ตอนนี้อายุ30ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเท่ากับหนี้ก้อนโตหนึ่งก้อนและชีวิตที่ไม่มีรายได้อะไรเลย
เราแค่อยากหาทางออกให้กับชีวิตแต่เราไม่มีใครถามและพูดคุยได้ในชีวิตจริงเลยเพราะเราเป็นคนไม่เข้าหาใครไม่ชอบรบกวนใครแต่กลับทำตัวไร้ประโยชน์ไปวันๆซึ่งเราอยากรู้ว่าจะก้าวออกไปจากโลกแห่งความเศร้านี้อย่างไรเพราะฉันรู้ดีว่ามีคนที่แย่ยิ่งกว่าแต่บางครั้งเราก็เหมือนวนในอ้างเพราะไม่รู้จะเริ่มต้นชีวิตต่ออย่าวไรจริงๆก่อนหน้าที่จะ30แบบตกงานและมีหนีขึ้นมาคือครอบครัวเราเข้าขั้นยากจนก่อนเรียนจบม.3เราตั้งใจจะออกไปทำงานเลยแ่พี่ชายก็สร้างฝันลมๆว่าเรียนให้จบสูงๆไว้และวันนึงเขามีครอบครัวเป็นของตัวเองเราต้องพึ่งพ่อแม่ที่แก่กว่า40ปีตลอดมาเราก็จะช่วยไปทำงานบ้างในวันหยุดแต่นั้นมันพอแค่ใช้ในชีวิตแต่ละวันบ้านเราเริ่มขาดรายได้ไปทุกวันเพราะพ่อแม่เริ่มแก่ขึ้นในขณะที่เราเรียนไปด้วยนั้นช่วงจบม.ปลายแม่เริ่มป่วยพ่อเริ่มดื่มหนักพี่ชายห่างหายและฉันเป็นหนี้การศึกษาเพราะเอามาใช้ในชีวิตประจำวันด้วยซึ่งฉันทำงานได้เล็กๆน้อยๆเท่านั้นเราต้องดูแลแม่ไปด้วยจนตอนนี้30ฉันไม่มีอะไรเลยเงินบางส่วนที่หามาได้ก็หมดไปกับการสร้างบ้านใหม่และตอนนี้ไม่มีแม่แล้วฉันควรหางานอะไรทำดีละเพราะไม่รู้จริงๆว่าจะต้องทำอย่างไรฉันรอเงินจากงานที่จะได้ทำในอีกสองเดือนข้างหน้าโดยไม่มีรายได้แต้ดีที่ยังเหลือไข่และข้าวอยู่บ้างจากบัตรปชร.ท้ายนี้ฉันยังต้องการคำตอบที่จริงใจแต่ถนอมิตใจกันจากใครสักคนเพราะฉันมีภาวะซึมเศร้ามันทำให้ฉันไม่กลัวรักใครแม้แต่ตัวเองในบางครั้ง
ใครมีชีวิตขี้แพ้กว่าเราบ้าง
เราแค่อยากหาทางออกให้กับชีวิตแต่เราไม่มีใครถามและพูดคุยได้ในชีวิตจริงเลยเพราะเราเป็นคนไม่เข้าหาใครไม่ชอบรบกวนใครแต่กลับทำตัวไร้ประโยชน์ไปวันๆซึ่งเราอยากรู้ว่าจะก้าวออกไปจากโลกแห่งความเศร้านี้อย่างไรเพราะฉันรู้ดีว่ามีคนที่แย่ยิ่งกว่าแต่บางครั้งเราก็เหมือนวนในอ้างเพราะไม่รู้จะเริ่มต้นชีวิตต่ออย่าวไรจริงๆก่อนหน้าที่จะ30แบบตกงานและมีหนีขึ้นมาคือครอบครัวเราเข้าขั้นยากจนก่อนเรียนจบม.3เราตั้งใจจะออกไปทำงานเลยแ่พี่ชายก็สร้างฝันลมๆว่าเรียนให้จบสูงๆไว้และวันนึงเขามีครอบครัวเป็นของตัวเองเราต้องพึ่งพ่อแม่ที่แก่กว่า40ปีตลอดมาเราก็จะช่วยไปทำงานบ้างในวันหยุดแต่นั้นมันพอแค่ใช้ในชีวิตแต่ละวันบ้านเราเริ่มขาดรายได้ไปทุกวันเพราะพ่อแม่เริ่มแก่ขึ้นในขณะที่เราเรียนไปด้วยนั้นช่วงจบม.ปลายแม่เริ่มป่วยพ่อเริ่มดื่มหนักพี่ชายห่างหายและฉันเป็นหนี้การศึกษาเพราะเอามาใช้ในชีวิตประจำวันด้วยซึ่งฉันทำงานได้เล็กๆน้อยๆเท่านั้นเราต้องดูแลแม่ไปด้วยจนตอนนี้30ฉันไม่มีอะไรเลยเงินบางส่วนที่หามาได้ก็หมดไปกับการสร้างบ้านใหม่และตอนนี้ไม่มีแม่แล้วฉันควรหางานอะไรทำดีละเพราะไม่รู้จริงๆว่าจะต้องทำอย่างไรฉันรอเงินจากงานที่จะได้ทำในอีกสองเดือนข้างหน้าโดยไม่มีรายได้แต้ดีที่ยังเหลือไข่และข้าวอยู่บ้างจากบัตรปชร.ท้ายนี้ฉันยังต้องการคำตอบที่จริงใจแต่ถนอมิตใจกันจากใครสักคนเพราะฉันมีภาวะซึมเศร้ามันทำให้ฉันไม่กลัวรักใครแม้แต่ตัวเองในบางครั้ง