(เชิง) ดอยคำ .. ฉันรักเธอ

Rain is something we shouldn't avoid,
When it's sprinkling, it may be enjoyed.
We may share it with family and friends,
It helps our minds regenerate and cleanse.

.............................................


แม้ฝนกำลังจะตกปรอยๆ ฉันก็ยังมีความหวังว่าจะมีใครสักคนบนฟ้าใจดีให้ฝนหยุด ยามที่ฉันเข็นเจ้าจักรยานคันเก่าออกไปถึงบนถนนแล้ว

มันอาจจะดูงี่เง่า เอาแต่ใจ แต่มันก็เป็นเช่นนั้น .. ฝนหยุดตกจริงๆ



เมื่อสองเท้าขยับ ไอเย็นของละอองฝนเริ่มปะทะถูกใบหน้า ความสุขอ่อนๆก็รินรดเข้ามาในใจแทนความว่างเปล่า จักรยานพาฉันไปพบกับบ้านเรือนผู้คนมากมาย ทั้งที่น่าอยู่ และน่าอึดอัด

บ้านบางหลัง เป็นเพียงที่ซุกหัวนอนจริงๆ แม้แต่น้ำฝนบนหลังคา ก็มีความหมายจนไม่อาจปล่อยทิ้งขว้าง ต้องหาภาชนะมารองรับ

ในขณะที่บางหลัง สวยงามน่ารักจนคนฐานะอย่างฉันไม่อาจจินตนาการถึงด้านในได้

.. จะดีหรือร้าย ชีวิตก็ต้องไปต่อนะ ..



ถัดออกมา ฉันก็มาถึงทุ่งนา ชายป่า ลำธารเล็กๆ และเส้นทางบนเขาที่สูงและคดเคี้ยวจนน่องไม่อาจต้านทานได้ ต้องใช้แรงเดินแทนการปั่น..

ความสวยงามตรงหน้า ทำให้ต้องหยุดรถ เพื่อเก็บภาพเหล่านั้นไว้ ฉันจึงมีภาพเดิมๆเก็บไว้มากมาย ..













ฤดูฝน .. ฉันเห็นไอฝนสีขาวอยู่บนยอดไม้
ฤดูหนาว .. ฉันเห็นใบไม้เปลี่ยนสีเป็นสีน้ำตาล ทยอยหล่นลงบนพื้น เสียงดังกรอบแกรบ
แม้แต่ฤดูร้อน .. ที่เหลือแต่ยอดไม้เปล่าๆ ฉันก็หลงใหลจนต้องหยุดมอง







ทุ่งข้าวธรรมดา แต่มีเสน่ห์เหลือเกินสำหรับฉัน..





ฉันเจอเจ้าหมาน้อยที่เคยเอาข้าวมาให้เมื่อหลายปีที่แล้ว เวลาผ่านไปนานมาก แต่มันกลับแสดงความดีใจราวกับเจอคนที่คุ้นเคย





ฟ้าฉ่ำน้ำ ราวกับคนที่พร้อมจะระเบิดเสียงร้องไห้ออกมาได้ตลอดเวลา





.. แต่ฉันก็ยังรักเธอเสมอ ทั้งในเวลาสดใส และอึมครึม