ในยุคปัจจุบัน ยุคที่โลกนิยามว่า "ยุคทุนนิยม" ยุคที่มีคนเฟื่องฟู และฐานะเติบโตรวดเร็วยิ่งกว่ารถไฟเหาะที่สวนสนุก
หรือแม้แต่บางคนที่ฐานะดิ่งลงเหวแห่งความยากจนโดยไม่รู้ตัว ไม่คาดคิด เนื่องจากการเปลี่ยนแปลง
ผมเป็นคนนึงครับ
ที่ต้องการความมั่งคั่ง
ต้องการให้ครอบครัวมีความสุข
ต้องการให้ครอบครัวสบาย
และต้องการให้ทุกคนในครอบครัวปลอดภัยจากปัจจัยเสี่ยงต่างๆ
ที่ต้องใช้กระดาษธรรมดาๆแผ่นหนึ่งในการแก้ปัญหา ซึ่งเรียกมันว่า "เงิน"
ในชีวิตตั้งเป้าหมายไว้อย่างเดียว "ฉันจะหาเงินให้ได้มากที่สุด ครอบครัวฉันจะสบาย"
ชีวิตผมก้าวกระโดดอย่างรวดเร็วด้วยความมุ่งมั่น อุสาหะ
เงินในกระเป๋าก็เติบโตเช่นกัน จนไปไหนก็มีแต่คนเรียกว่า "เสี่ย"
ในทุกวันเราจะตื่นแต่เช้าเข้าโรงงาน สั่งงานลูกน้อง พร้อมรับออเดอร์ลูกค้า
งานทุกอย่าง ปัญหาทุกชิ้นเราแก้ได้หมด จนลูกน้องต่างขนานนามว่า "ยอดคน"
เมื่อภายนอกเติบโต เป็นเรื่องน่าแปลก ที่ความอดทนเรากลับน้อยลง ความคิดฉันเท่านั้นที่เป็น1
กำแพงในใจของฉันหนาขึ้นไม่แพ้กองไฟของหลวงปู่เค็ม
ใครจะติใครจะเตือนฉัน ฉันไม่ฟัง
คนในครอบครัวของฉันต้องทำตามฉันเท่านั้น ไม่เว้นแต่คนที่เคยเลี้ยงดูและสั่งสอนฉันมา
รอยยิ้มในครอบครัวเริ่มจางหาย มีแต่คำว่า "งาน" ในจิตใจ ทุกคนต้องทำงานซิ เราต้องขยันๆ
แล้วเราจะมีความสุข
เป็นเรื่องหน้าแปลกที่เรามักจะตั้งใจพูดดีๆกับลูกค้า แต่กลับรู้สึกธรรมดากับการคำรามใส่คนในบ้าน
จนกระทั่งวันนึง วันที่เวลาไม่สามารถย้อนกลับมาได้ คุณพ่อเริ่มป่วยจากการทำงานหนักและไม่ดูแลสุขภาพ
เรามองท่านอยู่นาน แล้วพบสิ่งผิดปกติเล็กน้อย ที่ต้องคิดวิเคราะห์ให้จบ"ทำงานแล้วต้องดีไม่ใช่หรอ พ่อเคยสอน"
"แล้วพ่อป่วยได้ไง"
"เงินที่เราและพ่อหามา พ่อไม่ใช้บ้างหรอ"
"ชีวิตทั้งหมดตอนนี้...มันผิดพลาดตอนไหน"
จิตใจเริ่มล่องลอย เหมือนเรือที่ปล่อยให้ตัวเองไหลไปเองตามใจของกระแสน้ำ
ดั่งเศษฝุ่นที่ลมพัดฉันไปไหน ฉันก็ไปได้หมด
ฉันเกิดมาทำไม
มีชีวิตอยู่ทุกวันนี้เพื่ออะไร
เกิดมาแล้ว1ชีวิต ฉันอยากมีชีวิตแบบไหน
"ครอบครัวมีความสุข" ประโยคเดียวที่เกิดขึ้นในใจ
นับจากนี้ "ฉันจะเอาความสุขของครอบครัว" เป็นตัวตั้ง
รอยยิ้มของพ่อ เป็น รางวัล
รอยยิ้มของแม่ เป็น เป็นสิ่งที่ฉันถวิลหา
รอยยิ้มของพี่น้อง คือ ลมเย็นๆที่พัดมาหาฉันแล้วมีความสุข
คนทุกคนต่างมีความเชื่อ และสิ่งสำคัญในชีวิตไม่เหมือนกัน
เส้นทางแต่ละคนย่อมแตกต่างกัน แต่สิ่งที่โลกนี้ยุติธรรมเสมอคือ เวลาที่ให้ทุกคนเท่ากัน
ฉันไม่รู้ว่านับจากว่าสิ่งที่ฉันคิดจะถูกต้องไหม
แต่การเดินทางในชีวิตนับจากนี้ ฉันจะไม่ลืมสิ่งสำคัญในจิตใจอีก
แล้วท่านผู้อ่านละครับ มีสิ่งที่ "เกือบลืม" รึป่าว.....
