เราเป็นโรคซึมเศร้า ทำอย่างไรให้คนใกล้ชิดเข้าใจ

เราไปพบหมอแล้ว และก็ไม่กล้าบอกใครแล้วว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า และย้ำคิดย้ำทำ เมื่อ 2เดือนก่อนเราเคยบอกเพื่อนสนิท เคยบอกคนที่เรารัก (บอกไป4คน) แต่ทุกคน เขาว่า เราจิตตก คิดมากเอง อย่าคิดมาก หาเวลาให้ไปทำนี่ นู่น นั่น "นอนเยอะๆ ไม่รบกวนละ พักผ่อนนะ" (คือ*อยากคุยอ่ะ จะได้รุ้สึกดี แต่*ไล่ไปนอน *ยิ่งเครียด นึกออกไหม)  ไปออกกำลังกายสิ ไปช้อปปิ้งสิ ไปนั่งสมาธิสิ วัยทองก็งี้(48) เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง แต่เราพยายามทำแล้ว แต่เราไม่มีสมาธิ ใจลอยตลอด ไม่อยากออกไปไหน คิดอะไรไม่ออก เหนื่อย เพลีย แต่นอนไม่หลับ งีบได้แบบแค่พักสายตา10-20นาที  ยิ่งช่วง2อาทิตย์มานี้ เบื่ออาหาร กินแล้วก็อ้วก วันก่อนเราคลั่ง ร้องไห้ ทำไมชีวิตต้องเราต้องเจอแบบนี้ เราคิดถึงการฆ่าตัวตาย แต่กลัวไม่ตาย กลัวพิการ ไม่อยากเป็นภาระใครเพราะความคิดสั้นๆ.  ยิ่งคิดมากยิ่งแย่กว่าเดิม เลยไม่ทำ แต่ยิ่งเครียดหนัก อยากตายแต่กลัวไม่ตายจริง หาวิธีตายทันทีไม่ได้ จะเดินไปให้รถชน ก็กลัวไม่ตายกลัวรถชนไม่ตรงจุดตาย กลัวทำแล้วดันรอดตายแล้วพิการซ้ำอีก(คนทั่วไปชอบใช้คำว่ารอดปาฏิหาริย์ ไม่อยากเจอปฏิหาริย์ อยากตายๆไปเลย) พิการลำบากคนอื่นกว่าเดิมอีก ถ้ามีปืนคงยิงตัวเองคงจบไปแล้ว ไม่มานั่งเวิ่นเว้อแบบนี้ เราอยากให้คนใกล้ชิดเราเข้าใจ เราไม่อยากให้เขาคิดว่าเราเป็นโรคจิต เรารักเขามานาน  เรายังอยากต้องการใช้ชีวิตปกติ มีรัก มีเลิกกันก็ได้ แต่ควรจะเป็นแบบมีเหตุและผล แต่ไม่ใช่เธอเป็นโรคจิต พักผ่อนเยอะๆ ไม่กวนละ อะไรแบบนี้ ช่วยเราที