ก่อนอื่นขอเกริ่นก่อนว่าเรามักจะดิ่งบ่อยๆและชอบพาตัวเองให้จมอยู่กับความเศร้า
วันไหนที่เราเศร้า เรามักจะทำนิสัยที่คนอื่นเรียกว่า "เรียกร้องความสนใจ"
แต่สำหรับเราเเล้วนั้น เราเรียกมันว่า "สัญญาณฉุกเฉิน" มันคือข้อความสั้นๆที่อาจจะเป็นข้อความสุดท้ายเมื่อไรก็ได้
ทุกครั้งที่เราโพสข้อความสั้นๆแบบนี้ลงในสตอรี่ หรือเเม้เเต่ภาพพื้นหลังสีดำ หรือท้องฟ้าก็ตาม
เราหวังว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะทำ
เราหวังว่าหลังจากนั้นเราจะหายไปและไม่ต้องทำมันซ้ำอีก หรือหายเศร้าไปเลยเเล้วโพสเเต่เรื่องดีๆเเทน
ซึ่งผลที่ได้คือ เราไม่หายเศร้าเ เรายังคงโพสเเบบนี้มาเรื่อยๆ เเละที่สำคัญ "เราไม่ได้หายไป เรายังทนอยู่กับความเศร้าบนโลกใบนี้"
วันนี้เราอยากจะมาเเบ่งปันสิ่งที่ฉุดเราขึ้นมาได้ทุกครั้ง นั่นก็คือ
เพื่อนๆจะไดเรคทักหาเราทุกครั้งที่มีโพสเเบบนี้ ไม่ใช่ได้เรคเพื่อถามว่าเป็นอะไร อยู่ที่ไหน อย่าคิดทำอะไรนะ
เเต่มันเป็นข้อความที่ไม่เกี่ยวกับโพสเลย เช่น พรุ่งนี้ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อยดิ ไปเรียนพร้อมก่อนนะรอกูด้วย ทำงานนี้ยัง ลอกงานหน่อย ช่วยปริ้นชีทนี้ให้หน่อยได้ดิ
มันเป็นข้อความที่ทำให้เรารู้สึกว่า เออกูต้องอยู่เพื่อไปกินข้าวกับพวกมัน ทำงานให้มันลอกงานก่อนสินะ
เราเคยพูดลอยๆออกมาว่า "อย่าคิดมาพูดคำว่าสู้ๆกับกูเชียวนะ ถึงเวลานั้นเเล้วกูจะเอาเเรงที่ไหนไปสู้ได้ละ กูคงไม่ไหวมากเเล้วจริงๆ"
พวกมันคงไม่รู้จะทำยังใงเลยใช้วิธีบ่ายเบี่ยงเเทน
เเต่มันช่วยเราได้จริงๆนะ เราต้องมานั่งขำเเล้วก้มหน้าหาร้านข้าวเเล้วทำงานเเทน
เราเชื่อว่าความเศร้ามันอยู่กับเราไม่นานจริงๆ เดี๋ยวมันจะผ่านไปเสมอๆ
เเละเราไม่ได้คิดว่าคนที่ทนรอไม่ได้คือที่เเพ้นะ เพราะสถานการณ์ของเเต่ละคนมันไม่เหมือนกันและเราไม่สามารถวัดระดับความเจ็บปวดของอื่นได้ด้วย
วันนี้เราไม่ได้มาบอกวิธีให้หายเศร้า
เเต่เราเเค่อยากจะมาขอบคุณข้อความพวกนี้ที่ช่วยเราได้เสมอๆ
วันหนึ่งหากพวกเเกได้มาอ่านกระทู้นี้เราอยากให้พวกเเกรู้ไว้ว่า ขอบคุณมากๆที่พยายามจะเข้าใจเรา ถึงเเม้มันจะยากเพราะมันเป็นสิ่งที่ไม่มีเหตุผลมารองรับได้เลย ขอบคุณที่ยังทักมาด้วยคำพูดโง่ๆ เพราะไม่รู้ว่าจะพูดยังใง
