สวัสดีค่ะ ฉันมีเรื่องจะมาเล่าให้ฟัง และอยากได้คำแนะนำจากทุกคน ว่าฉันควรจะทำยังไงต่อไปดี
ฉันไม่เคยเป็นเด็กหอเลยค่ะ จนดิฉันขึ้นชปี1 ดิฉันอยากอยู่หอมากๆ จะได้มีเพื่อนเยอะๆ ฉันก็ได้อยู่หอแบบที่ฉันหวังไว้จริงๆ ซึ่งมันดีมากๆๆคนที่หอที่เป็นรุ่นพี่ดูแลเอาใจใส่ดีมากทุกอย่าง โดยเฉพาะผู้ดูแลหอ(พี่จัน)เขารักเรามากๆเลยค่ะ เขาทำให้ฉันเปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทางที่ดี และพัฒนาทักษะความสามารถต่างๆ ฉันรักเขามากๆนับถือเขาเป็นเหมือนแม่เลยค่ะ ยิ่งกว่าแม่เลยด้วยซ้ำ เพราะคำพูดแต่ละคำมันเหมือนเขารักเราเหมือนลูก แต่พอขึ้นปี2 ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้ว ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่คนนึ่งที่เอาแต่ใจตมากๆ (ชื่อนา) อยากจะพูดอะไรก็พูด อยากจะด่าอะไรฉันเขาก็ทำ ฉันร้องให้เพราะเขาหลายครั้ง เวลาเขาโกรธหรืองอน แบบบ่อยมากยิ่งกว่าแฟน ฉันไม่ชอบเวลาตอนใครงอนฉัน ยิ่งเป็นเพื่อนคนนี้ละก็เวลางอนจะไม่คุยไม่มองหน้าเลยเป็นอาทิตย์จนกว่าฉันจะง้อหรอหายเอง ฉันง้อบ่อยๆจนสนิทกับเขาไปเลย เราก็อยู่หอนี้ด้วยกัน ซึ่งคนในหอเกือบทุกคน ต่างรู้สึกยากที่จะอยู่กับเพื่อนของฉันคนนี้ แม้กระทั่งคนที่ดูแลหอ(พี่จัน)นี่ก็ยากกับเขาเหมือนกัน ช่วงที่เราขึ้นปีสอง พี่จันบอกกับฉันว่าจะดูแลนา เขาอยากเปลี่ยนแปลงชีวิตนา นาเป็นคนหุ่นดีมากและสวย ถ้าเขาออกไปอยู่ข้างนอก อาจจะเรียนไม่จบแน่ๆ ตั้งแต่นั่นมาเขาก็เริ่มสนิทกับนา นาก็ชอบงอนพี่จัน เหมือนที่ทำกับฉันเนี่ยแหละ และฉันก็ต้องเป็นคนเคลียร์ให้เขาหายงอนกันเสมอๆ
ฉันเริ่มรู้สึกอิจฉานา น้อยใจพี่จัน ทำไมพี่ฉันต้องรักนามากกว่าฉันด้วย ไปไหนมาไหนก็ให้นามาก่อนจนตอนนี้ เป็นเหมือนเลขาพี่จันไปเสียแล้ว นอนห้องเดียวกัน ทั้งๆที่เด็กคนอื่นๆไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นเลย ฉันรู้สึกว่าตอนนี้ฉันไม่มีตัวตนในสายตาเขาอีกแล้ว จากที่เขาเคยเรียกฉันว่า น้องสุดที่รัก แต่ตอนนี้ไม่มีอีกเลย มันก็เป็นเพราะฉันเหมือนกัน ที่บางครั้งงี่เง่า น้อยใจเขา จนเขารู้ตัว เพราะฉันไม่ยิ้มเลยในช่วงที่ขึ้นปีสอง เพราะปี1 ฉันมีหน้าที่ที่พี่จันให้ฉันรับผิดชอบ ฉันทำมันได้ดี เพราะฉันพยายามทำทุกสิ่งเพื่อให้พี่จันภูมิใจในตัวฉันที่สุด แต่ในบางครั้งที่ฉันผิดพลาด พี่จันด่าฉันว่าฉันแบบไร้เยื่อใย ฉันคิดใจ ทำไมทีนา ไม่โดนว่าบาง เขาตั้งติดเกมส์พูดจาบสงคำไม่ให้เกียรติฉันเลย ไม่ได้ทำอะไรเลย ฉันรู้สึกเสียใจ ฉันควรจะทำยังงัย นอกจากไปจากที่นี่ เพราะฉันรักที่นี่เหมือนบ้าน
