อยากระบาย ช่วยอ่านหรือช่วยให้คำแนะนำหรือให้กำลังใจหน่อยค่ะ อายุกำลังเข้า 31 แต่รู้สึกหมดไฟในการทำงานมานานแล้ว ไม่รู้ว่าชีวิตต้องการอยากทำอะไร ไม่รู้ว่าต้องเริ่มต้นยังไง เบื่อหน่าย คนรอบข้างก็น่าเบื่อ บางคนก็ทำตัวน่าเบื่อ นี่ก็พยายามไม่พูดไม่คุยกับใครพอคุยก็เรื่องเยอะพอไม่คุยก็มีเรื่องว่าลับหลังตลอด รู้สึกว่าตัวเองเป็นทุกข์ทำอะไรก็ไม่มีความสุข อยากคุยกับเพื่อนบางคนเขาก็ไม่มีเวลาคุยด้วย แต่กับเพื่อนอีกคนก็คุยจนไม่รู้ว่าจะต้องคุยอะไรแล้วแต่มันไม่เพียงพอต่อความต้องการ ไม่มีคำแนะนำใดๆ สังคมที่ทำงานก็มีแต่บรรดามนุษย์ป้า มนุษย์ยาย ที่ทำตัวแบบทุกอย่างต้องหมุนรอบตัวแก บางทีก็นึกนะทำไมเป็นกันแบบนี้วะ?
อย่างป้า น.ก็ชอบว่าสารพัดที่จะว่าซึ่งแต่ละเรื่องที่พูดมานั้นมันไม่ได้เป็นแบบนั้น แล้ว ตช. พูดไทยได้แต่ก็ตีความหมายไม่แตกชอบพูดแบบคนนั้นดีคนนี้ไม่ดี คนนี้สนิทกับคนนั้น ซึ่ง2คนนี้รู้ดีกว่าตัวเราทั้งนั้นเลย #เกลียด
ส่วน คย. แค่วันหยุดเดือนละ 2 วันก็ยังมีปัญหา เรากับเพื่อนทำงานวันละ 12 ชม. ในแต่ละวัน วันหยุด 2 วันในแต่ละเดือนซึ่งจะหยุดต้นเดือนหรือกลางเดือนมันก็คือหยุดได้แค่ 2 วันป้ะ ต่อให้ป่วยก็ยังไปทำงานไม่เคยเกเร แม่เคยป่วยครั้งนึงจำเป็นต้องลา ซึ่ง คย.ไม่เข้าใจบอกทีหลังทำแบบนี้ไม่ได้นะ ต้องบอกล่วงหน้าอย่างน้อย 1 วัน บอกกระทันหันแบบนี้ คย.ไม่ชอบ นี่แบบ???? เชี่ยไรวะ!!! สบทในใจดังมาก คือแม่ป่วยเว่ยเพิ่งป่วยอ่ะเพิ่งมีอาการเมื่อซักพักเนี่ย อะไรคือกระทันหันนี่ป่วยนะไม่ได้ลากิจ ครั้งแรกใจพังไปเลยกับคำว่ากระทันหัน
บ้านกับที่ทำงานไกลกันมาก พอดีลืมเอาเงินเข้าบัญชี คย.โทรมาว่าให้เอาเงินไปเช้า บช.หน่อย นี่ก็บอกว่าลืม คย.บอกลืมไม่ได้นะ หืมมมมม???? เลยถามว่าต้องทำไง?(ซึ่งคิดไว้แล้วแหละ) เอาไปเข้าให้เลยต้องเอาไปเข้าเลยนะตอนนี้เลยนะ โมโหหน่อยนึงแต่ก็มาเอาไปเข้าให้แหละ โมโหตรงที่ว่าแล้วถ้าเรามีธุระล่ะถ้าไปไม่ได้ล่ะ?