มันทำให้เรารู้สึกว่าอย่างน้อยเสียงของเราก็ยังดังพอให้มีคนได้ยินอยู่
ถ้าวันไหนที่ข้อความของพวกเเกฉุดเราไม่อยู่เหมือนอย่างเคยเเล้ว อยากให้รู้ไว้ว่าพวกเเกทำมันดีที่สุดเเล้วจริงๆ
*ฝากถึงคุณที่อาจจะมีเพื่อนที่กำลังเศร้า
"คำพูดเเต่ละคำมันพร้อมจะฉุดคนไปได้เสมอ คุณอาจกลัวว่าคำพูดของคุณอาจนำพาความเศร้ามากกว่าเดิม ยังงั้นก็ไม่ต้องเป็นคำพูดที่สวยหรูก็ได้ ลองใช้คำง่ายๆ ที่ทำให้รู้สึกว่า พรุ่งนี้เรายังอยากเจอเธออีกนะ เเบบนี้เราว่ามันช่วยให้เราอยากทานข้าวพรุ่งนี้อีกสักมื้อ
**วันนี้มีคำพูดจากเรื่อง Melting me softly มาฝากค่ะ เป็นบทสนทนาของลุงกับพลาน
- วันนี้หนูสอบสะกดคำได้เจ็ดเต็มสิบแหละ
- ดีมาก ต่อไปนี้เอาให้ได้เต็มสิบเลยนะ
- ไม่เป็นไหรอก การสะกดคำไม่ใช่เรื่องสำคัญ
- เเล้วอะไรสำคัญกับหนูล่ะ
- ใช้ชีวิตให้มีความสุขกว่าคนที่ได้เต็มสิบใงคะ
เราขอใช้พื้นที่ตรงนี้ให้คุณได้มีเเรงอยู่ต่ออีกสักนิดนะคะ
คืนไหนที่เศร้า รู้ไหมว่าอาหารในวันพรุ่งนี้มักจะอร่อยเสมอ
พรุ่งนี้มากินข้าวเช้าให้มีความสุขกันค่ะ
มาเเบ่งปันคำพูดที่ช่วยฉุดเรามาจากความเศร้ากันค่ะ
วันไหนที่เราเศร้า เรามักจะทำนิสัยที่คนอื่นเรียกว่า "เรียกร้องความสนใจ"
แต่สำหรับเราเเล้วนั้น เราเรียกมันว่า "สัญญาณฉุกเฉิน" มันคือข้อความสั้นๆที่อาจจะเป็นข้อความสุดท้ายเมื่อไรก็ได้
ทุกครั้งที่เราโพสข้อความสั้นๆแบบนี้ลงในสตอรี่ หรือเเม้เเต่ภาพพื้นหลังสีดำ หรือท้องฟ้าก็ตาม
เราหวังว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะทำ
เราหวังว่าหลังจากนั้นเราจะหายไปและไม่ต้องทำมันซ้ำอีก หรือหายเศร้าไปเลยเเล้วโพสเเต่เรื่องดีๆเเทน
ซึ่งผลที่ได้คือ เราไม่หายเศร้าเ เรายังคงโพสเเบบนี้มาเรื่อยๆ เเละที่สำคัญ "เราไม่ได้หายไป เรายังทนอยู่กับความเศร้าบนโลกใบนี้"
วันนี้เราอยากจะมาเเบ่งปันสิ่งที่ฉุดเราขึ้นมาได้ทุกครั้ง นั่นก็คือ
เพื่อนๆจะไดเรคทักหาเราทุกครั้งที่มีโพสเเบบนี้ ไม่ใช่ได้เรคเพื่อถามว่าเป็นอะไร อยู่ที่ไหน อย่าคิดทำอะไรนะ
เเต่มันเป็นข้อความที่ไม่เกี่ยวกับโพสเลย เช่น พรุ่งนี้ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อยดิ ไปเรียนพร้อมก่อนนะรอกูด้วย ทำงานนี้ยัง ลอกงานหน่อย ช่วยปริ้นชีทนี้ให้หน่อยได้ดิ
