เรื่องสั้นเรื่องที่ 2 นี้ น่าจะกระชากใจคนรักแมว หรือที่เราชอบเรียกกันว่า "ทาสแมว" ไม่มากก็น้อย...

เรื่องของเจ้าของแมว ที่ต้องสูญเสียเจ้าเหมียวไป มีรูปประกอบของจริงมาให้ด้วย

ขอบอก จขถม. ว่า กรรมการก็เคยมีแมว สีและลักษณะคล้ายๆ กัน แถมโตแล้วด้วย และไม่น่าเชื่อว่าวันหนึ่งมันก็จากไปเพราะโรคหัด..

จำได้ว่าวันสุดท้ายวันนั้น ตอนเช้า มันนอนหายใจแผ่ว ลุกไม่ขึ้น ตัวผอม กรรมการก็จะออกไปทำงานทั้งวัน ให้อาหารมันก็ไม่ยอมกิน มันกินไม่ลงแล้ว ยื่นถ้วยใส่น้ำให้มัน มันก็เอนหัวมา จิบน้ำ น่าสงสารมาก...และหลังจากเลิกงานกลับเข้าบ้านอีกที ก็พบว่า มันสิ้นใจแล้ว นี่พิมพ์ไปก็น้ำตาคลอ ตอนนั้น นั่งทรุดลงกับพื้น ร้องไห้กับมันร่วมครึ่งชั่วโมง...

เอาละ! มาอ่านเรื่องของ จขถม. นี้กันเถอะครับ


บทอาขยาน ข้างบนนี้หลายท่านคงเคยท่องจำมาตั้งแต่วัยเด็ก เพราะมันอยู่หนังสือเรียนสาระการเรียนรู้พื้นฐาน ภาษาไทย ชุด พื้นฐานภาษา ชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 เล่ม 1 ตามหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐานพุทธศักราช 2544 ซึ่งแต่งโดย  นายทัด  เปรียญ

ยอมรับว่าสมัยเด็กๆ ผมก็ท่องจำไปอย่างนั้นเอง หาได้มีความรู้สึกผูกพันไปกับมันแม้แต่น้อย 

จนกระทั่งวันนั้น วันที่ผมพบกับเจ้าหลง...

เรื่องมีอยู่ว่า...

เช้าวันหนึ่ง ขณะที่ผมเปิดประตูบ้าน เพื่อออกไปเที่ยว เนื่องจากเป็นวันหยุด ก็พบกับลูกแมวลายสลิดตัวน้อย รูปร่างผอมโซ ซึ่งไม่รู้มาจากไหน มันหลงทางมา หรือมีคนเอามาปล่อยทิ้งไว้ก็มิอาจทราบได้ มันวิ่งเข้ามาคลอเคลียเคล้าแข้งเคล้าขา เอาสีข้างเข้ามาถู ออดอ้อน เหมือนจะรู้ว่าผมจะต้องเอ็นดูมัน

ด้วยความสงสารประกอบกับความน่ารักของมัน  ผมจึงตัดสินใจจะเลี้ยงมัน ไม่ไปท่งไปเที่ยวแล้ว จึงคว้ามือถือมาโทรหาเพื่อนที่เคยเลี้ยงแมว เพื่อสอบถามวิธีเลี้ยง เพื่อนก็แนะนำให้ไปหาซื้ออาหารแมวสำเร็จรูป หรือหาซื้อปลาทูมา เพื่อเป็นอาหารเลี้ยงดูมัน และหาซื้อกระบะ และทรายแมว เพื่อมาฝึกการขับถ่ายของมันให้เป็นที่เป็นทาง

หลังจากซื้ออาหารสำเร็จรูปมา ผมก็เทใส่จานตั้งไว้ให้มันกิน มันก็ฉลองศรัทธาเข้าไปกินอย่างเอร็ดอร่อย สงสัยคงจะหิวมาก หลังจากมันกินอิ่ม ผมก็จับคอมันหิ้วขึ้นมา จึงเห็นว่ามันเป็นตัวเมีย แล้วพาไปนั่งบนกระบะทราย ที่วางแอบเอาไว้ตรงมุมห้อง เพื่อให้มันคุ้นเคยกับสุขาของมัน มันก็ทำท่าคุ้ยทรายสักพัก ก็จัดการอึ เมื่ออึเสร็จ มันก็ใช้เท้าคุ้ยทรายไปกลบ เมื่อมันเสร็จธุระ ผมก็จัดการตักเอาทุ่นระเบิดของมันไปทิ้ง และเติมทรายเพิ่มเข้าไปจากที่โดนตักออก เพราะเพื่อนบอกว่า แมวมีนิสัยรักสะอาด อย่าให้กระบะทราย มันซกมก เด๋ยวมันจะไม่ยอมใช้กระบะทรายอีก

