ชีวิตผมที่ผ่านมาตั้งเเต่ 10 จนตอนนี้ 32เเล้ว ทำงานหาเงินช่วยที่บ้านมาตลอดเพราะคิดอย่างเดียวว่า เราทำเพื่อคนที่บ้าน
จากเด็กเก็บของเก่าขายเเละช่วยเเม่ขายของ พอประมาณ 16-18 ผมไปหัดล้างจานที่โรงเเรม (แต่ก็ยังช่วยเเม่ขายของอยู่) มาจนถึงช่วงเข้ามหาลัย ก็ขับเเท็กซี่ช่วยพ่อ ทุกวันหยุด ประมาณปี 3-8 ผมได้งานทำเป็น foreman ระหว่างเรียนเเต่ก็ยังมีขับเเท็กซี่บ้าง (ผมเรียน 8 ปี) พอจบผมก็ได้เข้า บริษัท ก่อสร้างยักษ์ใหญ่ จนตอนนี้ได้ทำกับ บริษัทต่างชาติ พอเล่าเเบบนี้หลายๆคนคงคิดว่า โฮ...มาได้ถึงขนาดนี้ก็ดีมากเเล้ว เเต่จริงๆสำหรับผมถือว่าไม่เลย เพราะมันไม่มีความสุขเลย สำหรับเวลา 20 ปี สิ่งที่เจอตลอดทางผมขอเเยกเป็นข้อๆ ตามอายุ
1.ช่วงอายุ 10-15 ปี
พ่อตกงาน บริษัทปิด เราก็ตระหนักรู้ได้เลยว่าต้องหาเงินเเละ
(ที่บ้านเป็นหนี้หลัก สิบล้านได้มั่ง)
2.ช่วง16-18ปี
ก็อยู่ในช่วงมัธยมเเล้วได้เป็นเด็กล้างจานในโรงเเรม (เวลางานช่วงปิดเทอมเเละเทศกาล) ถ้าไม่มีงานล้างจานก็ช่วยเเม่ขายข้าวขายของ เเถมมีหนี้เข้ามาเพิ่มอีก เป็นเพราะพ่อไปค้ำประกัน ญาติหรือเพื่อนเนี่ยเเหละ จนศาลสั่งเป็นบุคคลล้มละลาย
3.ช่วงอายุ 20-27ปี
ได้เข้ามหาลัยเเละพ่อออกเเท็กซี่มาขับ เพราะบอกว่าเราเรียนมหาลัยใช้ตังค์เยอะเเต่ในระหว่างเรียนเราก็ได้งานทำจากอาจารย์เเลกข้าวบ้างได้เงินบ้างเราทำหมด เเต่ด้วยที่ว่าทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยทำให้ มีเวลากับการเรียนน้อยจึงจบช้า เเละประกอบกับที่ว่าได้งานเป็น โฟร์เเมนก่อสร้างด้วย ถ้าเราไม่ทำงานเงินก็ไม่พอกิน
4. ช่วง28-30
ได้งานเป็น วิศวกร ทำมาได้ 1 ปีมีหมายศาลส่งมาที่พ่อว่าเป็นหนี้อีก 30 ล้านเเต่ด้วยการที่เป็นบุคคลล้มระลาย ทำให้บ้านโดนยึดเพราะสืบทรัพย์เจอ จึงตัดสินใจซื้อบ้านกู้เเบงค์ ค่าผ่อนบ้านครึ่งนึงเงินเดือน
5.ช่วง 30 ถึง ปัจจุบัน
ค่าใช่จ่ายอะไรต่างๆมาตกอยู่ที่เราอยากจะเก็บเงินก็เก็บไม่ได้เพราะที่โดนล่าสุดเราต้องวิ่งเรื่องต่างๆ จำได้ว่าเสียเงินเป็นเเสนๆเลย เรากะว่าจะเอาเงินไปทำอย่างอื่น เพื่อต่อยอดเเต่ดันมาโดนเรื่องหนี้ของพ่อ ที่เกิดจากญาติๆอีก
ถามว่าทำไมถึงระบาย เพราะคุยกับคนในบ้านที่ไรโดยเฉพาะกับพ่อ ถ้าพ่อได้ยินเราบ่นว่าเหนื่อยเมื่อไร โดนด่าทุกที บอกไม่อดทนบ้างละ ไม่รู้จักเก็บบ้างละ ไม่จริงจังกับสิ่งที่ทำบ้างละ เเต่ที่ผ่านๆมาค่าใช้จ่ายต่างๆ เราก็คอยดูเเลมาตลอด เเละสาขาที่เรียนเราก็ไม่ชอบไม่ได้อยากเรียน ตามใจพ่อทุกอย่าง เพราะเรามองเราทำเพื่อคนที่บ้าน
