ต่อจากตอนแรกนะครับ มีการเปลี่ยนชื่อเรื่องนิดหน่อย
ผมเชื่อว่าคุณหงีบใสทุกท่านรู้วิธีที่จะค้นหาตอนแรกอยู่แล้วนะครับ
ผมเดินข้ามสะพานที่ข้ามแม่น้ำอีกที วันที่อากาศแจ่มใสเช่นนี้ย่อมมีเรือน้อยใหญ่มาใช้บริการไม่น้อยก็มาก
ทั้งเรือขนของ ขนคน ขนผัก ไปจนถึงขนสัตว์ที่หนานุ่มเปี่ยมแรงดีดสะท้อนและรสนิยม เช่นตัวลาส์กลิ้ง
ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นชื่อเรือด้วยไหม แถมยังมีเรือเปล่าอีกด้วย ที่ตอนนี้เริ่มไม่เปล่าแล้ว
น้ำใสไหลซ่าในคลองกว้างส่งผลให้ท่าเรือรอบๆสดชื่นไปด้วย รวมทั้งผมที่เกาะขอบสะพานแลไปรอบๆด้วย
ให้ตายเถอะไททั่น ลงจากสะพานแล้วก็พบเจอกับท่ารถจนได้ ก็มินิแมนชั่น ป้ายดีบุกสี่เหลี่ยม ไปจนถึงส่วนหนึ่งของถนนล้วนมีลายตารางหมากฮอส หมากหนีบ หมากข้าม อยู่ตรงขอบทั้งสิ้น
ผมวิ่งปนกลิ้งไปที่นั่นอย่างรวดเร็ว บรรดาอาคารบ้านเรือนรวงรังกาละมังรอบๆทำหน้าโจ่เหมือนไม่รู้จักผมเลย
โจ้ยโตย! ผมตะโกนในใจ
โปดโห! ผมสบถในใจ
เปิ้นหลงทาง! ผมสะดุดก่อกแก่กทางความคิดในใจ
หลงทาง คำนี้ใช้ไม่ได้ เพราะการหลงทางคือต้องมีทางที่ถูกอย่างน้อยหนึ่งทาง
แต่นี่คือไม่มีทางที่ถูกต้องเลยสักทาง ป้อด!
เดี๋ยวสิ มีอะไรแปลกไป (สามัญสำนึกกระซิบตอบว่า ทุกอย่าง!)
ใช่ ทุกอย่าง รวมถึงที่สบถคำว่าพ่อด้วย
ผมมีพ่อหรือเปล่า เคยมีหรือเปล่า ไม่ใช่แค่ตัวตน แต่รวมถึงคำพูดด้วย
คนที่นี่มีพ่อกันหรือเปล่า แล้วแม่ล่ะ เคยมีในสารบบบ้างไหม แล้ว.....
ผมล่ะ ถ้าไม่มีพ่อแม่แล้วใครตั้งชื่อให้ผม
......เห้ยยยยย.....
ความสั่นสะเทือนชนิดหนึ่งรุมเข้าจู่โจมผม จนทำให้ความโปดโหที่มีมาก่อนหน้านี้ตกไปที่ฝ่าเท้าเลย
ผมยกมะเหงกลงจากหงีบอย่างอ่อนล้า สั่นไหว โรยแรง ก้มหน้าลงมองความโปดโหแต่เก่าก่อนที่เหยียบไว้ใต้ฝ่าเท้าแล้วก็เหยียบให้ลึกเข้าไปอีก
ผมสะโหลสะเหลบลาๆบเลๆ ซวนเซแกมกลิ้งเข้าไปในมินิแมนชั่น ผู้คนย่อมหลีกลี้หนีหงีบเป็นทางให้ผู้ป่วยทางจริตที่อาจจะเปลี่ยนเป็นฆาตกรโรคจริตได้ทุกเมื่อ
อย่าว่าแต่ ๐..มัน..๐ ยังยกมะเหงกติดหงีบมาตลอดทาง
..ไม่มีใครอยากถูกอ้ายบ้าจริตหลุมาตบหงีบถีบง่อนอยู่แล้ว อย่าว่าแต่มะเหงก..
๐..มัน..๐ กลิ้งเข้าไปหากระจกที่ใกล้ที่สุด แล้วก็พบว่ามีชายแปลกหงีบหัวยุ่งจริตหลุมองตอบกลับมาอย่างบึ้งตึงกึ่งกวนหงีบ
..มีไรแมะ..
