เกิดเป็นเรามันผิดมากหรอ ?

คุณพ่อกับคุณแม่ด่าทุกครั้ง ที่เรากลับมาจากมหาวิทยาลัย  เราเหนื่อยกับการเดินทางมากเพราะต้องนั่งรถถึง 3 ต่อ เพราะบ้านเราไกลจากม.มากๆ เราเคยขออยู่หอ แต่ก็ไม่เคยได้ เราเข้าใจว่าท่านเป็นห่วงเรา  แต่เราดูเป็นลูกที่พวกท่านไม่ต้องการ และตอนเราโดนด่า จะด่าเเรงมากๆ แรงจนเกินกับสิ่งที่เราทำ เรียกได้ว่าคำหยาบทุกประเภทออกมาไม่หยุดหย่อน เราเหนื่อย ท้อมากๆ เราไม่เคยเถียงหรือพูดอะไรทั้งนั้น เพราะคิดว่าเดี๋ยวท่านก็คงหยุด แต่ก็ไม่ใช่แบบนั้น ท่านด่าเรานานมากๆ นานจนหูเราแทบไม่รู้สึกอะไรเลย เราเคยถามตัวเองว่าแย่มากขนาดนั้นเลยหรอ เราไม่เคยเรียนแย่ ไม่เคยนอกลู่นอกทาง ไม่เคยเที่ยวกลางคืน ไม่มีแฟน ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับสิ่งเสพติดทุกชนิดเลย แต่เหมือนกลับกลายเป็นคนที่แย่ที่สุดในบรรดาพี่น้องสามคน เราเป็นน้องสุดท้อง เรียกว่าลูกหลงก็คงได้ เราโดนเปรียบเทียบกับพี่ๆ และลูกบ้านอื่นอยู่เสมอ และมีคำหนึ่งที่เราฝังใจและโดนด่าซ้ำในหลายๆครั้งด้วยคำนี้ คือคำว่า "ถ้าKuระลึกชาติได้Kuจะไม่มีลูกแบบMeung"ทุกครั้งที่เราทำอะไรให้ไม่ถูกใจ มีครั้งหนึ่งที่พ่อเคยตะโดนด่าเราว่าEควาย ตอนเรากำลังจะข้ามถนน เพราะพ่อโกรธที่เราไม่เช็ดกระจกในตอนเย็น (ปกติเราจะเช็ดเป็นประจำในตอนมืดอยู่แล้ว เพราะมันจะสะอาดไปถึงเช้า)  ถ้าเช็ดช่วงกลางวันอีกไม่กี่นาทีก็เปื้อนมือคน เพราะมีแต่คนเดินเข้าเดินออกตลอด เราอาจจะผิดก็ได้ แต่สิ่งที่เราไม่เข้าใจมากๆ คือ พ่อด่าเราขนาดนั้นทำไมกัน เราอายมากตอนโดนด่า แต่ก็ทำไรไม่ได้ ได้แต่ทนอายไป เราไม่เคยเถียงเลย เวลาโดนด่า ได้แต่เงียบ และขอให้เวลาผ่านไปเร็วๆ เราต้องเจอกับอะไรแบบนี้เกือบทุกวัน จนเป็นเรื่องปกติในชีวิตเราไปแล้ว จนมาถึงในวันที่เราเหนื่อยมากๆ และก็กลับมาโดนด่าด้วยคำหยาบคาย(บางคนอาจจะนึกไม่ออกว่าหยาบขนาดไหน มันหยาบมาก เช่นพวก ชื่อเรียกอวัยวะเพศแบบหยาบ สัตว์ต่างๆบนโลกใบนี้ครบหมด + เสียงที่ทำให้เรารู้สึกต่ำต้อย ) แต่เราก็พยายามไม่ฟัง พยายามหาอะไรทำ แต่มันก็ทำไม่ไหว จนเราพูดออกไปบ้าง ว่าเราเหนื่อยมาก (และก็รู้ว่าพวกท่านก็เหนื่อยกับการทำงานมาก) เราไม่ได้เป็นแบบที่พวกท่านพูดนะ หยุดเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นสักที เราไม่มีทางเป็นเหมือนใคร เราคือเรา ก็พูดประมาณนี้ หลังจากนี้คงไม่ต้องบอกว่าเกิดอะไรขึ้น ใช่แล้ว เราโดนด่าหนักกว่าเดิม เสียงดังกว่าเดิม และในหลายๆครั้งที่ผ่านมา เราแอบไปร้องไห้คนเดียว ไม่ให้ใครได้ยิน และก็ทำเหมือนไม่เคยร้องไห้ ปัญหานี้วนเวียนไปมา เราพยายามเปลี่ยนตัวเอง ตามที่ท่านด่ามา เปลี่ยนให้ดีขึ้น เพื่อไม่ให้ท่านด่าเราได้อีก แต่ไม่ว่าเราจะทำอย่างไร เปลี่ยนตัวเองให้ดีแค่ไหน ก็ยังโดนด่าทุกครั้งเหมือนเดิม จนเราไม่รู้ว่าต้องทำอะไปแล้ว เราเครียดจนในหลายครั้งเคยคิดจะฆ่าตัวตาย เรารู้ว่ามันบาปและโง่แต่ในตอนนั้นเราคิดออกแค่เรื่องนี้ (ทุกคนอาจจะมองว่ามันปัญญาอ่อน และไร้สาระมาก ซึ่งเราก็เคยคิดแบบนั้นตอนดูข่าว แต่ก็อย่างว่าถ้าไม่เจอกับตัวเองก็คงไม่มีใครเข้าใจ) แต่เราก็คิดทุกครั้งว่ายังมีคนเจอปัญหาเยอะกว่าเรา ปัญหาเราเล็กกว่าคนอื่นๆเยอะ เราได้แต่ให้กำลังตัวเองไปวันๆ และหวังให้หัวใจของเราจะเข้มแข็งอยู่แบบนี้ไปนานๆ  เรารักพวกท่านมากๆ รักมากกว่าชีวิตของเราอีกนะ เราไม่เคยคิดอยากจะเอาเรื่องครอบครัวมาพูด หรือเผยแพร่ เราไม่มีที่พึ่งหรือที่ปรึกษาปัญหานี้เลย เราก็น้อยใจทุกครั้งที่ทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจพวกท่านเลย เรากลัวตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้า เราไม่อยากเป็นโรคอะไรทั้งนั้น เราพยายามทำตัวปกติ ไม่ให้ใครรู้ว่าเราเศร้า เราพยายามตัวให้มีเสียงหัวเราะ ทำให้คนอื่นหัวเราะมีความสุข และบางวันเราก็จะไม่คุยกับเพื่อนเลย เรางงกับตัวเองมาก แต่ก็ต้องทนกับเรื่องนี้ต่อไปจนกว่าจะไม่ไหว