หนึ่งติดโรค ทุกคนโทษหนึ่ง

ทั้งป๊า ทั้งสินธพ หรือแม้แต่ศานต์ ทุกคนโทษหนึ่งหมดว่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้ตัวเองติดโรค ทั้งๆ ที่ตัวเองก็เป็นสาเหตุหนึ่งของการติดโรคนี้เหมือนกัน ถ้าไม่คันไม่อยาก ตั้งสติ ไม่มัวเมา ก็คงไม่ติดโรค พอรู้ว่าตนเองเป็นโรค ก็ว่ากล่าวตบตี เเสดงถึงความเห็นแก่ตัวและความมักง่าย ขาดความรับผิดชอบ (ยกเว้นศานต์ ที่เป็นผู้ชายโลเล และจิตใจหวั่นไหว ที่ดูจะโทษตัวเองบ้าง และดราม่าทำนิสัยเป็นเด็กน้อย แสดงออกด้วยการงอแงและร้องไห้เสียใจ)

ในส่วนของยิ่งยวด ไม่ได้ขาวสะอาด แต่เป็นตัวอย่างของมนุษย์ผู้ชายที่มีผิดชอบชั่วดี แต่มีความเป็นลูกผู้ชายที่กล้าทำกล้ารับ ตัวเองติดโรคก็ยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น และไม่ได้โทษหนึ่งเหมือนผู้ชายคนอื่นๆ พร้อมกับกลับมาให้กำลังใจหนึ่ง เพื่อสู้กับโรคเอสด์และเห็นคุณค่าของชีวิตตัวเอง

ในขณะที่อาตม์ อาจไม่ได้เกี่ยวข้องกับหนึ่งมาก แต่ก็แสดงให้เห็นถึงผู้ชายที่มีความหนักแน่น ไม่หลงไปตามอารมณ์ที่ถูกหนึ่งยั่วยุ หักห้ามใจ และทำให้เห็นถึงผู้ชายที่ยึดมั่นในความคิดความรู้สึกของตัวเอง คือ ถ้าไม่รัก ไม่ชอบ คือไม่เอา (แต่แอบปากจัดช่วงแรกที่แซะสองแรงๆ หลายครั้ง)

ขณะที่พิมพ์ไปก็ต้องชื่นชมอีกเรื่องนะคะ เรื่องผู้ป่วยโรคเอสด์ที่สื่อให้เห็นว่าชีวิตไม่ได้จบสิ้นแค่นี้ และยังให้กำลังใจว่าคนเป็นโรคควรรักตัวเอง เห็นคุณค่าของชีวิตตัวเองให้มากขึ้น เพราะทุกชีวิตมีคุณค่า พร้อมบอกกับคนดูละครด้วยว่าคนเป็นโรคเอสด์ไม่ได้น่ารังเกียจแบบ อย่าตัดสินเค้าเพราะเค้าป่วยเป็นโรคนี้

ส่วนจุดอื่นๆ มีข้อผิดพลาด จุดติบ้างไม่ขอพูดถึงนะคะ ยอมรับว่าละครยังมีจุดผิดพลาดหลายจุด แต่บทในส่วนของตอนจบนี้ดีมากๆ ค่ะ