คือคบกับแฟนและใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาจะสองปีละ แฟนเป็นคนขยันมาก ถ้าวันไหนไม่ได้ไปทำงาน อยู่บ้านก็ช่วยทำงานบ้าน ล้างจาน ซักผ้า ดูแลรถ เรายอมรับว่ามีแฟนแล้วดีนะ เหมือนชีวิตมีคนเข้ามาดูแล เพราะปกติเราใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อย ทำอะไรด้วยตัวเองแทบทุกอย่าง นอนดึกตื่นสาย (ทำงานส่วนตัว ไม่มีภาระอะไรเลย) แต่แฟนมีลูกติด1คน อยู่ตจว แฟนเราทำงานเป็นฟรีแลนซ์ รับงานเป็นจ็อบๆ เค้าชินกับการตื่นเช้า คือนอนดึกนอนเร็ว แค่ไหนหกโมงเช้าเค้าต้องตื่นละ คือเราตื่นมาไม่เคยเจอแฟน เค้าตื่นมาก็ดูข่าว ล้างจานทำนั่นนี่ ส่วนเรานอนตีสามสีสี่ตื่นก็10.00 โมงกว่าๆ ตื่นมาก็ทำนั่นนี่ ถูบ้าน ทำกับข้าว บ่ายเตรียมทำงานชีวิตเรื่อยๆ แต่แฟนเราเปนคนแอคทีฟตลอดเวลา จนบางทีเราอึดอัด หงุดหงิด ดูทุกอย่างต้องรีบต้องเร่ง เหมือนแบบการทำอะไรคนเดียว หรืออยู่คนเดียวมันสบายใจดีนะ ไม่ต้องรีบร้อน เหนื่อยใจจนบางทีคิดอยากเลิกอยากกลับไปใช้ชีวิตคนเดียว ดึกๆ เรานอนไม่หลับเพราะชินกับการนอนดึกตื่นสาย อีกอย่างแฟนเรานอนกรนเสียงดังมากๆ ยิ่งทำให้เรานอนไม่หลับ เวลาปกติเราก็คิดว่าโชคดีที่มีเค้า แต่พอทะลาะกันหรือเหนื่อยๆทีไรกลับคิดว่าอยู่คนเดียวก็สบายใจดีนะ และก็ที่เราพึ่งพาตัวเองได้มันทำให้เราไม่ค่อยง้อเค้า
เหนื่อยกับความต่างของชีวิตคู่