ไหวมั้ย?

กลางวันโคตรสุข ร่าเริงกับทกุคน กลางคืนโคตรทุกข์คิดอะไรในหัวอยู่คนเดียว

ไม่ไหววะ รู้สึกแย่ รู้โลกพูดไปคนรอบตัวก็ไม่เข้าใจ เขาไม่อยากฟังหรอก มันน่าำคาญจะตาย

แม่ถามแม่เป็นห่วงเข้าใจ แต่ความหงุดหงิดในใจคืออย่าถามได้มั้ย อย่าเข้ามาได้มั้ย แม่ไม่เข้าใจหรอก ปล่อยหนูไปได้มั้ย

แย่มากเลยวะ รู้เหนื่อยไม่อยากทำอะไรเลย ไม่อยากคิดอะไรเลย แต่พอจะไม่คิดก็รู้สึกแล้วยังไงต่อ ทำไมไม่มีเป้าหมายเลย แค่อยากอยู่เฉยๆ

นี่คือเราไม่ไหว หรือเราแค่นิสัยเสียเพราะอยู่คนเดียวมากเกินไปวะ