ปล.หวังว่าจะอ่านเพลินๆกันนะครับ ไม่ได้มาเขียนนานคิดถึงชาวพันทิปทุกท่าน ผิดพลาดประการใดขออภัย
>>> หมีภูเขา <<<
เกือบลืมไป...ว่าชีวิตต้องการอะไร
หรือแม้แต่บางคนที่ฐานะดิ่งลงเหวแห่งความยากจนโดยไม่รู้ตัว ไม่คาดคิด เนื่องจากการเปลี่ยนแปลง
ผมเป็นคนนึงครับ
ที่ต้องการความมั่งคั่ง
ต้องการให้ครอบครัวมีความสุข
ต้องการให้ครอบครัวสบาย
และต้องการให้ทุกคนในครอบครัวปลอดภัยจากปัจจัยเสี่ยงต่างๆ
ที่ต้องใช้กระดาษธรรมดาๆแผ่นหนึ่งในการแก้ปัญหา ซึ่งเรียกมันว่า "เงิน"
ในชีวิตตั้งเป้าหมายไว้อย่างเดียว "ฉันจะหาเงินให้ได้มากที่สุด ครอบครัวฉันจะสบาย"
ชีวิตผมก้าวกระโดดอย่างรวดเร็วด้วยความมุ่งมั่น อุสาหะ
เงินในกระเป๋าก็เติบโตเช่นกัน จนไปไหนก็มีแต่คนเรียกว่า "เสี่ย"
ในทุกวันเราจะตื่นแต่เช้าเข้าโรงงาน สั่งงานลูกน้อง พร้อมรับออเดอร์ลูกค้า
งานทุกอย่าง ปัญหาทุกชิ้นเราแก้ได้หมด จนลูกน้องต่างขนานนามว่า "ยอดคน"
เมื่อภายนอกเติบโต เป็นเรื่องน่าแปลก ที่ความอดทนเรากลับน้อยลง ความคิดฉันเท่านั้นที่เป็น1
กำแพงในใจของฉันหนาขึ้นไม่แพ้กองไฟของหลวงปู่เค็ม
ใครจะติใครจะเตือนฉัน ฉันไม่ฟัง
คนในครอบครัวของฉันต้องทำตามฉันเท่านั้น ไม่เว้นแต่คนที่เคยเลี้ยงดูและสั่งสอนฉันมา
รอยยิ้มในครอบครัวเริ่มจางหาย มีแต่คำว่า "งาน" ในจิตใจ ทุกคนต้องทำงานซิ เราต้องขยันๆ
แล้วเราจะมีความสุข
เป็นเรื่องหน้าแปลกที่เรามักจะตั้งใจพูดดีๆกับลูกค้า แต่กลับรู้สึกธรรมดากับการคำรามใส่คนในบ้าน
จนกระทั่งวันนึง วันที่เวลาไม่สามารถย้อนกลับมาได้ คุณพ่อเริ่มป่วยจากการทำงานหนักและไม่ดูแลสุขภาพ
เรามองท่านอยู่นาน แล้วพบสิ่งผิดปกติเล็กน้อย ที่ต้องคิดวิเคราะห์ให้จบ"ทำงานแล้วต้องดีไม่ใช่หรอ พ่อเคยสอน"
"แล้วพ่อป่วยได้ไง"
"เงินที่เราและพ่อหามา พ่อไม่ใช้บ้างหรอ"
"ชีวิตทั้งหมดตอนนี้...มันผิดพลาดตอนไหน"
จิตใจเริ่มล่องลอย เหมือนเรือที่ปล่อยให้ตัวเองไหลไปเองตามใจของกระแสน้ำ
ดั่งเศษฝุ่นที่ลมพัดฉันไปไหน ฉันก็ไปได้หมด
ฉันเกิดมาทำไม
มีชีวิตอยู่ทุกวันนี้เพื่ออะไร
เกิดมาแล้ว1ชีวิต ฉันอยากมีชีวิตแบบไหน
"ครอบครัวมีความสุข" ประโยคเดียวที่เกิดขึ้นในใจ
นับจากนี้ "ฉันจะเอาความสุขของครอบครัว" เป็นตัวตั้ง
รอยยิ้มของพ่อ เป็น รางวัล
รอยยิ้มของแม่ เป็น เป็นสิ่งที่ฉันถวิลหา
รอยยิ้มของพี่น้อง คือ ลมเย็นๆที่พัดมาหาฉันแล้วมีความสุข
คนทุกคนต่างมีความเชื่อ และสิ่งสำคัญในชีวิตไม่เหมือนกัน
เส้นทางแต่ละคนย่อมแตกต่างกัน แต่สิ่งที่โลกนี้ยุติธรรมเสมอคือ เวลาที่ให้ทุกคนเท่ากัน
ฉันไม่รู้ว่านับจากว่าสิ่งที่ฉันคิดจะถูกต้องไหม
แต่การเดินทางในชีวิตนับจากนี้ ฉันจะไม่ลืมสิ่งสำคัญในจิตใจอีก
แล้วท่านผู้อ่านละครับ มีสิ่งที่ "เกือบลืม" รึป่าว.....
ปล.หวังว่าจะอ่านเพลินๆกันนะครับ ไม่ได้มาเขียนนานคิดถึงชาวพันทิปทุกท่าน ผิดพลาดประการใดขออภัย
>>> หมีภูเขา <<<