ทำไมคนเราถึงชอบคิดได้ตอนที่มันสายไปแล้ว?

สวัสดีค่ะ วันนี้อยากจะมาเล่าเรื่องราวความรักของวัยรุ่นคนนึง มีแฟนคนแรกตอนอยู่ ม.4 แฟนเราอยู่ ปวช 2 คบกัน พฤศจิกา 59 แรกๆก็ดีเหมือนที่ทุกคนพูด พอคบไปสักพักด้วยความอยากรู้อยากลองก็มีอะไรกัน แต่หลังจากนั้นไม่ถึงเดือนเขาก็เปลี่ยนไป บอกเลิกแทบทุกอาทิตย์บอกว่าเบื่อเรา แต่เราไม่ยอมค่ะตามตื้อขอคืนดีตลอด เป็นฝ่ายง้อเขาตลอด แต่ก็ถูกเลิกตลอดมาจนถึง ตุลา 60 ครั้งนี้หนักสุด เขาบอกเลิกเรา บล็อกทุกทาง ช่วงนั่นคือเสียใจหนักสุดเราเรื่องไห้ทุกวันแต่เขากับมีความสุข เราตัดสินใจด้วยความเมาและความโง่ของตัวเองค่ะ เรากินน้ำยาล้างห้องน้ำเพราะคำว่ารักแรก คนแรกของเราทุกอย่าง พอเข้าโรงบาลเขาก็มาเฝ้ามาดูแลตลอด จนถึงเทศบาลลอยกระทงเราอยู่โรงบาลเขาก็บอกเลิกอีก ทักแชทจีบผู้หญิงชวนผู้หญิงเข้ารีสอท ยอมรับค่ะตอนนั้นอ่อนแอมาก จนออกจากโรงบาลมาอยู่บ้านก็เหมือนว่ากลับมาดีกันมาดูแลเรา เขาก็ไปๆมาๆเพราะเราอยู่คนล่ะอำเภอแต่ก็ไม่ไกลกันมา จนช่วงกลางปี 61 เขาทำร้ายร่างกายเราเพราะเราบอกเลิก คือตอนนั้นมันใจถอดจริงๆเป็นครั้งแรกที่เราบอกเลิกเขาแต่เขาไม่ยอม เราเลยบอกพ่อแม่ แล้วผู้ใหญ่ก็มาคุยกันเรื่องทำร้ายร่างกาย เขาบอกจะรับผิดชอบชีวิตเรา จะรักษาหน้าพ่อแม่เราด้วยการมาหมั้นหมายไว้ เราหมั้นกันช่วง สิงหา61 ตอนนั้นคือเขามาอยู่ด้วยที่บ้านเรา พออยู่ด้วยกันเหมือนทุกอย่างดีขึ้นรักกันมากขึ้น จนปี 62 เขาฝึกงานแต่เขาก็มาอยู่ที่บ้านเราเพราะเราอยู่แค่กับยายสองคน แต่ช่วงหลังๆเขาดื่มหนัก (ลืมบอกเขาติดเหล้าติดบุหรี่มาก) กลับบ้าน สองทุ่มสามทุ่มแทบทุกวันทั้งๆที่เขาเลิกงานห้าโมงเย็น เป็นแบบนี้อยู่นานเราเลยตัดสินใจโทรบอกพ่อเขาให้พูดให้หน่อย แต่สิ่งที่ได้ตอบกลับคือพ่อเขาบอกให้เราทนก่อน ค่อยๆคุยให้เขาฝึกงานจบก่อน ไม่คิดจะบอกลูกตัวเองแก้ไขแต่กลับบอกให้เราทน เราก็ไม่อะไรหลังจากคุยกับพ่อเขา สิงหา62 เราคิดว่าจะซื้อบุหรี่ไฟฟ้าให้เขาเป็นของขวัญวันเกิดล่วงหน้า คนที่ติดต่อไปก็เป็นเพื่อนของเพื่อน (ช่วงนี้ห่างกับแฟนเพราะเขาติดเหล้าหนักมากไม่โทรหาไม่ถามไม่ทักสักคำ) แต่พีคค่ะ คนขายบุหรี่ไฟฟ้าทักหาเราประจำ เราก็คุยกันธรรมดาเหมือนเพื่อน แต่เขาเอาใจใส่เรามาก มากว่าคนที่เป็นแฟนสะอีก แต่ตอนั้นเราก็ไม่คิดอะไร แล้วช่วงนั้นคือแฟนกินเหล้าหนักไม่กลับบ้านมาหาเราเลย ไม่โทรหา ไม่บอกสักคำ แต่เรารู้เองค่ะ เราตัดสินใจบอกเลิกแฟน แล้วโทรบอกพ่อแม่แฟนมารับเขากลับไปอยู่บ้าน วันนั้นคือเขาร้องไห้หนักมาก ไม่เคยเห็นผู้ชายร้องไห้ขนาดนั้นเลย ยังรักแต่ไม่อยากไปต่อ เขากล้ายกมือไหว้ขอโอกาสเราเขาบอกเขาจะเลิกเหล้าเลิกบหรี่
แต่ตอนนั้นเราก็หมดความอดทนจริงๆ เราไม่เอาเขาแล้ว เราก็บอกไปว่าให้โอกาสมาตลอด2ปีกว่าแต่เขาก็ทำไม่ได้ จะมาทำๆไมตอนคนมันหมดรักแล้ว แต่เราสองคนก็ตัดกันไม่ขาดเพราะผูกพัน กลับมาคบกันได้ไม่กี่วันก็เลิกเพราะมันไม่เหมือนเดิมเป็นแบบนี้อยู่อาทิตย์กว่าๆจนเลิกกันไปจริงๆ จนช่วงต้นเดือนกันยาเขามาขอเงินหมั้นคืนค่ะ เขาบอกจะเอาเงินหมั้นกับแหวนคืนเพราะเราไม่เอาเขาคืน นางบอกหมั้นหมื่นนึงต้องคืนสองหมื่นคือตอนนั้นนางจะเอาคืนให้ได้จริงๆ มีการบอกว่าไปคุยกับตำรวจไว้แล้ว แต่เราเป็นผู้หญิงมีแต่เสียหา เราบอกถ้าอยากได้ให้มาฟ้องเอาจนนางใจเย็นลงนางบอกว่าลองคุยกับคนอื่นแล้วก็ไม่เหมือนเรา นางกลับมาขอคืนดี แต่เราให้ได้แค่สถานะพี่น้อง นางตื้อจนนางหยุดเอง เราก็รักเหมือนเดิมแต่จะให้กลับไปคงทำไม่ได้เพราะเขาทำกับเราไว้เยอะ เราเกลียดเขานะแต่ก็รักมากกว่า คบกันนานจนทำให้ละเลยกันคิดว่าทำยังไงเขาก็ยังอยู่ แล้วมาเสียใจตอนเสียไปจริงๆ
ปล.เราทำงานให้นางทุกงานตลอดที่เรียนอยู่ เขาไม่เคยซื้ออะไรให้เราเลยตลอดที่คบกันมีแต่เราที่ซื้อให้ #ตั้งแต่เลิกกันจนถึงทุกวันนี้นางยังใช้ของทุกอย่างที่เราซื้อให้ รองเท้า กระเป๋า นาฬิกา ลิฟแบร์น เสื้อผ้า แบตสำรอง บุหรี่ไฟฟ้า และอีกหลายอย่าง
ปล.คิดถึงนะแต่กลับไปไม่ได้แล้ว #ยู