ไม่รู้ตัวเองในที่นี้ก็คือ เคยคิว่าตัวเองดีค่ะใครเป็นไรช่วยเหลือตลอดถ้าเราช่วยได้อายุ18ปีค่ะตอนนี้เราเป็นคนพูดความจิงค่ะแต่ไม่ใช้แบบคนตรงค่ะคือเวลาเราพูดอะไรทำอะไรผิดหรือถูกเราจะพูดค่ะถึงรู้ว่าจะโดนตีหรืออะไรเราก็พูดต่ะโดนสอนมาเเต่เองว่าอย่าเป็นเด็กขี้โกหกค่ะ ตอนนี้เราไม่ได้เรียนค่ะมาทำงานตั้งเเต่อายุ16แล้วค่ะไม่ใช่เด็ดดื้น่ะค่ะเราไม่เคยขอเงินพ่อเเม่ค่ะตั้งเเต่เด็กๆท่านให้ก็คือเอาแต่ถ้าอยากได้อะไรก็จะไม่ขอเก็บเงินซื้อเองขายของออนไลน์บ้าง รวมถึงช่วงม.ปลายทางพ่อไม่ส่งเรียนค่ะแล้วมาตบตีเราบังคับด้วยคำรุนเเรงว่าต้องเรียนให้จบถ้าไม่จบกูกระทืบเเน่จำได้เลยค่ะเราเองไม่มีกำลังใจเรัยนค่ะรู้สึกตอนนั้นไม่อยากไปโรงเรียนค่ะแล้วก็ไม่ไปเลยจนออกค่ะพอเราไม่ได้เรียนเราก็ขึ้นมาทำงานค่ะ ขอย้อนไปหน่อยน่ะค่ะ ตอนเราเด็กๆปประมาณ13-14ค่ะเราไปอยู่กับญาติ ค่ะเราอยุ่ไม่ได้เลยค่ะเราไม่รุ้เป็นที่ตัวเราหรือเป็นที่คนอื่นค่ะพยามดูแล้วว่าตัวเองแย่ตรงใหนก็พอรู้ค่ะ เราแย่ตรงที่เราชอบเเสดงออกทางสีหน้าค่ะ โดยปกติเป็นคนหน้าบึงอยู่เเล้วด้วย คือเราเป็นคนที่โตมาในสังคมที่ว่า เด็กพูดอธิบายคือเถียง+เราเป็นคนพูดเรื่องจิงผิดคือยอมรับถูกก็คือพูดไปว่าเราไม่ได้ทำค่ะไม่ได้พูดค่ะ+เราพูดไปก็ว่าเรา
เราเถียงเราอ้าง ใช่ค่ะเราเลยพูดไม่ได้และเเน่นอนคนที่มีอารมณ์โกรธที่เราไม่ได้ผิดแล้วมาด่าเราฉอดๆๆๆๆๆแต่เราพูดไม่ได้ มันก็ต้องมีที่ระบายบ้างเเหละค่ะก็เลยชอบชักสีหน้าค่ะแต่ไม่ได้ร้ายเเรงแบบกัดฟันใส่อะไรน่ะ พอเรามาทำงาน เราเคยทำสังคมใหญ่กว่างานที่จะออกปัจจุบันค่ะเป็นร้านอาหารใหญ่เราเป็นเด็กเสิร์ฟมี่เพื่อนำๆป้าๆที่เสิร์ฟด้วยกัน20กว่าคนเราอยูาได้ค่ะกับพวกป้าๆก็ไม่มีปันหาอะไรเลยค่ะไปกันได้ดีป้าเขาไม่ได้ใจดีน่ะค่ะพูดตรงๆว่าปากจัดใช่ได้เลยค่ะแต่เราก็อยู่กับพวกเขาได้ค่ะ ต่อมาเรามีเเฟนค่ะคบกันได้หลายเดือนแต่เรารู้จักและสนิทกันมาตั้งเเต่เด็กๆเพราะอยู่หมู่บ้านเดียวกัน
เลยออกจากงานมาอยุ่ทำงานกับเเฟนเราหางานที่รอเราอายุ18ไปเรื่อยๆพเราอายุ18เราเข้ามาำงานประจำใช่ค่ะจุดเริ่มต้นคือตรงนี้งานที่เราทำคือแม่บ้านค่ะเราไม่ได้อยากทำน่ะค่ะแต่พี่สะใภ้หาให้ค่ะเเหนเราเป็นเดกรับรถทำงานที่เดียวกันค่ะแต่เราเป็นเเม่บ้านเราอายุน้อยที่สุด เรายอมรับตรงนี้เลยว่าเราทำงานบ้านไม่เป็นเลยนอกจากหุ้งข้าวล้างจานอยู่บ้านอะค่ะเราทำไม่สะอาดเราโดนเรามีเวลาทดลองงาน3เดือน เราเป็นคนขี้ลืมค่ะไม่ใช่เราทำตัวเองน่ะค่ะเราหัวเเตกหลายครั้งค่ะสมองกระทบกระเทือนบ่อยค่ะมันไม่ได้ลืมเพราะอุปนิสัยเเต่มันเป็นทางด้านสมองค่ะ
