เราเป็นกันแน่อะไรคะ

คือเราไม่รู้ว่าทำไมช่วงนี้รู้สึกว่าตัวเองอ่อนไหวแบบง่ายมากๆ ใครพูดอะไรนิดหน่อยเราก็ร้องแล้วอะค่ะ วันนี้ตอนเช้าเราทะเลาะกับคุณแม่ค่ะ เราว่ามันไม่ได้หนักมากนะ แต่ตอนนั้นเราร้องโฮออกมาเลยค่ะ เหมือนมันอัดอั้นมานาน ท่านเห็นก็ว่าค่ะ ว่าเรื่องแค่นี้ร้องทำไม เราก็บอกว่า ไม่รู้เหมือนกัน มันร้องออกมาเอง ท่านก็ต่อเลยว่า เดี๋ยวนี้แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้ หยุดร้องเดี่ยวนี้ เราก็หยุดละมองออกไปนอกหน้าต่างประมาณครึ่งชั่วโมงจนท่านเขย่าเราละถามว่าเป็นอะไร เราก็บอกไม่รู้ ในหัวมันโล่งไปหมดเลย จนตอนเย็นคุณพ่อกลับมา เราก็นั่งกินข้าว ก็มัวแต่นั่งมองโทรศัพท์(ซึ่งไม่ดีTT) แล้วก็ฉีกซองขนมในมือ จนมือไปชนจาน พ่อก็มองตาขวางละบอกว่า หัดมองซะมั่ง เราก็เลยบอกว่า ถุงมันเหนียว มือเลยไปกระแทกค่ะ ท่านก็บอกว่านั่นแหละ ก็ต้องมอง เราก็บอกกลับไปอีกว่า รู้แล้วค่ะ ก็มองแล้วถึงฉีก แค่มันเหนียวเลยไปชนจาน ท่านก็โกรธละบอกว่า เถียงคำไม่ตกฟาก ทำไมนิสัยแย่แบบนี้ เราก็ร้องโฮตามเดิมเลยค่ะ ทีนี้ทั้งคุณพ่อคุณแม่ก็ว่าเราใหญ่เลยค่ะ ว่าโตได้แล้ว ไม่ใช่เด็กแล้วนะ แค่นี้ก็ร้อง โตไปจะทำอะไรได้ ฝึกต่อไปนะไอนิสัยเสียแบบเนี้ย บลาๆ ตอนนั้นฟังอะไรไม่รู้เรื่องแล้วค่ะ มองไปที่ระเบียงแล้วคิดอย่างเดียวค่ะว่าตกจากชั้น30จะตายมั้ยนะ สุดท้ายเลยตอบกลับไปว่า ขอโทษค่ะ ขอไปสูดอากาศที่ระเบียงนะคะ ทีนี้พ่อโกรธมากค่ะ พูดว่า ไปสูดอากาศบ้าบออะไร มานี่ มาโดนตบซักทีซิ จะได้มีสติซะบ้าง ถ้าเป็นคุณย่านี้โดนตบจนหน้าหงายไปแล้วนะ ลองบ้างมั้ยเผื่อนิสัยแย่ๆจะออกไปบ้างแล้วก็ลุกทำท่าตบเรา เรากลัวมากๆๆๆค่ะ ก็เลยขอโทษแล้วมานั่งขังตัวเองอยู่ในห้องค่ะ เราร้องมานานมากแล้วค่ะ จนทนไม่ไหวเลยมาตั้งกระทู้ปรึกษาค่ะ เรารู้สึกเลยนะคะว่าเรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องร้อง แต่น้ำตามันไหลออกมาอัตโนมัติเลยค่ะ ไม่รุ้ทำไม 
ปล. เราอายุ16นะคะ