เราไม่เคยมีเป้าหมายในชีวิตเลยค่ะ
ก้าวข้ามความกดดันทุกๅอย่างรอบๆตัว ไม่เคยสนใจว่าใครจะกดดันยังไง ต้องเรียนให้เก่ง ต้องรับราชการ ต้องได้งานดีๆ ต้องสวย ต้องผอม ต้องมีครอบครัว มีบ้านมีรถ ทุกคำพูดเหล่านี้ ไม่เคยเอามันมากดดันตัวเองเลยค่ะ ทำตามที่ตัวเองอยากทำ ไหวเท่าไหร่ก็ทำเท่านั้น สะดวกแบบไหนทำแบบนั้นมาตลอด
แต่พอวันนี้กลับรู้สึกสมเพชตัวเองค่ะ
รู้สึกอยู่ไปก็ไร้ประโยชน์ ไม่ได้ก่อร่างสร้างอะไรให้ใคร ไม่ได้สร้างประโยชน์ ก่ออะไรเป็นรูปธรรมให้ใคร แม้แต่ตัวเอง ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ความสามารถที่มีก็พูดได้ไม่เต็มปากว่ามี ไปไม่สุดสักทาง ไม่เก่งอะไรเลย งูๆ ปลาๆ หาข้อดีของการมีชีวิตอยู่ไม่ได้เลยค่ะ ไม่เคยทำอะไรให้ใครภูมิใจเลย ไม่เคยมีใครทำให้รู้สึกเลยว่าการมีอยู่ของเรามันสำคัญ
จนนึกถามตัวเองว่า มีชีวิตอยู่จนถึงวินาทีนี้เพื่ออะไร และก็ไม่ได้คำตอบเลยค่ะ รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากๆ เข้าไปอยู่ในชีวิตใครก็ไม่ได้สงเสริมให้ชีวิตใครดีขึ้น
เหมือนทุกๆวัน
ตื่น ทำหน้าที่ของตัวเอง นอน
ตื่น ทำหน้าที่ของตัวเอง นอน วนอยู่แบบนี้
ชีวิตไร้เป้าหมาย ซังกะตาย หมดไปวันๆนึง
เคยรู้สึกไร้ประโยชน์ไหมคะ?
ก้าวข้ามความกดดันทุกๅอย่างรอบๆตัว ไม่เคยสนใจว่าใครจะกดดันยังไง ต้องเรียนให้เก่ง ต้องรับราชการ ต้องได้งานดีๆ ต้องสวย ต้องผอม ต้องมีครอบครัว มีบ้านมีรถ ทุกคำพูดเหล่านี้ ไม่เคยเอามันมากดดันตัวเองเลยค่ะ ทำตามที่ตัวเองอยากทำ ไหวเท่าไหร่ก็ทำเท่านั้น สะดวกแบบไหนทำแบบนั้นมาตลอด
แต่พอวันนี้กลับรู้สึกสมเพชตัวเองค่ะ
รู้สึกอยู่ไปก็ไร้ประโยชน์ ไม่ได้ก่อร่างสร้างอะไรให้ใคร ไม่ได้สร้างประโยชน์ ก่ออะไรเป็นรูปธรรมให้ใคร แม้แต่ตัวเอง ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ความสามารถที่มีก็พูดได้ไม่เต็มปากว่ามี ไปไม่สุดสักทาง ไม่เก่งอะไรเลย งูๆ ปลาๆ หาข้อดีของการมีชีวิตอยู่ไม่ได้เลยค่ะ ไม่เคยทำอะไรให้ใครภูมิใจเลย ไม่เคยมีใครทำให้รู้สึกเลยว่าการมีอยู่ของเรามันสำคัญ
จนนึกถามตัวเองว่า มีชีวิตอยู่จนถึงวินาทีนี้เพื่ออะไร และก็ไม่ได้คำตอบเลยค่ะ รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากๆ เข้าไปอยู่ในชีวิตใครก็ไม่ได้สงเสริมให้ชีวิตใครดีขึ้น
เหมือนทุกๆวัน
ตื่น ทำหน้าที่ของตัวเอง นอน
ตื่น ทำหน้าที่ของตัวเอง นอน วนอยู่แบบนี้
ชีวิตไร้เป้าหมาย ซังกะตาย หมดไปวันๆนึง