เราเริ่มรู้ตัวเเล้วว่าเราจะไม่ผ่านงานเลยหางานใหม่รอ และก็จองค่ะ ผจก.เรียกเราไปเรารู้ค่ะว่าจะคุยเรื่องไร ไปถึงผจก.ก็บอกว่าพี่ไม่เราผ่านงานน่ะ เราก็ตอบไปว่าไม่เป็นไรค่ะหนูทำใจไว้ตั้งแต่เดือนที่แล้วเเล้วค่ะเเล้วขี้ลืมจิงค่ะแต่ไม่ได้ลืมคำพูด ผจก.บอกกว่าอืมพี่บอกจะได้หางานไว้
เราบอกว่าค่ะหนูหาไว้แล้วค่ะ
วันต่อมามาคุยกันอีกที่ ผจก.บอกว่าเราก้าวร้าวมากไม่ให้เกียจผจก.ว่าเราไม่ทำงานให้คุ่กะทำคนเดียวเราก็ทำไม่สะอาด เราพยามเเล้วค่ะแต่มันไม่สะอาดทำไงได้ค่ะเราก็เลยต้องออกจากงานสิ้นเดือนค่ะ สรุปเราเป็นคนเเย่ใช่ไหมค่ะ
#ถ้าอ่านจบก็ขอบคุณมาค่ะเราสงสัยจิงๆ
เป็นไม่รู้ตัวเองค่ะควรทำไงค่ะ?
เลยออกจากงานมาอยุ่ทำงานกับเเฟนเราหางานที่รอเราอายุ18ไปเรื่อยๆพเราอายุ18เราเข้ามาำงานประจำใช่ค่ะจุดเริ่มต้นคือตรงนี้งานที่เราทำคือแม่บ้านค่ะเราไม่ได้อยากทำน่ะค่ะแต่พี่สะใภ้หาให้ค่ะเเหนเราเป็นเดกรับรถทำงานที่เดียวกันค่ะแต่เราเป็นเเม่บ้านเราอายุน้อยที่สุด เรายอมรับตรงนี้เลยว่าเราทำงานบ้านไม่เป็นเลยนอกจากหุ้งข้าวล้างจานอยู่บ้านอะค่ะเราทำไม่สะอาดเราโดนเรามีเวลาทดลองงาน3เดือน เราเป็นคนขี้ลืมค่ะไม่ใช่เราทำตัวเองน่ะค่ะเราหัวเเตกหลายครั้งค่ะสมองกระทบกระเทือนบ่อยค่ะมันไม่ได้ลืมเพราะอุปนิสัยเเต่มันเป็นทางด้านสมองค่ะ
เราเริ่มรู้ตัวเเล้วว่าเราจะไม่ผ่านงานเลยหางานใหม่รอ และก็จองค่ะ ผจก.เรียกเราไปเรารู้ค่ะว่าจะคุยเรื่องไร ไปถึงผจก.ก็บอกว่าพี่ไม่เราผ่านงานน่ะ เราก็ตอบไปว่าไม่เป็นไรค่ะหนูทำใจไว้ตั้งแต่เดือนที่แล้วเเล้วค่ะเเล้วขี้ลืมจิงค่ะแต่ไม่ได้ลืมคำพูด ผจก.บอกกว่าอืมพี่บอกจะได้หางานไว้
เราบอกว่าค่ะหนูหาไว้แล้วค่ะ
วันต่อมามาคุยกันอีกที่ ผจก.บอกว่าเราก้าวร้าวมากไม่ให้เกียจผจก.ว่าเราไม่ทำงานให้คุ่กะทำคนเดียวเราก็ทำไม่สะอาด เราพยามเเล้วค่ะแต่มันไม่สะอาดทำไงได้ค่ะเราก็เลยต้องออกจากงานสิ้นเดือนค่ะ สรุปเราเป็นคนเเย่ใช่ไหมค่ะ
#ถ้าอ่านจบก็ขอบคุณมาค่ะเราสงสัยจิงๆ