ตอนนี้กำลังวางแผนจะลาออกจากการเป็นมนุษย์เงินเดือนสิ้นปีนี้ ทนอีก 3 เดือน
ตอนนี้เริ่มปล่อยวาง แต่ก็ไม่ได้บอกเพื่อนที่ทำงานในออฟฟิศว่ามีแพลนจะออก คือทำตัวปกติทำงานปกติ พูดคุยกับเพื่อนกับเจ้านายเหมือนเดิม
ความสัมพันธ์มันดีนะ ทุกคนดีหมด ถึงแม้จะมีบางพวกที่ไม่เราไม่ชอบเค้าเพราะนิสัย และเค้าก็ไม่ชอบเราเพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน เข้ากันไม่ได้ว่าง่ายๆ
ตอนนี้ยอมรับว่า ตัวเองเริ่มจะไม่ไหว เนื้องานที่เยอะขึ้น ไม่สอดคล้องกับรายได้ที่ให้
แถมตอนนี้มีเริ่มบีบบางคนออก แล้วหมุนเวียนพนักงานให้ทำงานหลายอย่าง หลายตำแหน่งเพิ่มขึ้น เพื่อลดต้นทุนการจ้างงาน
ผลก็คือ ตายสิ จะรออะไร หัวหมุนเลย
หัวหน้ากดดันๆๆๆ ยิ่งทำฝ่ายบัญชี ฝ่ายที่มันเกี่ยวข้องกับเงินๆทองๆ จะปวดหัวมาก คนที่ทำงานด้านนี้จะเข้าใจดี
โอทีไม่มี มีแต่จะให้โอฟรี โดยการหาข้ออ้าง
แต่นั่นก็เป็นแค่ปัจจัยนึง เบื่อระบบโรงงาน เบื่อระบบออฟฟิศที่ใครเลียเก่งก็รอด งานไม่ทำ อีกคนทำงานเต็มที่ งานคืองาน เสร็จไม่มีค้าง ตามที่ได้รับมอบหมาย แต่ไม่รุ่งเท่าคนที่เลีย หรือหนักกว่านั้นคือ เราเพิ่งทำงาน กับอีกคนอยู่มานหลายปี แต่ก็ยังอยู่ได้ ก็เพราะองค์กรมันเป็นแบบนั้น เราอยากจะเปลี่ยนแปลงก็คงไม่ได้ เจ้าของก็คงไม่รู้เพราะไม่ได้เข้ามาทำงานด้วย เข้ามาตรวจงางครั้งบางคราวเท่านั้น ระบบการทำงานก็ไม่เป็นระเบียบ
เบื่อ เต็มทน
ตอนนี้คือโหยหาความสุขบ้านนอกมาก เรามีพื้นที่ดินต่าง ตจว ประมาณ 3-4 ไร่ พ่อแม่เราค้าขายวัว นักธุรกิจวัว โคกระบือ55555
คิดถึงผืนแผ่นดินสีเขียว คิดถึงการปั่นจักรยานตอนห้าโมงเย็น ดูพระอาทิตย์ตก คิดถึงแม่น้ำปิงหลังที่ร้อนเมื่อไหร่ก็ไปเล่นน้ำได้
คิดถึงอาหารตามชุมชนที่มีให้เลือกหลากหลาย หรือถ้าอันไหนไม่มีก็ซื้อวัตถุดิบมาทำเอง โดยดูจากยูทุป เลือกเลยอยากกินอะไร เห้อดูมีความสุข
อยากหรูหน่อยก็ขับรถ เข้าตัวเมืองที่อยู่ห่างจากอำเภอที่เราอยู่ 20กว่าโล ที่มีห้าง บิ๊กซี โลตัส อยู่ใกล้ๆกัน อยากไปไหนก็ลื่นไหล รถไม่ติดเหมือนกรุงเทพที่อยู่ตอนนี้ เห้อ ที่นี่ต้องใส่แมชทุกวัน ควันเยอะ ฝุ่นเยอะ ชีวิตคงเมืองกรุง กับคุณภาพชีวิตภายใต้แรงกดดัน
แต่ก็ต้องมีรายได้ด้วย อันนี้ก็ต้องดูว่าจะทำอะไรให้มีรายได้ ไม่เพ้อฝันว่าต้องรวย แต่มีกินมีใช้ ให้มีใช้ยามฉุกเฉิน ยามเจ็บป่วยเป็นพอ
ตอนนี้ คิดแบบนี้จริงๆ เพราะเบื่อความกดดันและความรับผิดชอบที่เยอะขึ้น จากการทำงานระบบออฟฟิศและระบบโรงงาน
อีกไม่นานเท่านั้น รอหน่อยนะ บ้านนอกของฉัน