เเต่พอมาถึงจุดๆนึงเหมือนว่า ยิ่งไขว่คว้ายิ่งไม่พอ ท้อที่ต้องทนกับอะไรรอบๆ สภาพเเวดล้อมการทำงานที่มีความกดดันสูง ค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้นเป็นเงาตามตัว ใช้ชีวิตคนเดียวมาตลอด อยากจะเที่ยวใหนก็ไปไม่ได้ อยากทำอะไรที่อยากทำที่เป็นรายได้เสริมก็ลำบากเพราะต้องเจียกเงินจ่ายค่าต่างๆ จนบางที่เงินยังไม่พอกินเลย เเล้วยิ่งตอนนี้พ่อก็เลิกขับรถไปแล้ว เเม่ก็เลิกขายของไปแล้วรายได้ ก็จะมาจากเราเป็นหลัก ซึ่งถามเราพร้อมไม ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมรับปัญหาทุกอย่าง
บางทีไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากเจอใครอยากหายไปสักพักเเล้วเริ่มใหม่ อยากหยุดทุกอย่างไปเลยโดยไม่สนใจว่าจะยังไง เเต่มันทำไม่ได้เพราะอะไรหลายๆอย่างที่เป็นภาระ
ถ้าพูดประโยคที่ว่า จะลาออกมาพักก่อนเเล้วค่อยเริ่มใหม่ ที่บ้านจะสวนทันที่เลยว่า เเล้วหางานใหม่ได้เเล้วหรอค่าใช้จ่ายล่ะจะทำยังไง คือไม่เข้าใจว่าทำไมต้องให้เราเเบกทั้งๆที่เงินเดือนมันไม่ได้เพิ่มตามหนี้เลย พอบอกปัญหาที่เจอมา คอยเเต่จะโทษเราหมด ทั้งที่ปัญหาไม่ได้เกิดจากเราเลย
มันทำให้เราคิดว่าเเล้วที่ผ่านมาละ เราไม่ทำอะไรเลยใช่ไม ไม่ช่วยอะไรเลยใช่ไม ปัญหาที่เกิดมาตลอด 20 ปีมันเป็นเพราะเราใช่ไม คือไม่ได้โกรธพ่อนะ เเต่มันน้อยใจตรงที่ว่า 20 ปีที่ผ่านมาเนี่ยทำงานหาเงินมาได้ เเต่ต้องเสียไปเพราะคนรอบๆตัวซึ่งไม่ใช่คนในบ้านโดยตรง ถ้าไม่ต้องเสียเงินไปกับเรื่องต่างๆ ไม่ต้องไปทำอะไรมากมายเพื่อคนในบ้านที่ได้รับผลจากคนอื่น คงจะดีกว่านี้เพราะทุกๆวันนี้ ต้องเอาเงินเดือนมาจ่าย เพื่อประคองชีวิตคนในบ้านเเต่กลับคนที่ทำให้บ้านเราเดือดร้อนไม่เคยมาสนใจเลย ไม่ถามพ่อเราสักคำเลยว่าอะไรยังไง ปล่อยให้ผมต้องมาเเบกภาระที่เกิดจากการกระทำของพวกคุณๆ ที่เชิดหน้าชูตาในสังคม กินหรูอยู่สบาย เที่ยวสนุก เเต่ที่บ้านผมต้องมารับผลพวงที่เกิดขึ้น มันใช่หรือป่าว
เงินเดือน ใครๆก็บอกเยอะ เเต่ไม่ถามเลยว่าจ่ายหนี้ต่างๆ จะเท่าเงินเดือนอยู่เเล้ว ท่าไม่ดิ้นคนในบ้านก็เดือดร้อนอีก ที่เครียดทุกๆวันนี้เพราะไม่รู้จะทำยังไงเเล้ว อยากจะหาเวลาให้กับตัวเองบ้าง อยากคืนชีวิตชีวาให้กับตัวเราเองบ้าง จะได้ออกไปสู้ต่อ เเต่เหมือนทุกอย่างมันบีบไปหมดไม่มีที่สำหรับเราเลย ประมาณว่า ต้องทนต่อไปแบบนี้ อดทนไปเลื่อยๆ ไม่มีจุดมุ่งหมาย ทำมันไปเลื่อยๆโดยไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดหรือจบยังไง มันทำให้เรารู้สึกว่ามองไม่เห็นอนาคตเลย ทั้งๆที่มีเป้าหมายชีวิต ว่าจะทำอะไร บั้นปลายชีวิตจะเป็นเเบบใหน เเต่ทุกครั้งที่วางเเผนขีวิตด้วยมือเเละสมอง มักจะมีคนเอาเท้ามาลบอยู่ตลอดเวลาไม่ให้เราเป็นอย่างที่เราควรจะเป็น พอจะดีๆ ก็มีเรื่องเข้ามาให้หมดไปตลอด เข้าใจเลยว่าคนที่มันคิดฆ่าตัวตายมันเป็นยังไง เเต่ได้เเค่คิดเพราะยังมีคนข้างหลังอีก อยากให้เข้าใจบ้างว่าเราเหนื่อย เราอยากพัก เราอยากหยุด เราอยากให้เวลากับตัวเองบ้าง เพราะยังไงก็ต้องออกไปสู้เพื่ออนาคต เเต่ให้ทนทำไปโดยไม่มีทั้งความสุขเเละเป้าหมาย ทนทำไปวันๆ เเค่เลี้ยงปากเลี้ยงท้องจ่ายหนี้ มันไม่เวิร์ค เเละเรารู้ได้เลยว่าถ้าเป็นเเบบนี้ต่อไปเราก็จะไม่มีอะไรเหลือเลย เเม้เเต่วิญญาณของตัวเอง ขอชีวิตเเละความสุขคืนมาเถอะ
ต่อให้สุดท้ายเราไม่มีลูกไม่มีเมีย ไม่มีครอบครัว ต้องอยู่ตัวคนเดียว ก็ไม่เสียใจเพราะได้มีความสุขกับการที่เราเป็นเรา ไม่ต้องรวยจนมีทรัพย์สินมากมาย เเต่ขอให้ได้ใช่ชีวิตที่เราอยากจะเป็นก็พอ
# ถึงคนที่เข้ามาอ่านะครับมีวิธีอะไรที่เเนะนำได้ เขียนบอกทีครับ อยากจะหลุดพ้นกับสิ่งต่างๆเจอมาเหลือเกิน #
เครียดกับชีวิตมาก
จากเด็กเก็บของเก่าขายเเละช่วยเเม่ขายของ พอประมาณ 16-18 ผมไปหัดล้างจานที่โรงเเรม (แต่ก็ยังช่วยเเม่ขายของอยู่) มาจนถึงช่วงเข้ามหาลัย ก็ขับเเท็กซี่ช่วยพ่อ ทุกวันหยุด ประมาณปี 3-8 ผมได้งานทำเป็น foreman ระหว่างเรียนเเต่ก็ยังมีขับเเท็กซี่บ้าง (ผมเรียน 8 ปี) พอจบผมก็ได้เข้า บริษัท ก่อสร้างยักษ์ใหญ่ จนตอนนี้ได้ทำกับ บริษัทต่างชาติ พอเล่าเเบบนี้หลายๆคนคงคิดว่า โฮ...มาได้ถึงขนาดนี้ก็ดีมากเเล้ว เเต่จริงๆสำหรับผมถือว่าไม่เลย เพราะมันไม่มีความสุขเลย สำหรับเวลา 20 ปี สิ่งที่เจอตลอดทางผมขอเเยกเป็นข้อๆ ตามอายุ
1.ช่วงอายุ 10-15 ปี
พ่อตกงาน บริษัทปิด เราก็ตระหนักรู้ได้เลยว่าต้องหาเงินเเละ
(ที่บ้านเป็นหนี้หลัก สิบล้านได้มั่ง)
2.ช่วง16-18ปี
ก็อยู่ในช่วงมัธยมเเล้วได้เป็นเด็กล้างจานในโรงเเรม (เวลางานช่วงปิดเทอมเเละเทศกาล) ถ้าไม่มีงานล้างจานก็ช่วยเเม่ขายข้าวขายของ เเถมมีหนี้เข้ามาเพิ่มอีก เป็นเพราะพ่อไปค้ำประกัน ญาติหรือเพื่อนเนี่ยเเหละ จนศาลสั่งเป็นบุคคลล้มละลาย
3.ช่วงอายุ 20-27ปี
