เคยเกลียดพ่อตัวเองไหมครับ?

ผมเป็นเด็กคนนึงเกิดมาในฐานะปานกลางตอนเด็กๆผมเคยคิดว่าพ่อรักผมและรักครอบครัวมากแต่.. ทุกครั้งเวลาที่ผมเห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันพ่อชอบทำร้ายแม่ทุกครั้งทำลายข้าวของแต่พ่อไม่เคยทำร้ายผมเลย ครั้งหนึ่งพ่อกับแม่ทะเลาะกันหนักมาก ครับ พ่อผมมีชู้แต่ในความคิดของเด็ก7-8ขวบคำว่าชู้หรือเมียน้อยคืออะไรผมไม่รู้จักแต่ที่ผมรู้คือ ผมเห็นแม่ร้องไห้ แม่ร้องไห้ทุกครั้งที่ผมถามถึงพ่อเพราะช่วงนั้นพ่อกับแม่ผมแยกกันอยู่ จนพ่อเลิกกับชู้พ่อและมาตามง้อแม่ แม่ผมก็กลับไปนะครับแต่ทุกครั้งที่ทะเลาะกันพ่อก็ยังทำร้ายแม่อยู่ดี ผมเห็นแม่ร้องไห้ทุกครั้งที่ทะเลาะกับพ่อ จนผมโตตอนนี้อายุ19ปีครับ พ่อก็ยังเจ้าชู้เหมือนเดิมมีกิ๊กมีชู้และผมรู้มาตลอดแต่ผมพูดไม่ได้บอกแม่ไม่ได้ผมไม่อยากให้แม่เสียใจ ทุกครั้งที่ผมได้ยินพ่อคุยโทรศัพผมแอบร้องไห้คนเดียวทุกครั้งและหวังว่าซักวะนนึงพ่อคงคิดได้และคงเลิกกับเขาแต่ไม่เลยครับพ่อยังคุยกับเขาอยู่จนตอนนี้ก็เป็นเวลา3ปีแล้วครับผมรู้ ผมเห็น ผมได้ยิน ทุกอย่าง บางครั้งแม่ถามคุยกับใครพ่อก็ยังทำอารมเสียตะคอกใส่บ้างหาเรื่องทะเลาะกับแม่บ้าง ผมสงสารแม่มากครับ บางครั้งผมคิดว่าอยากฆ่าพ่อให้ตายด้วยซ้ำแต่ยังไงพ่อก็คือพ่อ พ่อผมเป็นเบาหวานและโรคหัวใจต้องคอยกินยาตลอด ผมห้ามพ่อเสมอว่าห้ามดูดบุหรี่มันส่งผลต่อร่างกายพ่อนะ ผมรักพ่อ ผมเป็นห่วง แต่เขาทำเหมือนผมโง่ครับ เขาแอบดูดบุหรี่ทุกครั้งที่ผมเผลอ พอผมจับได้ผมว่าให้พ่อพ่อก็ทำเป็นตลกกลบเกลื่อนเพราะพ่อรู้ครับว่าผมโกรธง่ายหายเร็ว แต่พ่อไม่เคยรู้ความรู้สึกในใจลึกๆของผมบ้างเลย ผมเริ่มไม่อยากเห็นหน้าพ่อแม้แต่เสียงผมก็ไม่อยากได้ยิน ทุกครั้งที่พ่อด่าแม่ทะเลาะกับแม่ผมอยากเตะยอดหน้าพ่อมากครับ แต่ผมไม่ทำเพราะพ่อยังไงก็คือพ่อ บางครั้งพ่อขอเงินผมไปให้ชู้เขาอ้ะผมทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยผมก็เหนื่อยเป็นนะ ผมอยากพูดคำนี้ออกมามากแต่ผมก็รู้ดีว่ากว่าพ่อจะเลี้ยงผมจนโตมาขนาดนี้พ่อต้องเหนื่อยกว่าอยู่แล้วผมเลยพูดไม่ได้ ผมอึดอัดกับคำว่าพ่อ ผมอยากตายมากถ้าไม่ตรงที่ผมตายไปแล้วแม่จะเป็นยังไงจะอยู่ยังไง ผมคงตายไปนานแล้วครับ ขอบคุณทุกคนมากนะครับที่เข้ามาอ่านอย่างน้อยๆผมก็ได้ระบายมันออกมาถึงแม้มันจะเป็นแค่เศษเสี้ยวของความรู้สึกผม