มีใครบ้างครับที่รู้สึกตัวเองโดดเดี่ยว ไม่มีเพื่อน ไม่มีอะไรเลย นอกจาก ญาติ

จขกท รู้สึกแบบนั้นครับ อยู่ตปท ตั่งแต่เด็ก จนมาถึงตอนนี้ ไม่เคนได้มีเพื่อนสนิทกันเลย ตอนที่เคยไปเรียนมัธยม ก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย แม้กระทั่งที่ทำงาน มันรู้สึกว่าตัวเอง ทั้งเหงา โดดเดี่ยว มาทั้งเป็นปี 10 ปี ถึงแม้ว่าตอนนี้มันจะชินแล้วก็ตาม แต่มันก็ห้ามใจอิจฉาคนที่เค้ามีเพื่อนแท้ ตั่งแต่เด็กจนโตไม่ได้ (เพื่อนที่ไม่ได้หวังอะไรเลย)

ตอนนี่คนที่ จขกท มี สนิทกันจริงๆก็คือ พ่อเลี้ยง(ฝรั่ง) แม่ น้องชาย 2 คน ญาติที่ไทยก็รู้สึกว่าไม่ได้สนิทกันเยอะอะไรมาก ก็เจอบ้าง ตอนมาเที่ยวไทย แต่มันก็รู้สึกไม่สนิทพอกับ คำว่า “ญาติ”

จขกทต้องอดทนไปไหนมาไหนคนเดียว ตลอด ดูหนัง กินข้าว ซื้อของ ก็ไปคนเดียว คือทุกครั้งที่เห็นคนอื่นมีคนไปด้วย มันก็น้อยใจ เพราะผมต้องทำอะไรคนเดียวตลอด

ผมเองก็ไม่ทราบเหมือนกัน เพราะสาเหตุอะไรทำไมเราถึงมีปัญหาแบบนี่ ตลอด ทั้งๆทีผมก็ไม่ใช่คน เกเร ไม่ใช่คนพาล

ในตอนนี่ผมตัดสินใจว่าจะเรียนให้จบก่อน เพราะผมจะย้ายกลับไปอยู่เมืองไทยแน่ แต่ตอนนี้ ตัวผมเองก็ได้รู้ตัวแล้วว่า ถ้าจะให้เจอเพื่อนแท้ ยามถึงตอนเด็กจนโต มันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว ผมรู้ตัวแล้วว่า ตอนนี้ ผมคงได้แค่เพื่อนร่วมงาน ที่คงไม่ได้สนิทมาก ถึงแท้ว่า ผมจะกลับมาอยู่ไทย


ผมอยากรู้ว่าใครบ้างที่มีปัญหาแบบนี่ในชิวิตบ้าง ไปไหนมาไหนคนเดียว กินข้าวก็คนเดียว เดินไปไหนมาไหนก็คนเดียว

ตอนนี้คนที่มีอยู่ในชิวิตผมที่เค้าไม่ได้หวังอะไรเลยก็คือ พ่อแม่ น้องผมนั่นและ

ผมเองก็ไม่รู้ชาติก่อนได้ไปทำกรรมอะไรมาบ้าง ชิวิตถึงต้องไม่มีคนข้างพอ แก้ปัญหาก็ต้องคนเดียว
ผมมองว่านี่คือปัญหา เพราะผมจะไม่ค่อยเข้าใจถึวเรื่องสังคมกันบ้างเลย