ได้เข้ามหาลัยเเละพ่อออกเเท็กซี่มาขับ เพราะบอกว่าเราเรียนมหาลัยใช้ตังค์เยอะเเต่ในระหว่างเรียนเราก็ได้งานทำจากอาจารย์เเลกข้าวบ้างได้เงินบ้างเราทำหมด เเต่ด้วยที่ว่าทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยทำให้ มีเวลากับการเรียนน้อยจึงจบช้า เเละประกอบกับที่ว่าได้งานเป็น โฟร์เเมนก่อสร้างด้วย ถ้าเราไม่ทำงานเงินก็ไม่พอกิน
4. ช่วง28-30
ได้งานเป็น วิศวกร ทำมาได้ 1 ปีมีหมายศาลส่งมาที่พ่อว่าเป็นหนี้อีก 30 ล้านเเต่ด้วยการที่เป็นบุคคลล้มระลาย ทำให้บ้านโดนยึดเพราะสืบทรัพย์เจอ จึงตัดสินใจซื้อบ้านกู้เเบงค์ ค่าผ่อนบ้านครึ่งนึงเงินเดือน
5.ช่วง 30 ถึง ปัจจุบัน
ค่าใช่จ่ายอะไรต่างๆมาตกอยู่ที่เราอยากจะเก็บเงินก็เก็บไม่ได้เพราะที่โดนล่าสุดเราต้องวิ่งเรื่องต่างๆ จำได้ว่าเสียเงินเป็นเเสนๆเลย เรากะว่าจะเอาเงินไปทำอย่างอื่น เพื่อต่อยอดเเต่ดันมาโดนเรื่องหนี้ของพ่อ ที่เกิดจากญาติๆอีก
ถามว่าทำไมถึงระบาย เพราะคุยกับคนในบ้านที่ไรโดยเฉพาะกับพ่อ ถ้าพ่อได้ยินเราบ่นว่าเหนื่อยเมื่อไร โดนด่าทุกที บอกไม่อดทนบ้างละ ไม่รู้จักเก็บบ้างละ ไม่จริงจังกับสิ่งที่ทำบ้างละ เเต่ที่ผ่านๆมาค่าใช้จ่ายต่างๆ เราก็คอยดูเเลมาตลอด เเละสาขาที่เรียนเราก็ไม่ชอบไม่ได้อยากเรียน ตามใจพ่อทุกอย่าง เพราะเรามองเราทำเพื่อคนที่บ้าน
เเต่พอมาถึงจุดๆนึงเหมือนว่า ยิ่งไขว่คว้ายิ่งไม่พอ ท้อที่ต้องทนกับอะไรรอบๆ สภาพเเวดล้อมการทำงานที่มีความกดดันสูง ค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้นเป็นเงาตามตัว ใช้ชีวิตคนเดียวมาตลอด อยากจะเที่ยวใหนก็ไปไม่ได้ อยากทำอะไรที่อยากทำที่เป็นรายได้เสริมก็ลำบากเพราะต้องเจียกเงินจ่ายค่าต่างๆ จนบางที่เงินยังไม่พอกินเลย เเล้วยิ่งตอนนี้พ่อก็เลิกขับรถไปแล้ว เเม่ก็เลิกขายของไปแล้วรายได้ ก็จะมาจากเราเป็นหลัก ซึ่งถามเราพร้อมไม ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมรับปัญหาทุกอย่าง
บางทีไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากเจอใครอยากหายไปสักพักเเล้วเริ่มใหม่ อยากหยุดทุกอย่างไปเลยโดยไม่สนใจว่าจะยังไง เเต่มันทำไม่ได้เพราะอะไรหลายๆอย่างที่เป็นภาระ
ถ้าพูดประโยคที่ว่า จะลาออกมาพักก่อนเเล้วค่อยเริ่มใหม่ ที่บ้านจะสวนทันที่เลยว่า เเล้วหางานใหม่ได้เเล้วหรอค่าใช้จ่ายล่ะจะทำยังไง คือไม่เข้าใจว่าทำไมต้องให้เราเเบกทั้งๆที่เงินเดือนมันไม่ได้เพิ่มตามหนี้เลย พอบอกปัญหาที่เจอมา คอยเเต่จะโทษเราหมด ทั้งที่ปัญหาไม่ได้เกิดจากเราเลย
