับบ้านแล้วนะ เดียวถึงแล้วโทรหา เอาจริงๆตอนนั้น มีความสุขมากที่มีคนห่วงใย เป๋นห่วงทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้สกันจริงๆเลยสักครั้ง
ยุคนั้นมันเป็นยุคของโปรแกรม เพิร์ท (pirch), msnอะไรพวกนี้
จนเวลาผ่านไป มีเหตุที่เพื่อนพี่เขาเสีย แล้วตอนนั้นบวชหน้าไฟ พี่เขาถามผมว่า คุยกันนานแล้ว ไม่อยากเจอกันจริงๆหรอ ผมก็บอกไปว่าอยาก เขาเลยบอกว่าพี่สึกวันนี้นะ มาหาพี่ที่บ้าน จำไม่ได้ว่าจังหวัดอะไรแต่รู้ว่าแถวชลบุรี ผมก็ตอบตกลงไป พอไปจริงผมแวะไปหาน้องที่รู้จักที่ราม คุยกันจนลืมว่าต้องไปพี่เขา พอผมจะโทรไปอธิบาย เขาไม่รับบ้าง ให้น้องรับบ้าง บอกน้องว่าไม่ต้องโทรมาหาเขาอีก ผมเสียใจนะครับที่วันนั้นผมดันลืมนัดสำคัญกับพี่เขา พี่คงก็ต้องเสียใจมากแน่ๆที่ผมสัญญาแต่ผมทำไม่ได้
ผมร้องให้เป็นอาทิตย์ จากที่เคยโทรคุยกันทุกวัน ตอนนั้นโทรไปก็ไม่สามารถติดต่อได้แล้ว ผมเคยลองไปเดินตะวันนา แต่ไม่รู้ว่าพี่เขาคนไหน ก่อนจะออกผมหันไปดูอีกครั้งเห็นผู้ชาย ตัดผมสั่นคล้ายคนพึ่งสึกเพราะมองมาแล้วก็หันกลับเดินหายไปเลย ผมไม่รู้ว่านั้นใช้พี่ไหม ผมอยากขอโทษที่ไม่ได้ไปหา ขอโทษที่ผิดสัญญาว่าไปเจอกัน และขอบคุณความห่วงใยที่เคยมีให้กัน ถ้าหากพี่พอจำเรื่องราวคราวๆนี้ได้ไม่ว่าพี่จะมีครอบครัวหรือยังไม่มี อยากให้รู้ไว้ว่าผมยังรักแล้วเป็นห่วงอยู่เสมอ