ผู้พิพากษาสามารถตัดสินคดีโดยอ้างคำให้การของพยานซึ่งไม่มีคำให้การของพยานในสำนวน

คือว่าผู้พิพากษาอ้างว่าเชื่อคำให้การของพยานในชั้นสอบสวนและพยานกลับคำให้การในชั้นพิจารณา ท่านไม่เชื่อประเด็นมันอยู่ตรงที่วันที่อ่านคำพิพากษาท่านอ้างว่าพยานให้กับพนักงานสอบสวนน่าเชื่อว่าเป็นจริง ตามหมายจ.39แต่พยานไม่ได้ให้การกับพนักงานสอบสวนแบบนั้นคือไม่มีถ้อยคำในสำนวนคือพยานให้การอีกอย่างหนึ่ง และตอนนี้มีอยู่สามประเด็นที่ไม่มีจริงในสำนวนที่ผู้พิพากษากล่าวถึงคือผมขอคัดถ่ายคำพิพากษาและสำนวนคดีรวมคำเบิกความของพยานทุกคน   มาดูอย่างละเอียดแล้วผมปรึกษาทนายแล้วและลงความเห็นอย่างที่ผมเล่ามาแกพูดว่าสงสัยผู้พิพากษาเข้าใจคาดเคลื่อน ต้องไปแก้ที่ศาลอุทธรณ์ ซึ่งผมเห็นว่ามันไม่ยุติธรรมกับญาติผม คือผมมองว่าไม่น่าเป็นไปได้ที่เข้าใจผิดอะไรปานนั้น สามประเด็นในคำพิพากษานี้คือสาระสำคัญของคำพิพากษาเลยนะครับ ผมงงมากๆเลย