คย.บอกชั้นเป็นคนตรงๆนะ มีอะไรชั้นก็พูดก็บอกตรงๆกันไปเลย แต่เวลามี ปห.ไม่พูดกับเรานะแต่ไปพูดกับคนอื่นแทน แล้วเวลามี ปห.กับคนอื่นให้เราเป็นคนออกหน้าพูดแทน อ่ะจ้ะอีนี่ก็พูดให้จ้า แต่พอคนนั้นไปถาม คย. คย.บอกไม่ได้พูดจ้า คย.บอกว่าไปเอามาจากไหนชั้นไม่รู้ชั้นไม่เห็นเด็กมันพูดเอง นี่แบบกูอีกแล้วหรอ???? ใครควรโตเป็นผูใหญ่ก่อนใครนะ เบื่อมากบอกเลย
ไม่ได้มีแค่นี้นะ มีอีกเย๊อะะะะะะะ ถามว่าทำไมไม่ออก? เคยออกจากที่อื่นมาแล้วหลายที่เป็นคนแบบนี้กันทั้งนั้นเลย นี่ก็ทนไม่ได้อยู่กับคนแบบนี้ไม่ได้ก็ออก ก็คิดได้ว่าคนแบบนี้มีทุกที่ออกจากที่นี่ก็ไปเจอที่อื่นอยู่ดี ทุกวันนี้หัวร้อนมาก หัวร้อนตลอด เบื่อจนทุกวันนี้ไม่คุยกับใครแล้ว ดีอย่างเดียวเงินเดือนเยอะกว่าที่อื่นแค่นั้นเอง มันพอแค่ใช้ไปเดือนๆนึง ค่ารถ ค่าโทรศัพท์ ค่ากิน ค่าเงินเดือนแม่ มันไม่สามารถเก็บได้หรือทำให้เราออกไปทำอะไรที่เป็นของตัวเองได้ นี่แค่ 2-3 เรื่องนะที่ทำให้ชีวิตหมดไฟหมดกำลังใจ พอมีเงินเก็บอยากไปเที่ยวบ้าง ก็แม่ป่วยบ้าง แมวป่วยบ้าง รถพังบ้าง บางทีพยายามสร้างความสุขให้ตัวเอง โดยการกินของที่ชอบ ซื้ออะไรให้ตัวเอง แต่รู้สึกว่ามันไม่ใช่อ่ะ มันไม่ได้มีความสุขซักนิดเลย หัวเราะแห้งๆไปวันๆ จำไม่ได้ว่ามีความสุขหรือสนุกครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ความรู้สึกแย่แบบนี้มา 2-3 ปีแล้ว เวลาที่คิดอยากออกไปทำอะไรก็ไม่เคยกลัวที่จะลำบากนะ แต่ๆๆๆจะมีคคนๆนึง คอยบอกว่า ใจเย็นนะลูก ใจเย็นๆนะ ตอนนี้ภาระเรายังเยอะอยู่ ก็ยังไงดีล่ะ ก็เลยยังอยู่นี่ไง พยายามอดทนอยู่ แต่ไม่รู้ว่าจะอดทนกับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้กับความรู้สึกแย่ๆแบบนี้ได้อีกนานแค่ไหน เพราะถ้าวันไหนทนไม่ได้ขึ้นมาคงพังกันไปหมด ไม่รู้พังที่คนอื่นหรือพังที่ตัวเอง บางทีก็สับสน ไม่เข้าใจ
ทุกวันนี้ทำได้แค่มาทำงานแล้วกลับบ้านนอน ตื่นนอนก็มาทำงานแค่นั้นเอง ชีวิตน่าจะพลาดอะไรไปเยอะมาก หรือเป็นที่ตัวเอง อดทนมากไปหรอ บางวันนั่งดูหนังใส่หูฟังแต่ไม่เปิดเสียงนะเพื่อที่คนอื่นจะได้ไม่มาคุยด้วย บางวันไม่ทำไรได้แต่นั่งมองถนนไปงั้นๆ มันมีนะคนบางคนที่ชอบเอาเรื่องตัวเองมาเล่าให้ฟัง ซึ่งเราไม่ใช่เพื่อนกันไม่ได้สนิทกัน เคยให้คำปรึกษาแต่ก็ไม่ได้ทำอะไร แต่ก็ยังเล่าเรื่องเดิมซ้ำๆไปมาอยู่นั่นแหละ บางทีเราคุยโทรศัพท์คุยธุระอยู่ จะเดินพ้นเราไปอยู่แล้วยังเดินวนกลับมาเล่าให้ฟังอีก พูดอยู่นั่นแหละพูดไม่หยุด เราก็ยิ้มให้แต่ก็คุยโทรศัพท์อยู่ แม่นั่นก็ยังพูดๆๆๆๆๆ จนรำคารเลยบอกคุยโทรศัพท์อยู่ค่ะ เขาก็พยักหน้ารับแต่ก็ยังพูดๆๆๆๆขึ้นมาอีก นี่แบบเอ้าไม่หยุดเว้ย อะไรของเค้า ชักสีหน้าใส่ก็แล้ว พูดก็แล้ว หันหลังใส่เลยทีนี้พอกันทีไม่มีมารยาทให้เทอแล้ว เจอแต่แบบนี้อะไรก็ไม่รู้ตอนแรกก็พยายามเข้าใจว่าอยากคุยกับใครซักคนสงสัยอขากระบายแต่มันเป็นแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว เคยถามนะพี่เหงาหรอพี่ไม่มีเพื่อนใช่มั้ยคะ? คือถ้าเขาไม่มีเพื่อนหรือเหงาเราจะคุยเป็นเพื่อน แต่นี่แกตอบมาแบบพี่ไม่เหงานะเพื่อนพี่ก็มี นี่งงแล้วต้องเอาเรื่องส่วนตั๊วส่วนตัวมาเล่าให้คนอื่นฟังแบบนี้ทำไม เราก็แสดงออกหลายครั้งแล้วว่าไม่ได้อยากฟัง
ก็เล่าอยู่นั่นแหละตัวเองอายุ 40 กว่าแล้วเรียกเราเจ๊ยังงั้นเจ๊ยังงี้ บางทีก็อยากอยู่เฉยๆ แค่นั่งหายใจเข้าหายใจออกก็พอละ หรือเราเป็นคนไม่ดีเองไม่รับฟังคนอื่นอ่ะ
ชีวิตน่าเบื่อ หาแรงบันดาลใจไม่เจอ หมดไฟในการทำงาน
อย่างป้า น.ก็ชอบว่าสารพัดที่จะว่าซึ่งแต่ละเรื่องที่พูดมานั้นมันไม่ได้เป็นแบบนั้น แล้ว ตช. พูดไทยได้แต่ก็ตีความหมายไม่แตกชอบพูดแบบคนนั้นดีคนนี้ไม่ดี คนนี้สนิทกับคนนั้น ซึ่ง2คนนี้รู้ดีกว่าตัวเราทั้งนั้นเลย #เกลียด
ส่วน คย. แค่วันหยุดเดือนละ 2 วันก็ยังมีปัญหา เรากับเพื่อนทำงานวันละ 12 ชม. ในแต่ละวัน วันหยุด 2 วันในแต่ละเดือนซึ่งจะหยุดต้นเดือนหรือกลางเดือนมันก็คือหยุดได้แค่ 2 วันป้ะ ต่อให้ป่วยก็ยังไปทำงานไม่เคยเกเร แม่เคยป่วยครั้งนึงจำเป็นต้องลา ซึ่ง คย.ไม่เข้าใจบอกทีหลังทำแบบนี้ไม่ได้นะ ต้องบอกล่วงหน้าอย่างน้อย 1 วัน บอกกระทันหันแบบนี้ คย.ไม่ชอบ นี่แบบ???? เชี่ยไรวะ!!! สบทในใจดังมาก คือแม่ป่วยเว่ยเพิ่งป่วยอ่ะเพิ่งมีอาการเมื่อซักพักเนี่ย อะไรคือกระทันหันนี่ป่วยนะไม่ได้ลากิจ ครั้งแรกใจพังไปเลยกับคำว่ากระทันหัน
บ้านกับที่ทำงานไกลกันมาก พอดีลืมเอาเงินเข้าบัญชี คย.โทรมาว่าให้เอาเงินไปเช้า บช.หน่อย นี่ก็บอกว่าลืม คย.บอกลืมไม่ได้นะ หืมมมมม???? เลยถามว่าต้องทำไง?(ซึ่งคิดไว้แล้วแหละ) เอาไปเข้าให้เลยต้องเอาไปเข้าเลยนะตอนนี้เลยนะ โมโหหน่อยนึงแต่ก็มาเอาไปเข้าให้แหละ โมโหตรงที่ว่าแล้วถ้าเรามีธุระล่ะถ้าไปไม่ได้ล่ะ?