มันเป็นข้อความที่ทำให้เรารู้สึกว่า เออกูต้องอยู่เพื่อไปกินข้าวกับพวกมัน ทำงานให้มันลอกงานก่อนสินะ
เราเคยพูดลอยๆออกมาว่า "อย่าคิดมาพูดคำว่าสู้ๆกับกูเชียวนะ ถึงเวลานั้นเเล้วกูจะเอาเเรงที่ไหนไปสู้ได้ละ กูคงไม่ไหวมากเเล้วจริงๆ"
พวกมันคงไม่รู้จะทำยังใงเลยใช้วิธีบ่ายเบี่ยงเเทน
เเต่มันช่วยเราได้จริงๆนะ เราต้องมานั่งขำเเล้วก้มหน้าหาร้านข้าวเเล้วทำงานเเทน
เราเชื่อว่าความเศร้ามันอยู่กับเราไม่นานจริงๆ เดี๋ยวมันจะผ่านไปเสมอๆ
เเละเราไม่ได้คิดว่าคนที่ทนรอไม่ได้คือที่เเพ้นะ เพราะสถานการณ์ของเเต่ละคนมันไม่เหมือนกันและเราไม่สามารถวัดระดับความเจ็บปวดของอื่นได้ด้วย
วันนี้เราไม่ได้มาบอกวิธีให้หายเศร้า
เเต่เราเเค่อยากจะมาขอบคุณข้อความพวกนี้ที่ช่วยเราได้เสมอๆ
วันหนึ่งหากพวกเเกได้มาอ่านกระทู้นี้เราอยากให้พวกเเกรู้ไว้ว่า ขอบคุณมากๆที่พยายามจะเข้าใจเรา ถึงเเม้มันจะยากเพราะมันเป็นสิ่งที่ไม่มีเหตุผลมารองรับได้เลย ขอบคุณที่ยังทักมาด้วยคำพูดโง่ๆ เพราะไม่รู้ว่าจะพูดยังใง
มันทำให้เรารู้สึกว่าอย่างน้อยเสียงของเราก็ยังดังพอให้มีคนได้ยินอยู่
ถ้าวันไหนที่ข้อความของพวกเเกฉุดเราไม่อยู่เหมือนอย่างเคยเเล้ว อยากให้รู้ไว้ว่าพวกเเกทำมันดีที่สุดเเล้วจริงๆ
*ฝากถึงคุณที่อาจจะมีเพื่อนที่กำลังเศร้า
"คำพูดเเต่ละคำมันพร้อมจะฉุดคนไปได้เสมอ คุณอาจกลัวว่าคำพูดของคุณอาจนำพาความเศร้ามากกว่าเดิม ยังงั้นก็ไม่ต้องเป็นคำพูดที่สวยหรูก็ได้ ลองใช้คำง่ายๆ ที่ทำให้รู้สึกว่า พรุ่งนี้เรายังอยากเจอเธออีกนะ เเบบนี้เราว่ามันช่วยให้เราอยากทานข้าวพรุ่งนี้อีกสักมื้อ
**วันนี้มีคำพูดจากเรื่อง Melting me softly มาฝากค่ะ เป็นบทสนทนาของลุงกับพลาน
- วันนี้หนูสอบสะกดคำได้เจ็ดเต็มสิบแหละ
- ดีมาก ต่อไปนี้เอาให้ได้เต็มสิบเลยนะ
- ไม่เป็นไหรอก การสะกดคำไม่ใช่เรื่องสำคัญ
- เเล้วอะไรสำคัญกับหนูล่ะ
- ใช้ชีวิตให้มีความสุขกว่าคนที่ได้เต็มสิบใงคะ
เราขอใช้พื้นที่ตรงนี้ให้คุณได้มีเเรงอยู่ต่ออีกสักนิดนะคะ
คืนไหนที่เศร้า รู้ไหมว่าอาหารในวันพรุ่งนี้มักจะอร่อยเสมอ
พรุ่งนี้มากินข้าวเช้าให้มีความสุขกันค่ะ