ผมเริ่มตามวงนี้ตั้งแต่ช่วงท้ายๆริเวอร์ ถ้านับตั้งแต่เริ่มเสียเงิน คงราวๆปีนึง
ก็เริ่มศึกษากฏ กติกา รูปแบบของวง จนถึงบางอ้อว่า อ๋อออ น้องที่เราชอบ
เค้าอยู่แถวหน้าของเพลงเลยนี่หว่า เออ เต้นเก่งดีแฮะ เอาใจช่วยอยู่นะ
พอมาซิงที่4 ผมดีใจมาก แบบ รู้สึกมีความสุขมากๆ หัวใจพองโต
อ่ะตามมาเรื่อย จนเริ่มชอบเมมอีกคน ที่เป็นเพื่อนสนิทกับน้องคนแรก
รู้ตัวอีกทีก็เอาใจช่วยทั้งคู่ซะแล้ว และทั้งคู่ก็ติดเซ็มมาโดยตลอด
จนมาถึงวันเสาร์ ในตอนที่อฟช.เริ่มประกาศ ผมอยู่ในงาน ก็ไม่ได้ลุ้นอะไรมาก คิดว่าสบายๆ
น้องคนแรกติด ชื่อนี่ขึ้นคนแรกเลย ก็ยิ้มมุมดีใจไปพลางๆพร้อมกับรอดีใจกับอีกคน
แต่อีกคนก็ยังไม่มีชื่อขึ้นมา จนรายชื่อค่อยๆผ่านไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ
เอ๊ะ ช้าจังวะ เริ่มรู้สึกแปลกๆ ความกลัวมันเข้ามาเกาะกุมหัวใจ
รายชื่อน้องคนอื่นค่อยๆผ่านไป เรื่อยๆ ผมไม่ได้นับแล้วว่ากี่คน
รู้แต่ว่ามันเกินสิบไปแล้วแน่ๆ
ในใจคิดแต่ มาสิ มาสิ หนูอยู่ไหนคะ ออกมาเร็วเข้าสิ ประกาศสิ เวรเอ้ย
ประกาศชื่อน้องกูออกมาซักทีสิโว้ย!!!
จนผ่านไปเกือบยี่สิบคน ชื่อน้องเค้าก็ยังไม่โผล่มา
มาถึงชื่อสุดท้าย ตำแหน่งเซ็นเตอร์ แล้วมันก็จบแค่นั้น...
หัวผมในตอนนั้น เหมือนมันตื้อไปเลย
ความคิดประมาณ "เฮ๊ย จริงดิ น้องกุนี่ แถวจับมืออย่างยาวเชียวนะ
ตอนไลฟ์คนมาดูสองพันกว่าเลยนะโว้ย เป็นพรีเซ็นเตอร์เดี่ยว เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย
ทุ่มเทสายตัวแทบขาดเชียวนะ เฮ๊ย เอาจริงดิวะ" แนวๆนี้โผล่ขึ้นมาเต็มไปหมด
มันจะเสียใจก็ไม่ถึงกับเสียใจ มันงงๆ อึนๆ ตื้อๆเบลอๆ
เออ ใช้คำว่า โหวงๆในท้อง คงจะบรรยายความรู้สึกได้ดีที่สุด
ผมไม่ได้เก่งขนาดจะไปงอแงหรือตัดสินใส่ อฟช.
