กินยานอนหลับกี่เม็ดถึงจะเสียชีวิต

คือตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ เราเป็นโรคซึมเศร้าค่ะตอนนี้ก็พบหมออยู่เราเป็นมาได้ปีกว่าตอนเเรกอาการเริ่มดีขึ้นค่ะ หลังๆเราป่วยบ่อยค่ะเเบบร่างกายไม่เเข็งเเรงคืออ่อนเเอมากเลยค่ะ กินอะไรนิดหน่อยก็ท้องเสียจนติดเชื้อเข้า รพ อะไรนิดอะไรหน่อยก็คือร่วงอะค่ะแบบต้องเข้า รพ ตลอด ซึ่งมันทำให้เราขาดเรียนบ่อยค่ะ เเต่ทุกครั้งที่เราขาดเรียนเรามีใบรับรองเเพทย์ให้อาจารย์นะคะ แต่เราป่วยบ่อยเกินไปเราคิดว่ามันเป็นปัญหากับเราคือเรียนไม่ทันค่ะ เพราะมีทั้งหมอนัดติดตามอาการ มีทั้งป่วย เอาง่ายๆหนูคิดว่าหนูป่วยเรื้อรังด้วยซ้ำ แต่หมอเค้าก็บอกว่าจิตเราป่วยร่างกายเราก็เเย่ตาม แล้วคืออยู่มาวันหนึ่งเพื่อนในกลุ่มของเราก็มาพูดกับเราว่าเพื่อนในเซคไม่อยากร่วมงานกับเราเพราะเราป่วยบ่อย เราก็โอเคไม่เป็นไรเราพยายามไม่แคร์คนอื่นมากเราพยายามเเคร์เเค่เพื่อนเราค่ะ พอหลังจากนั้นเราป่วยบ่อยขึ้นอีกแบบนอน รพ เลย เเล้วเพื่อนเราเค้าก็เปลี่ยนไปค่ะ แบบทำเหมือนเราเป็นคนแปลกหน้า ไม่คุยกับเรา คุยกันข้ามหัวเรา แต่เค้ายังโทรมาชวนไปเรียนไปติวงี้นะคะ แต่ก็เหมือนเรียกเราไปตบกลางสี่แยกคือไม่มีใครคุยกับเราเหมือนเราเป็นอากาศ เราเลยออกมาอยู่กับตัวเอง เราพยายามคุยกับเเม่ กับหมอ ว่าเราเจอปัญหาแบบนี้เราต้องทำยังไง หมอก็ให้คำตอบเราว่าให้เราถามเขาว่าการที่เราขาดเรียนบ่อยป่วยบ่อย มันเป็นปัญหาต่อเขาไหม แล้วถามไปว่ายังอยากคบเราอยู่ไหมแต่เราจะยอมรับคำตอบได้ไหมเเค่นั้น ส่วนแม่เราก็บอกว่าอย่าไปแคร์เขาเยอะเพื่อนคนอื่นก็มี แต่ด้วยความที่เราคบเพื่อนกลุ่มนี้มาตั้งเเต่เข้าเรียน แล้วเราเป็นคนไม่ค่อยเข้าหาใครที่เราไม่รู้จัก เราเลยคิดว่างั้นเราออกมาอยู่กับตัวเองก็ได้ เราเดินออกมาเองเพราะเรารู้ว่ามันเปลี่ยนไปแต่เราไม่กล้าถามเพราะเรากลัวคำตอบ จนเราออกมาได้สักพัก เราก็ไม่ได้ยุ่งกับเค้าไม่ได้สนใจอะไรเราอยู่กับตัวเอง มีอะไรเราก็คุยกับแฟน กับแม่ กับหมอ ระบายกับเเมวบ้าง จนวันนึงเขามาชวนเราเข้ากลุ่มทำงานด้วเเต่เขาเพิ่มเราเข้าในแชทผิดกลุ่มเเล้วเขาก็รีบลบออก