つづく
ปล. timeline
ep1
สำรวจ
หลบรถ
เดินไปข้างหน้า
ep1.3
ข้ามสะพาน
ยืนมองดูเรือ
เดินมาที่ท่ารถ
เซปนกลิ้งมาที่กระจกในมินิแมนชั่น
ณ.ที่ใกล้ที่ไกลที่ใดที่หนึ่ง ep 1.3
ผมเชื่อว่าคุณหงีบใสทุกท่านรู้วิธีที่จะค้นหาตอนแรกอยู่แล้วนะครับ
ผมเดินข้ามสะพานที่ข้ามแม่น้ำอีกที วันที่อากาศแจ่มใสเช่นนี้ย่อมมีเรือน้อยใหญ่มาใช้บริการไม่น้อยก็มาก
ทั้งเรือขนของ ขนคน ขนผัก ไปจนถึงขนสัตว์ที่หนานุ่มเปี่ยมแรงดีดสะท้อนและรสนิยม เช่นตัวลาส์กลิ้ง
ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นชื่อเรือด้วยไหม แถมยังมีเรือเปล่าอีกด้วย ที่ตอนนี้เริ่มไม่เปล่าแล้ว
น้ำใสไหลซ่าในคลองกว้างส่งผลให้ท่าเรือรอบๆสดชื่นไปด้วย รวมทั้งผมที่เกาะขอบสะพานแลไปรอบๆด้วย
ให้ตายเถอะไททั่น ลงจากสะพานแล้วก็พบเจอกับท่ารถจนได้ ก็มินิแมนชั่น ป้ายดีบุกสี่เหลี่ยม ไปจนถึงส่วนหนึ่งของถนนล้วนมีลายตารางหมากฮอส หมากหนีบ หมากข้าม อยู่ตรงขอบทั้งสิ้น
ผมวิ่งปนกลิ้งไปที่นั่นอย่างรวดเร็ว บรรดาอาคารบ้านเรือนรวงรังกาละมังรอบๆทำหน้าโจ่เหมือนไม่รู้จักผมเลย
โจ้ยโตย! ผมตะโกนในใจ
โปดโห! ผมสบถในใจ
เปิ้นหลงทาง! ผมสะดุดก่อกแก่กทางความคิดในใจ
หลงทาง คำนี้ใช้ไม่ได้ เพราะการหลงทางคือต้องมีทางที่ถูกอย่างน้อยหนึ่งทาง
แต่นี่คือไม่มีทางที่ถูกต้องเลยสักทาง ป้อด!
เดี๋ยวสิ มีอะไรแปลกไป (สามัญสำนึกกระซิบตอบว่า ทุกอย่าง!)
ใช่ ทุกอย่าง รวมถึงที่สบถคำว่าพ่อด้วย
ผมมีพ่อหรือเปล่า เคยมีหรือเปล่า ไม่ใช่แค่ตัวตน แต่รวมถึงคำพูดด้วย
คนที่นี่มีพ่อกันหรือเปล่า แล้วแม่ล่ะ เคยมีในสารบบบ้างไหม แล้ว.....
ผมล่ะ ถ้าไม่มีพ่อแม่แล้วใครตั้งชื่อให้ผม
......เห้ยยยยย.....
ความสั่นสะเทือนชนิดหนึ่งรุมเข้าจู่โจมผม จนทำให้ความโปดโหที่มีมาก่อนหน้านี้ตกไปที่ฝ่าเท้าเลย
ผมยกมะเหงกลงจากหงีบอย่างอ่อนล้า สั่นไหว โรยแรง ก้มหน้าลงมองความโปดโหแต่เก่าก่อนที่เหยียบไว้ใต้ฝ่าเท้าแล้วก็เหยียบให้ลึกเข้าไปอีก
ผมสะโหลสะเหลบลาๆบเลๆ ซวนเซแกมกลิ้งเข้าไปในมินิแมนชั่น ผู้คนย่อมหลีกลี้หนีหงีบเป็นทางให้ผู้ป่วยทางจริตที่อาจจะเปลี่ยนเป็นฆาตกรโรคจริตได้ทุกเมื่อ
อย่าว่าแต่ ๐..มัน..๐ ยังยกมะเหงกติดหงีบมาตลอดทาง
..ไม่มีใครอยากถูกอ้ายบ้าจริตหลุมาตบหงีบถีบง่อนอยู่แล้ว อย่าว่าแต่มะเหงก..
๐..มัน..๐ กลิ้งเข้าไปหากระจกที่ใกล้ที่สุด แล้วก็พบว่ามีชายแปลกหงีบหัวยุ่งจริตหลุมองตอบกลับมาอย่างบึ้งตึงกึ่งกวนหงีบ
..มีไรแมะ..
つづく
ปล. timeline
ep1
สำรวจ
หลบรถ
เดินไปข้างหน้า
ep1.3
ข้ามสะพาน
ยืนมองดูเรือ
เดินมาที่ท่ารถ
เซปนกลิ้งมาที่กระจกในมินิแมนชั่น