ว่าที่พวกเขาทำมันถูกหรือผิด ผมเคารพการตัดสินใจของพวกเขา
- นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้รู้ซึ้ง เพิ่งเคยสัมผัสความเจ็บปวดกับระบบของวงนี้ -
ถึงได้เข้าใจว่า เออ ที่เราตามมาตลอดคือเมมตัวท็อปนะ
เรา
ไม่เคยต้องมีฟิลลิ่งแบบนี้เลยซักครั้งเดียว
ไอ้ความรู้สึกนี้ที่มันรู้สึกแย่ กังวล หม่นหมอง อึนๆ บอกไม่ถูก
ในใจก็ดีใจกับเด็กๆหลายๆคนที่เพิ่งติดเซ็มครั้งแรก
น้องๆคงจะสนุกกับการไปถ่ายเอ็มวี ไปออกรายการนู้นนี้ รายการวิทยุ
ไปถ่ายรูปทำปกซิลเกิ้ล ตื่นเต้นที่จะได้ออกอีเว้นต์ต่างๆเป็นครั้งแรก
ตอนนั้นผมเข้าใจขึ้นมาเลย
ไอ้ความรู้สึกเหล่านี้ มันลุ้น มันไม่สนุกหรอก แต่มันน่าติดตาม
วงนี้ฉลาดจริงๆ ระบบมันร้ายมากจริงๆ มันเล่นกับจิตใจและความคาดหวังของคน
มันอยากที่จะทำให้ผมไปหาน้องของผมมากขึ้น อยากไปให้กำลังใจ
อยากเอาใจช่วยให้เค้ากลับมายิ้มแก้มขีด กลับมาร่าเริง
อยากไปโอ๋เค้า ไปเป็นกำลังใจให้เค้า อยากให้มีงานจับมือตอนนี้เลย
จนได้รู้ว่า อื้มมม เจ้าหมีก็เข้มแข็งเอาเรื่องอยู่นะ มีแต่เราเองเนี่ยที่ไม่เข้มแข็ง
ผมนึกภาพไม่ออกเลยว่า คนที่ติดตามเมมที่แทบไม่เคยถูกประกาศชื่อนี่
เค้าจะรู้สึกยังไงในตอนที่น้องเค้าติดเซ็ม
เค้าจะดีใจแค่ไหน ตัวน้องเองจะดีใจแค่ไหน
ถ้าขนาดผมยังเสียใจกับการที่น้องผมหลุดแค่1ครั้ง
เหล่าแฟนๆของน้องที่เพิ่งติดเซ็มครั้งแรกหลังจากผ่านมาเกือบ10ครั้ง
เค้าจะต้องดีใจอย่างที่สุดแน่อน มันคงเป็นความรู้สึกที่แสนวิเศษ
ถ้าเป็นผม คงต้องร้องไห้ออกมาแน่ๆ
ความรู้สึกของการได้เห็นคนที่เราชื่นชอบไม่ติดเซ็ม มันเป็นอย่างงี้นี่เอง
ก็เริ่มศึกษากฏ กติกา รูปแบบของวง จนถึงบางอ้อว่า อ๋อออ น้องที่เราชอบ
เค้าอยู่แถวหน้าของเพลงเลยนี่หว่า เออ เต้นเก่งดีแฮะ เอาใจช่วยอยู่นะ
พอมาซิงที่4 ผมดีใจมาก แบบ รู้สึกมีความสุขมากๆ หัวใจพองโต
อ่ะตามมาเรื่อย จนเริ่มชอบเมมอีกคน ที่เป็นเพื่อนสนิทกับน้องคนแรก
รู้ตัวอีกทีก็เอาใจช่วยทั้งคู่ซะแล้ว และทั้งคู่ก็ติดเซ็มมาโดยตลอด
จนมาถึงวันเสาร์ ในตอนที่อฟช.เริ่มประกาศ ผมอยู่ในงาน ก็ไม่ได้ลุ้นอะไรมาก คิดว่าสบายๆ
น้องคนแรกติด ชื่อนี่ขึ้นคนแรกเลย ก็ยิ้มมุมดีใจไปพลางๆพร้อมกับรอดีใจกับอีกคน
แต่อีกคนก็ยังไม่มีชื่อขึ้นมา จนรายชื่อค่อยๆผ่านไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ
เอ๊ะ ช้าจังวะ เริ่มรู้สึกแปลกๆ ความกลัวมันเข้ามาเกาะกุมหัวใจ
รายชื่อน้องคนอื่นค่อยๆผ่านไป เรื่อยๆ ผมไม่ได้นับแล้วว่ากี่คน
รู้แต่ว่ามันเกินสิบไปแล้วแน่ๆ
ในใจคิดแต่ มาสิ มาสิ หนูอยู่ไหนคะ ออกมาเร็วเข้าสิ ประกาศสิ เวรเอ้ย
ประกาศชื่อน้องกูออกมาซักทีสิโว้ย!!!