ลาออกกลับบ้านที่ต่างจังหวัดดีไหม กดดันจากงานจนจะรับไม่ไหวแล้ว
ตอนนี้เริ่มปล่อยวาง แต่ก็ไม่ได้บอกเพื่อนที่ทำงานในออฟฟิศว่ามีแพลนจะออก คือทำตัวปกติทำงานปกติ พูดคุยกับเพื่อนกับเจ้านายเหมือนเดิม
ความสัมพันธ์มันดีนะ ทุกคนดีหมด ถึงแม้จะมีบางพวกที่ไม่เราไม่ชอบเค้าเพราะนิสัย และเค้าก็ไม่ชอบเราเพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน เข้ากันไม่ได้ว่าง่ายๆ
ตอนนี้ยอมรับว่า ตัวเองเริ่มจะไม่ไหว เนื้องานที่เยอะขึ้น ไม่สอดคล้องกับรายได้ที่ให้
แถมตอนนี้มีเริ่มบีบบางคนออก แล้วหมุนเวียนพนักงานให้ทำงานหลายอย่าง หลายตำแหน่งเพิ่มขึ้น เพื่อลดต้นทุนการจ้างงาน
ผลก็คือ ตายสิ จะรออะไร หัวหมุนเลย
หัวหน้ากดดันๆๆๆ ยิ่งทำฝ่ายบัญชี ฝ่ายที่มันเกี่ยวข้องกับเงินๆทองๆ จะปวดหัวมาก คนที่ทำงานด้านนี้จะเข้าใจดี
โอทีไม่มี มีแต่จะให้โอฟรี โดยการหาข้ออ้าง
แต่นั่นก็เป็นแค่ปัจจัยนึง เบื่อระบบโรงงาน เบื่อระบบออฟฟิศที่ใครเลียเก่งก็รอด งานไม่ทำ อีกคนทำงานเต็มที่ งานคืองาน เสร็จไม่มีค้าง ตามที่ได้รับมอบหมาย แต่ไม่รุ่งเท่าคนที่เลีย หรือหนักกว่านั้นคือ เราเพิ่งทำงาน กับอีกคนอยู่มานหลายปี แต่ก็ยังอยู่ได้ ก็เพราะองค์กรมันเป็นแบบนั้น เราอยากจะเปลี่ยนแปลงก็คงไม่ได้ เจ้าของก็คงไม่รู้เพราะไม่ได้เข้ามาทำงานด้วย เข้ามาตรวจงางครั้งบางคราวเท่านั้น ระบบการทำงานก็ไม่เป็นระเบียบ
เบื่อ เต็มทน
ตอนนี้คือโหยหาความสุขบ้านนอกมาก เรามีพื้นที่ดินต่าง ตจว ประมาณ 3-4 ไร่ พ่อแม่เราค้าขายวัว นักธุรกิจวัว โคกระบือ55555
คิดถึงผืนแผ่นดินสีเขียว คิดถึงการปั่นจักรยานตอนห้าโมงเย็น ดูพระอาทิตย์ตก คิดถึงแม่น้ำปิงหลังที่ร้อนเมื่อไหร่ก็ไปเล่นน้ำได้
คิดถึงอาหารตามชุมชนที่มีให้เลือกหลากหลาย หรือถ้าอันไหนไม่มีก็ซื้อวัตถุดิบมาทำเอง โดยดูจากยูทุป เลือกเลยอยากกินอะไร เห้อดูมีความสุข
อยากหรูหน่อยก็ขับรถ เข้าตัวเมืองที่อยู่ห่างจากอำเภอที่เราอยู่ 20กว่าโล ที่มีห้าง บิ๊กซี โลตัส อยู่ใกล้ๆกัน อยากไปไหนก็ลื่นไหล รถไม่ติดเหมือนกรุงเทพที่อยู่ตอนนี้ เห้อ ที่นี่ต้องใส่แมชทุกวัน ควันเยอะ ฝุ่นเยอะ ชีวิตคงเมืองกรุง กับคุณภาพชีวิตภายใต้แรงกดดัน
แต่ก็ต้องมีรายได้ด้วย อันนี้ก็ต้องดูว่าจะทำอะไรให้มีรายได้ ไม่เพ้อฝันว่าต้องรวย แต่มีกินมีใช้ ให้มีใช้ยามฉุกเฉิน ยามเจ็บป่วยเป็นพอ
ตอนนี้ คิดแบบนี้จริงๆ เพราะเบื่อความกดดันและความรับผิดชอบที่เยอะขึ้น จากการทำงานระบบออฟฟิศและระบบโรงงาน
อีกไม่นานเท่านั้น รอหน่อยนะ บ้านนอกของฉัน