แต่เราเห็นข้อความทุกอย่างที่เขาเเคปโพสเเคปสตอรี่ ติดตามชีวิตเราตลอด เเคปไปนินทาไปว่าตามติดเเม้กระทั่งวันนี้เเฟนเราไปทำงานไหม พูดกันสนุกปากว่าเราท้องอยู่เเฟนต้องหาเลี้ยงดูทั้งที่เราไม่ได้ท้องหรืออะไรเลย และยังมีอีกเยอะเเยะ คือเราเสียใจมากเราไม่คิดว่าเขาจะเอาเรื่องเราไปพูดลับหลังกันสนุกปากแบบนั้นทั้งที่เราไม่เคยยุ่งกับเขาไม่เคยพูดลับหลังเขาเวลามีคนถามว่าทำไมไม่อยู่ด้วยกันเราก็บอกเเค่ว่าไม่ได้คุยกันเเล้วเเค่นั้น แต่พอเรามาเห็นแบบนี้เราเสียใจมาก เราร้องไห้หนักมาก เราดิ่งมาก เราแบบไม่อยากอยู่เเล้วจะอะไรนักหนา เราก็แยกออกมาเเล้วไง แล้วเขาก็โพสว่าเราโตมาแบบไหนถึงมองไม่เห็นความผิดตัวเอง เราจะบอกว่าเราเห็นความผิดของตัวเองเสมอ เราพยายามปรึกษาหมอ ปรึกษาทุกคนที่เราเชื่อใจ  พอเพื่อนเก่าเรามาคอมเม้นให้กำลังใจเรา เเล้วว่าพวกเขาว่าทำไมต้องเอาไปนินทาไรกันงั้น เขาก็ทักเรามาแล้วบอกว่าถ้ายังไม่เลิกด่าเขาก็ออกจากกลุ่มงานไป ทั้งๆที่เราไม่ได้ด่าพวกเขาเลย พอเรื่องพวกนั้นผ่านไปเราอยู่กับตัวเองมาสักพักจนเริ่มดีขึ้นมากหมอเกือบจะให้หยุดยาเเล้ว แต่เราก็มาดิ่งเรื่องเรียนอีก เราเครียด เรากลัวทำไม่ได้ เรากลัวพ่อแม่ผิดหวัง เรากลัวไม่ผ่าน จนตอนนี้มันมีแต่ความคิดที่ว่า เราไม่อยากอยู่ต่อแล้ว อยู่ไปก็ไร้ประโยชน์ เรียนก็ไม่ผ่าน ทำให้พ่อเเม่เสียใจ ทำให้ผิดหวัง ทำให้อายคนอื่น เรารู้สึกว่าเราไม่น่าเกิดมาเลย เกิดมาก็ไม่มีอะไรดีสักอย่าง เรามีความรู้สึกอยากตายทุกวัน บางครั้งเราพยายามหัวเราะหรือยิ้มสักพักในหัวก็มีเรื่องแบบนี้เเวบเข้ามาทำให้เราคิด ทุกครั้งที่นอนหลับภาพจะอยู่ในหัวตลอด เราไม่เคยหลับสนิทแม้จะกินยานอนหลับที่หมอให้มาก็ตาม  จนเราแบบเหนื่อยเเล้ว ไม่อยากอยู่เเล้วไม่อยากเป็นแบบนี้ไม่อยากรู้สึกแบบนี้อยากหลับยาวไปเลยแบบไม่ต้องตื่นเรากินยาคลายเครียดที่ชื่อ FLUOXETINE   TAB 20 MG  เรากินไปเกือบ40เม็ดแต่เราไม่รู้สึกอะไรนอกจากมึนๆงงๆ   เราอยากรู้ว่าเราต้องกินยานอนหลับกี่เม็ดถึงจะทำให้เราหลับยาวไปเลยแบบไม่ต้องตื่นมาอีก