ผมเป็นคนคิดช้า ทำอะไรช้า แม้จะรีบจะรนแค่ไหนก็ยังช้าอยู่ดี ความช้ามันคือ อุปสรรค หายนะ ผมเกิดมาทำไม ถ้าจะช้าขนาดนี้ สปีดฟอร์ซมีจริงไหม มารับผมไปอยู่ด้วยที ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว เพราะความช้า ตัวเดียวเท่านั้น มันทำลายชีวิตผม ผมเคยเป็นโรคซึมเศร้า สมาธิสั้น อารมณ์ร้อน มันเคยหายไปแล้ว ผมใช้ชีวิตปกติมาตลอด เรียน ทำงานไปด้วย กิน นอน ออกกำลัง ดูหนัง เล่นเกมส์ เที่ยวอยุ่อย่างที่เป็นอยู่ จนวันนึงผมได้งานประจำ เป็นงานบริการ งานนี้ต้องเร็วทุกอย่าง ไม่เชิงว่าเร็วหรอก แต่ผมมันช้าเอง ผมกลายเป็นตัวถ่วงเพื่อนร่วมงาน ผมเป็นภาระของทุกคน เพราะความช้าของผมเอง ผมโดนกดดันจากทุกทาง ลูกค้า เพื่อนร่วมงาน หัวหน้า ครอบครัว จนวันนึง โรคต่างๆที่เคยเป็นมันก็กลับมา ผมอ่อนไหวง่าย จิตตกทุกครั้งที่ถูกกระทำ ไม่ว่าจะเป็นการด่า แขวะ สอน หรือกริยาท่าทาง จนผมทนไม่ไหว จึงลาออก คิดว่างานนี้ไม่เหมาะกับผม ผมต้องการออก เพื่อจะมีเวลา ดูแลตัวเอง รักษาตัวเอง หาหมอ กลับบ้าน หางานทำ งานเดิมๆไงที่ผมเคยทำได้ตอนเรียน แต่ไม่เป็นดั่งฝันที่วาด ผมไปหาหมอ เล่าอาการ ความรู้สึกทุกอย่าง หมอไม่เข้าใจ ให้มาแต่ยาเพิ่มสมาธิ กลับไปทำงานที่เดิม ได้ยินเพื่อนบอกว่าผมเหมือนถูกแบนจากงานนั้นแล้ว เพราะผมช้า แต่คงไม่ได้เรียกอีกแล้ว ผมเกลียดความช้า ทำไมผมตั้งช้า ผมพยายามแก้ไขมันทุกอย่าง ขยันมากขึ้น มีสมาธิมากขึ้น ผ่อนคลายมากขึ้น ทำตัวให้ไวมากขึ้น แต่มันไม่มีความหมายอีกแล้ว เพราะท้ายที่สุดแล้วผมก็เป็นคนเชื่องช้าอยู่ดี ผมคงอยู่ที่ไหนไม่ได้แล้ว ผมไม่มีเงิน เพราะผมคงทำงานที่ไหนไม่ได้แล้ว จะให้แยู่บ้านเฉยๆผมไม่อย่างถ่วงใครอีกแล้วคนทางบ้านคอยสนับสนุนผม ผมพอแล้ว ไม่อยากเป็นภาระอีกแล้ว โลกนี้อาจจะดีเกินไป ไม่เหมาะกับคนไร้ค่าอย่างผม ผมไม่ควรจะยืนอยู่บนโลกใบนี้อีกแล้วใช่ไหม แล้วผมเกิดมาทำให้ ผมเกลียดความช้า ทำไมผมต้องชเราด้วย ทำไมต้องให้คนช้าอย่างผมเกิดมาด้วย ตอบที ทำไมผมต้องเป็นอย่างนี้ ทำไมผมต้องช้า