จนผ่านไปเกือบยี่สิบคน ชื่อน้องเค้าก็ยังไม่โผล่มา
มาถึงชื่อสุดท้าย ตำแหน่งเซ็นเตอร์ แล้วมันก็จบแค่นั้น...
หัวผมในตอนนั้น เหมือนมันตื้อไปเลย
ความคิดประมาณ "เฮ๊ย จริงดิ น้องกุนี่ แถวจับมืออย่างยาวเชียวนะ
ตอนไลฟ์คนมาดูสองพันกว่าเลยนะโว้ย เป็นพรีเซ็นเตอร์เดี่ยว เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย
ทุ่มเทสายตัวแทบขาดเชียวนะ เฮ๊ย เอาจริงดิวะ" แนวๆนี้โผล่ขึ้นมาเต็มไปหมด
มันจะเสียใจก็ไม่ถึงกับเสียใจ มันงงๆ อึนๆ ตื้อๆเบลอๆ
เออ ใช้คำว่า โหวงๆในท้อง คงจะบรรยายความรู้สึกได้ดีที่สุด
ผมไม่ได้เก่งขนาดจะไปงอแงหรือตัดสินใส่ อฟช.
ว่าที่พวกเขาทำมันถูกหรือผิด ผมเคารพการตัดสินใจของพวกเขา
- นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้รู้ซึ้ง เพิ่งเคยสัมผัสความเจ็บปวดกับระบบของวงนี้ -
ถึงได้เข้าใจว่า เออ ที่เราตามมาตลอดคือเมมตัวท็อปนะ
เรา
ไอ้ความรู้สึกนี้ที่มันรู้สึกแย่ กังวล หม่นหมอง อึนๆ บอกไม่ถูก
ในใจก็ดีใจกับเด็กๆหลายๆคนที่เพิ่งติดเซ็มครั้งแรก
น้องๆคงจะสนุกกับการไปถ่ายเอ็มวี ไปออกรายการนู้นนี้ รายการวิทยุ
ไปถ่ายรูปทำปกซิลเกิ้ล ตื่นเต้นที่จะได้ออกอีเว้นต์ต่างๆเป็นครั้งแรก
ตอนนั้นผมเข้าใจขึ้นมาเลย
ไอ้ความรู้สึกเหล่านี้ มันลุ้น มันไม่สนุกหรอก แต่มันน่าติดตาม
วงนี้ฉลาดจริงๆ ระบบมันร้ายมากจริงๆ มันเล่นกับจิตใจและความคาดหวังของคน
มันอยากที่จะทำให้ผมไปหาน้องของผมมากขึ้น อยากไปให้กำลังใจ
อยากเอาใจช่วยให้เค้ากลับมายิ้มแก้มขีด กลับมาร่าเริง
อยากไปโอ๋เค้า ไปเป็นกำลังใจให้เค้า อยากให้มีงานจับมือตอนนี้เลย
จนได้รู้ว่า อื้มมม เจ้าหมีก็เข้มแข็งเอาเรื่องอยู่นะ มีแต่เราเองเนี่ยที่ไม่เข้มแข็ง
ผมนึกภาพไม่ออกเลยว่า คนที่ติดตามเมมที่แทบไม่เคยถูกประกาศชื่อนี่
เค้าจะรู้สึกยังไงในตอนที่น้องเค้าติดเซ็ม
เค้าจะดีใจแค่ไหน ตัวน้องเองจะดีใจแค่ไหน
ถ้าขนาดผมยังเสียใจกับการที่น้องผมหลุดแค่1ครั้ง
เหล่าแฟนๆของน้องที่เพิ่งติดเซ็มครั้งแรกหลังจากผ่านมาเกือบ10ครั้ง
เค้าจะต้องดีใจอย่างที่สุดแน่อน มันคงเป็นความรู้สึกที่แสนวิเศษ
ถ้าเป็นผม คงต้องร้องไห้ออกมาแน่ๆ