ต่อไปก็มาถึงการตั้งชื่อ เพื่อนบอกว่าต้องให้สั้น ออกเสียงจำได้ง่าย มักเป็นชื่อไม่เกิน 2 พยางค์ คิดไปคิดมา ผมจึงตั้งชื่อมันว่า “นังทอง” ล้อเล่น ชื่อ “หลง”ต่างหาก เพราะว่า สั้น ง่าย สื่อความถึงความเป็นมาของมัน ผมต้องพยายามเรียกชื่อมันบ่อยๆ เพื่อให้มันจำได้ แรกๆเรียกมันยังไม่เข้ามาหา ต้องเรียกอยู่หลายๆครั้ง จนมันจำชื่อได้ เวลาเรียกมันจึงเข้ามาหา พอมันเข้ามา ผมก็จะให้รางวัลมัน เพื่อให้มันรู้ว่า ทำดีแล้ว

เพื่อนยังแนะนำให้ซื้ออานมาใส่เพื่อฝึกมันกับสายจูง แต่มันค่อนข้างยาก ผมจึงขอบาย

นังหลงอยู่กับผมมาได้ปีกว่า จากรูปร่างผอมโซในตอนแรก ตอนนี้อ้วนท้วนสมบูรณ์ดี เวลามันสบายใจมันจะนอนแผ่หราทำพุงกาง แต่เวลาที่มันเบื่อหรือหงุดหงิดมันจะกัดเล็บตัวเอง มันชอบออกกำลังกายโดยการวิ่งเพ่นพ่านไปมา ตอนนี้นังหลง ไม่ใช่มันแล้วที่หลง กลายเป็นว่า ผมเองที่เป็นคนหลง คือหลงรักมัน ตกเป็นทาสแมวโดยสมบูรณ์ 

ผมชอบจับมันชึ้นมาอุ้มแนบอก มันก็ชอบมาดมกลิ่นที่หน้าของผม เพื่อทำความคุ้นเคย บ่อยครังที่มันหลับคาอกผม เวลาอยู่บนพื้น ก็ชอบเอาตัวมาถูๆไถๆ เพื่อนบอกว่าเพื่อเป็นการสร้างกลิ่นตัวของมันให้ติดตัวเรา เพื่อแสดงออกให้รู้ว่า มันเป็นเจ้าของเรา เหล่าทาสแมวทั้งหลายเอ๋ย

วันไหนที่มันโกรธผม เวลามันถ่ายจะไม่ยอมกลบ เพื่อให้เหล่าทาสแมวทั้งหลายได้มาง้อมัน

ทุกวันเมื่อผมกลับจากทำงานมาถึงบ้าน ก็จะมองหานังหลง เพื่อจะเล่นกับมัน ปกติมันก็เล่นกับผมด้วยดี แต่วันไหนถ้ามันรำคาญ ต้องการเวลาเป็นส่วนตัว มันก็ทำนอนกระดิกหูไปมา ไม่ยอมมาเล่น แหม ช่างเอาแต่ใจตัวเองซะจริงๆ เจ้านายเรา

และแล้ว วันนั้นก็มาถึง...

ผมกำลังนอนอยู่ ก็ตกใจตื่นเพราะได้ยินเสียงเห่าของหมา และเสียงร้องของแมวขู่ฟ่อๆ อยู่หน้าบ้าน 

สักพักก็เงียบไป ผมเลยออกมาดู แล้วก็ได้พบกับภาพสะเทือนใจ

นังหลงนอนจมกองเลือด สิ้นใจตายอยู่ตรงหน้าบ้านนี่เอง

ตั้งแต่นั้นมา ผมก็ไม่เลี้ยงแมวอีกเลย เพราะยังทำใจไม่ได้ กับการจากไปของนังหลง