มันทำให้เราคิดว่าเเล้วที่ผ่านมาละ เราไม่ทำอะไรเลยใช่ไม ไม่ช่วยอะไรเลยใช่ไม ปัญหาที่เกิดมาตลอด 20 ปีมันเป็นเพราะเราใช่ไม คือไม่ได้โกรธพ่อนะ เเต่มันน้อยใจตรงที่ว่า 20 ปีที่ผ่านมาเนี่ยทำงานหาเงินมาได้ เเต่ต้องเสียไปเพราะคนรอบๆตัวซึ่งไม่ใช่คนในบ้านโดยตรง ถ้าไม่ต้องเสียเงินไปกับเรื่องต่างๆ ไม่ต้องไปทำอะไรมากมายเพื่อคนในบ้านที่ได้รับผลจากคนอื่น คงจะดีกว่านี้เพราะทุกๆวันนี้ ต้องเอาเงินเดือนมาจ่าย เพื่อประคองชีวิตคนในบ้านเเต่กลับคนที่ทำให้บ้านเราเดือดร้อนไม่เคยมาสนใจเลย ไม่ถามพ่อเราสักคำเลยว่าอะไรยังไง ปล่อยให้ผมต้องมาเเบกภาระที่เกิดจากการกระทำของพวกคุณๆ ที่เชิดหน้าชูตาในสังคม กินหรูอยู่สบาย เที่ยวสนุก เเต่ที่บ้านผมต้องมารับผลพวงที่เกิดขึ้น มันใช่หรือป่าว
เงินเดือน ใครๆก็บอกเยอะ เเต่ไม่ถามเลยว่าจ่ายหนี้ต่างๆ จะเท่าเงินเดือนอยู่เเล้ว ท่าไม่ดิ้นคนในบ้านก็เดือดร้อนอีก ที่เครียดทุกๆวันนี้เพราะไม่รู้จะทำยังไงเเล้ว อยากจะหาเวลาให้กับตัวเองบ้าง อยากคืนชีวิตชีวาให้กับตัวเราเองบ้าง จะได้ออกไปสู้ต่อ เเต่เหมือนทุกอย่างมันบีบไปหมดไม่มีที่สำหรับเราเลย ประมาณว่า ต้องทนต่อไปแบบนี้ อดทนไปเลื่อยๆ ไม่มีจุดมุ่งหมาย ทำมันไปเลื่อยๆโดยไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดหรือจบยังไง มันทำให้เรารู้สึกว่ามองไม่เห็นอนาคตเลย ทั้งๆที่มีเป้าหมายชีวิต ว่าจะทำอะไร บั้นปลายชีวิตจะเป็นเเบบใหน เเต่ทุกครั้งที่วางเเผนขีวิตด้วยมือเเละสมอง มักจะมีคนเอาเท้ามาลบอยู่ตลอดเวลาไม่ให้เราเป็นอย่างที่เราควรจะเป็น พอจะดีๆ ก็มีเรื่องเข้ามาให้หมดไปตลอด เข้าใจเลยว่าคนที่มันคิดฆ่าตัวตายมันเป็นยังไง เเต่ได้เเค่คิดเพราะยังมีคนข้างหลังอีก อยากให้เข้าใจบ้างว่าเราเหนื่อย เราอยากพัก เราอยากหยุด เราอยากให้เวลากับตัวเองบ้าง เพราะยังไงก็ต้องออกไปสู้เพื่ออนาคต เเต่ให้ทนทำไปโดยไม่มีทั้งความสุขเเละเป้าหมาย ทนทำไปวันๆ เเค่เลี้ยงปากเลี้ยงท้องจ่ายหนี้ มันไม่เวิร์ค เเละเรารู้ได้เลยว่าถ้าเป็นเเบบนี้ต่อไปเราก็จะไม่มีอะไรเหลือเลย เเม้เเต่วิญญาณของตัวเอง ขอชีวิตเเละความสุขคืนมาเถอะ
ต่อให้สุดท้ายเราไม่มีลูกไม่มีเมีย ไม่มีครอบครัว ต้องอยู่ตัวคนเดียว ก็ไม่เสียใจเพราะได้มีความสุขกับการที่เราเป็นเรา ไม่ต้องรวยจนมีทรัพย์สินมากมาย เเต่ขอให้ได้ใช่ชีวิตที่เราอยากจะเป็นก็พอ
# ถึงคนที่เข้ามาอ่านะครับมีวิธีอะไรที่เเนะนำได้ เขียนบอกทีครับ อยากจะหลุดพ้นกับสิ่งต่างๆเจอมาเหลือเกิน #