ใครเคบเหนื่อยท้อแท้กับชีวิตแต่ไม่มีใครสักคนที่จะคอยรับฟังหรือให้กำลังใจเลย

ตามกระทู้เลยค่ะ ตอนนี้จขกทอยู่ในช่วงใกล้จะเรียนจบ ก็เป็นที่รู้กันว่าทั้งงานทั้งการบ้านทุกๆอย่างก็เยอะใช่มั้ยค่ะ แล้วเวลาเราเหนื่อยเราท้อ เรามีปัญหาต่างๆในชีวิตเรากลับบ้านมาเราไม่สามารถเล่าให้ใครฟังได้เลย ก็จะมีบางทีที่เราไม่ไหวจริงๆเครียดมากๆต้องหาที่ระบายเราก็จะระบายให้ที่บ้านฟัง แต่สิ่งที่ได้กลับมาทำให้เราเฟลกว่าเดิม ที่บ้านไม่เข้าใจแถมยังว่าเราอีกว่าเรียนแค่นี้ไม่เครียดหรอก เรียนไม่ได้ก็ไปลาออกซะ อีกอย่างที่บ้านยังบอกว่าห้ามมาบ่นคำว่าเหนื่อยให้ฟังนะไม่อยากฟังไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น มีอะไรก็ไม่ต้องมาเล่ารู้มั้ยว่าคนส่งเรียนเหนื่อยกว่าแค่ไหน คืออันนี้จขกทรู้ดีแล้วเข้าใจว่าเราเหนื่อยไม่เท่าคนส่งเราเรียนเลย แต่คือช่วงเวลาที่เรามีปัญหามีความเครียดเราก็อยากจะได้ใครสักคนที่จะเป็นคนคอยรับฟังเรา เราอยากขอคำแนะนำว่าเราควรทำยังไงดี เวลาเรามีปัญหาเราได้แต่เก็บไว้คนเดียว บางครั้งเก็บไม่อยู่ก็ร้องไห้หนักมากจนเผลอกลับไปเลย ใครเคยเป็นแบบนี้บ้างช่วยมาแชร์ประสบการณ์หรือให้คำแนะนำจขกททีค่ะ