เรื่องมันมีอยู่ว่า
ยายคนที่เราไปเฝ้าอยู่รพ.เป็นพี่สาวของตาเรา เราเลยเรียกว่า คุณยาย คือคุณยายไม่สะบายเราก็ไปเฝ้าที่รพ.ตั้งแต่วันแรก จนถึงวันนี้ครบ1เดือนที่เฝ้าอยู่รพ. พอถึงวันพฤหัส คุณยายก็ออกจากรพ.เพราะอาการแย่ลงเลื่อยๆและยายก็อยากกลับไปอยู่ที่บ้านมากๆ ซึ่งทุกคนก็ทำเต็มที่แล้วไม่ว่าจะเป็นคุณหมอที่ดูแล และเราที่คอยดูแลเฝ้าตลอด คุณยายมีลูก2คน เขาก็ไปอยู่บ้านกับลูกสาวของเขา แล้วก็ได้เสียลงที่บ้านหลังนั้น (เรากับคุณยายที่เสีย อยู่บ้านคนละหลังนะคะ) แล้วเราก็ไปนอนที่บ้านหละงนั้น ช่วยจัดงานศพ บลาๆๆ จนงานจบก็จัดประมาณ1สัปดาห์ได้(เรานอนอยู่บ้านหลังนั้น1สัปดาห์) พองานจบทุกคนก็ต้องกลับบ้านแต่เรารู้สึกไม่อยากกลับบ้านเรา รู้สึกผูกพันกับบ้านหละงนั้นมาก อยากได้นอน ทำอะไรอยู่ที่นั่นมากก่วาบ้านตัวเองอีก บ้านเรากับบ้านยายอยู่คนที่กัน ไกลกันมาก 1เดือนไปมากสุดก็1-2ครั้ง บางเดือนก็ไม่ได้ไปเลยเพราะ ผู้ปกครองเราบอกไม่ทีเวลา
รู้สึกผูกพันกับบ้านคนอื่นที่ไม่ใช่บ้านตัวเอง
ยายคนที่เราไปเฝ้าอยู่รพ.เป็นพี่สาวของตาเรา เราเลยเรียกว่า คุณยาย คือคุณยายไม่สะบายเราก็ไปเฝ้าที่รพ.ตั้งแต่วันแรก จนถึงวันนี้ครบ1เดือนที่เฝ้าอยู่รพ. พอถึงวันพฤหัส คุณยายก็ออกจากรพ.เพราะอาการแย่ลงเลื่อยๆและยายก็อยากกลับไปอยู่ที่บ้านมากๆ ซึ่งทุกคนก็ทำเต็มที่แล้วไม่ว่าจะเป็นคุณหมอที่ดูแล และเราที่คอยดูแลเฝ้าตลอด คุณยายมีลูก2คน เขาก็ไปอยู่บ้านกับลูกสาวของเขา แล้วก็ได้เสียลงที่บ้านหลังนั้น (เรากับคุณยายที่เสีย อยู่บ้านคนละหลังนะคะ) แล้วเราก็ไปนอนที่บ้านหละงนั้น ช่วยจัดงานศพ บลาๆๆ จนงานจบก็จัดประมาณ1สัปดาห์ได้(เรานอนอยู่บ้านหลังนั้น1สัปดาห์) พองานจบทุกคนก็ต้องกลับบ้านแต่เรารู้สึกไม่อยากกลับบ้านเรา รู้สึกผูกพันกับบ้านหละงนั้นมาก อยากได้นอน ทำอะไรอยู่ที่นั่นมากก่วาบ้านตัวเองอีก บ้านเรากับบ้านยายอยู่คนที่กัน ไกลกันมาก 1เดือนไปมากสุดก็1-2ครั้ง บางเดือนก็ไม่ได้ไปเลยเพราะ ผู้ปกครองเราบอกไม่ทีเวลา