คย.บอกชั้นเป็นคนตรงๆนะ มีอะไรชั้นก็พูดก็บอกตรงๆกันไปเลย แต่เวลามี ปห.ไม่พูดกับเรานะแต่ไปพูดกับคนอื่นแทน แล้วเวลามี ปห.กับคนอื่นให้เราเป็นคนออกหน้าพูดแทน อ่ะจ้ะอีนี่ก็พูดให้จ้า แต่พอคนนั้นไปถาม คย. คย.บอกไม่ได้พูดจ้า คย.บอกว่าไปเอามาจากไหนชั้นไม่รู้ชั้นไม่เห็นเด็กมันพูดเอง นี่แบบกูอีกแล้วหรอ???? ใครควรโตเป็นผูใหญ่ก่อนใครนะ เบื่อมากบอกเลย
ไม่ได้มีแค่นี้นะ มีอีกเย๊อะะะะะะะ ถามว่าทำไมไม่ออก? เคยออกจากที่อื่นมาแล้วหลายที่เป็นคนแบบนี้กันทั้งนั้นเลย นี่ก็ทนไม่ได้อยู่กับคนแบบนี้ไม่ได้ก็ออก ก็คิดได้ว่าคนแบบนี้มีทุกที่ออกจากที่นี่ก็ไปเจอที่อื่นอยู่ดี ทุกวันนี้หัวร้อนมาก หัวร้อนตลอด เบื่อจนทุกวันนี้ไม่คุยกับใครแล้ว ดีอย่างเดียวเงินเดือนเยอะกว่าที่อื่นแค่นั้นเอง มันพอแค่ใช้ไปเดือนๆนึง ค่ารถ ค่าโทรศัพท์ ค่ากิน ค่าเงินเดือนแม่ มันไม่สามารถเก็บได้หรือทำให้เราออกไปทำอะไรที่เป็นของตัวเองได้ นี่แค่ 2-3 เรื่องนะที่ทำให้ชีวิตหมดไฟหมดกำลังใจ พอมีเงินเก็บอยากไปเที่ยวบ้าง ก็แม่ป่วยบ้าง แมวป่วยบ้าง รถพังบ้าง บางทีพยายามสร้างความสุขให้ตัวเอง โดยการกินของที่ชอบ ซื้ออะไรให้ตัวเอง แต่รู้สึกว่ามันไม่ใช่อ่ะ มันไม่ได้มีความสุขซักนิดเลย หัวเราะแห้งๆไปวันๆ จำไม่ได้ว่ามีความสุขหรือสนุกครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ความรู้สึกแย่แบบนี้มา 2-3 ปีแล้ว เวลาที่คิดอยากออกไปทำอะไรก็ไม่เคยกลัวที่จะลำบากนะ แต่ๆๆๆจะมีคคนๆนึง คอยบอกว่า ใจเย็นนะลูก ใจเย็นๆนะ ตอนนี้ภาระเรายังเยอะอยู่ ก็ยังไงดีล่ะ ก็เลยยังอยู่นี่ไง พยายามอดทนอยู่ แต่ไม่รู้ว่าจะอดทนกับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้กับความรู้สึกแย่ๆแบบนี้ได้อีกนานแค่ไหน เพราะถ้าวันไหนทนไม่ได้ขึ้นมาคงพังกันไปหมด ไม่รู้พังที่คนอื่นหรือพังที่ตัวเอง บางทีก็สับสน ไม่เข้าใจ
ทุกวันนี้ทำได้แค่มาทำงานแล้วกลับบ้านนอน ตื่นนอนก็มาทำงานแค่นั้นเอง ชีวิตน่าจะพลาดอะไรไปเยอะมาก หรือเป็นที่ตัวเอง อดทนมากไปหรอ บางวันนั่งดูหนังใส่หูฟังแต่ไม่เปิดเสียงนะเพื่อที่คนอื่นจะได้ไม่มาคุยด้วย บางวันไม่ทำไรได้แต่นั่งมองถนนไปงั้นๆ มันมีนะคนบางคนที่ชอบเอาเรื่องตัวเองมาเล่าให้ฟัง ซึ่งเราไม่ใช่เพื่อนกันไม่ได้สนิทกัน เคยให้คำปรึกษาแต่ก็ไม่ได้ทำอะไร แต่ก็ยังเล่าเรื่องเดิมซ้ำๆไปมาอยู่นั่นแหละ บางทีเราคุยโทรศัพท์คุยธุระอยู่ จะเดินพ้นเราไปอยู่แล้วยังเดินวนกลับมาเล่าให้ฟังอีก พูดอยู่นั่นแหละพูดไม่หยุด เราก็ยิ้มให้แต่ก็คุยโทรศัพท์อยู่ แม่นั่นก็ยังพูดๆๆๆๆๆ จนรำคารเลยบอกคุยโทรศัพท์อยู่ค่ะ เขาก็พยักหน้ารับแต่ก็ยังพูดๆๆๆๆขึ้นมาอีก นี่แบบเอ้าไม่หยุดเว้ย อะไรของเค้า ชักสีหน้าใส่ก็แล้ว พูดก็แล้ว หันหลังใส่เลยทีนี้พอกันทีไม่มีมารยาทให้เทอแล้ว เจอแต่แบบนี้อะไรก็ไม่รู้ตอนแรกก็พยายามเข้าใจว่าอยากคุยกับใครซักคนสงสัยอขากระบายแต่มันเป็นแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว เคยถามนะพี่เหงาหรอพี่ไม่มีเพื่อนใช่มั้ยคะ? คือถ้าเขาไม่มีเพื่อนหรือเหงาเราจะคุยเป็นเพื่อน แต่นี่แกตอบมาแบบพี่ไม่เหงานะเพื่อนพี่ก็มี นี่งงแล้วต้องเอาเรื่องส่วนตั๊วส่วนตัวมาเล่าให้คนอื่นฟังแบบนี้ทำไม เราก็แสดงออกหลายครั้งแล้วว่าไม่ได้อยากฟัง