ชีวิตมันจะเเย่ถึงขนาดนี้เลยหรอ

ผมอายุ20 เป็นเกย์ที่บ้านไม่มีใครรับได้ เเถมก็ไม่ค่อยจะถูกกับพ่ออยู่เเล้วจบเเค่ม.6ไม่มีเงินเรียนต่อมีโรคประจำตัวทำงานหนักไม่ได้พักผ่อนไม่เพียงพออาการก็เเย่ มีเเฟนผมก็ดันรักเขามากให้ทุกอย่างเดือดร้อนอะไรก็พยายามช่วยสุดท้ายเขาก็ทั้งนอกกายนอกใจจับได้หมด ฝันอยากมีธุระกิจเล็กของตัวเองทำมาหลายอย่างเจ้งหมดทุนหายกำไลก็ไม่ได้ หลายครั้งก็คิดไม่อยากอยู่เเล้วมีเเต่ปัญหา เเต่ก็นึกถึงเเม่ จบทุกวันนี้ขอเเค่ใครสักคนที่มาคอยเป็นกำลังใจมาคอยเล่าเรื่องเเย่ๆให้ฟัง ตอนนี้มันเเค่มากทุกวันนี้ทำได้เเค่หันหน้าเข้ากำเเพงเเล้วเล่าทุกอย่างให้ฟังพร้อมน้ำตา