ชีวเด็กหอ ยิ่งกว่านิยาย อยากให้อ่านและช่วนแนะนำฉันด้วยนะคะ
ฉันไม่เคยเป็นเด็กหอเลยค่ะ จนดิฉันขึ้นชปี1 ดิฉันอยากอยู่หอมากๆ จะได้มีเพื่อนเยอะๆ ฉันก็ได้อยู่หอแบบที่ฉันหวังไว้จริงๆ ซึ่งมันดีมากๆๆคนที่หอที่เป็นรุ่นพี่ดูแลเอาใจใส่ดีมากทุกอย่าง โดยเฉพาะผู้ดูแลหอ(พี่จัน)เขารักเรามากๆเลยค่ะ เขาทำให้ฉันเปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทางที่ดี และพัฒนาทักษะความสามารถต่างๆ ฉันรักเขามากๆนับถือเขาเป็นเหมือนแม่เลยค่ะ ยิ่งกว่าแม่เลยด้วยซ้ำ เพราะคำพูดแต่ละคำมันเหมือนเขารักเราเหมือนลูก แต่พอขึ้นปี2 ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้ว ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่คนนึ่งที่เอาแต่ใจตมากๆ (ชื่อนา) อยากจะพูดอะไรก็พูด อยากจะด่าอะไรฉันเขาก็ทำ ฉันร้องให้เพราะเขาหลายครั้ง เวลาเขาโกรธหรืองอน แบบบ่อยมากยิ่งกว่าแฟน ฉันไม่ชอบเวลาตอนใครงอนฉัน ยิ่งเป็นเพื่อนคนนี้ละก็เวลางอนจะไม่คุยไม่มองหน้าเลยเป็นอาทิตย์จนกว่าฉันจะง้อหรอหายเอง ฉันง้อบ่อยๆจนสนิทกับเขาไปเลย เราก็อยู่หอนี้ด้วยกัน ซึ่งคนในหอเกือบทุกคน ต่างรู้สึกยากที่จะอยู่กับเพื่อนของฉันคนนี้ แม้กระทั่งคนที่ดูแลหอ(พี่จัน)นี่ก็ยากกับเขาเหมือนกัน ช่วงที่เราขึ้นปีสอง พี่จันบอกกับฉันว่าจะดูแลนา เขาอยากเปลี่ยนแปลงชีวิตนา นาเป็นคนหุ่นดีมากและสวย ถ้าเขาออกไปอยู่ข้างนอก อาจจะเรียนไม่จบแน่ๆ ตั้งแต่นั่นมาเขาก็เริ่มสนิทกับนา นาก็ชอบงอนพี่จัน เหมือนที่ทำกับฉันเนี่ยแหละ และฉันก็ต้องเป็นคนเคลียร์ให้เขาหายงอนกันเสมอๆ
ฉันเริ่มรู้สึกอิจฉานา น้อยใจพี่จัน ทำไมพี่ฉันต้องรักนามากกว่าฉันด้วย ไปไหนมาไหนก็ให้นามาก่อนจนตอนนี้ เป็นเหมือนเลขาพี่จันไปเสียแล้ว นอนห้องเดียวกัน ทั้งๆที่เด็กคนอื่นๆไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นเลย ฉันรู้สึกว่าตอนนี้ฉันไม่มีตัวตนในสายตาเขาอีกแล้ว จากที่เขาเคยเรียกฉันว่า น้องสุดที่รัก แต่ตอนนี้ไม่มีอีกเลย มันก็เป็นเพราะฉันเหมือนกัน ที่บางครั้งงี่เง่า น้อยใจเขา จนเขารู้ตัว เพราะฉันไม่ยิ้มเลยในช่วงที่ขึ้นปีสอง เพราะปี1 ฉันมีหน้าที่ที่พี่จันให้ฉันรับผิดชอบ ฉันทำมันได้ดี เพราะฉันพยายามทำทุกสิ่งเพื่อให้พี่จันภูมิใจในตัวฉันที่สุด แต่ในบางครั้งที่ฉันผิดพลาด พี่จันด่าฉันว่าฉันแบบไร้เยื่อใย ฉันคิดใจ ทำไมทีนา ไม่โดนว่าบาง เขาตั้งติดเกมส์พูดจาบสงคำไม่ให้เกียรติฉันเลย ไม่ได้ทำอะไรเลย ฉันรู้สึกเสียใจ ฉันควรจะทำยังงัย นอกจากไปจากที่นี่ เพราะฉันรักที่นี่เหมือนบ้าน