ต้องขออภัยเพื่อนๆด้วยนะครับที่หายไปนาน เนื่องจากช่วงนี้งานค่อนข้างเยอะ..

          เอาหล่ะมาถึงตอนนี้วันเดินทางไกล หลังจากที่เราทำการทดสอบร่างกาย ทดสอบจิตใจ และอื่นๆอีกมากมาย
หลายอย่าง และแล้ววันนี้ก็มาถึง วันเดินทางไกล เปรียบเสมือนกิจกรรมสุดท้ายของเหล่าทหารเกณฑ์ ซึ่งเป็นวันที่
หลายๆคนรอคอยมาแสนจะเนินนาน 
          เช้ามืดของวันเดินทางไกล เราจะต้องมีกระเป๋าสัมภาระ มีกระเป๋าน้ำ ซึ่งสัมภาระที่ว่านี้ ประกอบด้วย เสื้อผ้า
ผ้าห่ม ของใช้ส่วนตัว และอื่นๆอีกหลายอย่าง คือ อะไรก็ได้ที่ใส่ไปแล้วทำให้กระเป๋ามันหนักน่ะ เอาใส่ไป
แต่ทุกคนจะได้ใส่เหมือนกันหมด น้ำหนักรวมๆก็เกือบๆ 20 กิโล
          ก่อนจะออกเดินทางไกลก็ต้องมีการเบิกปืน เบิกซองกระสุน ถามว่าได้ยิงจริงๆมั้ย ตอบเลยว่า หึ!!! ยิงปากเปล่า
ปังๆๆๆๆๆๆ ไปเรื่อยๆ กระสุนไม่มีหมด ฮาไปอีก บ้างก็กระสุน นึกสนุกหน่อยก็ทำเสียงระเบิด พอจะเริ่มออกจากค่าย
มันก็ต้องมีการพรางหน้ากันหน่อย พรางกันหน่อย คือ จำหน้ากันไม่ได้ หน้า คอ มือ ทุกส่วนที่อยู่นอกร่มผ้า พรางหมดครับ
          พอตอนมีเสียงนกหวีด หมวด 3 ลุก!!! ก้าวแรกที่ผมเดินออกไป ผมรู้สึกที่เท้าอันหนักอึ้งเหยียบลงไปที่พื้น 
มันรู้สึกหนักเอามากๆ นี่แค่ก้าวแรกนะ ไหลก็เริ่มหนัก แล้วมันก็เป็นเช่นนั่นไปเรื่อยๆ ตลอดระยะทาง ประมาณ 12 กม.
นี่ไปอย่างเดียวนะ ถ้าไปกลับก็ 24 กม.โดยประมาณ ยิ่งเดินยิ่งเหนื่อย ยิ่งหนัก ไม่เอาอะไรแล้ววววววววววว เหนื่อยยยย
แต่ก็ทำได้แค่บ่น แล้วกัดฟันสู้กับมัน บ้างก็มีเพื่อนมาตบไหลเบาๆให้กำลังใจบ้าง ทำกันได้แค่เท่านี้ แล้วเราก็ให้กำลังใจ
เพื่อนไปเรื่อยๆตลอดระยะทาง ระหว่างทาง ก็จะมีครูฝึกสร้างสถานการณ์มีข้าศึกบ้าง มีเสียงระเบิด เสียงปืน อันนี้ของจริง
เราหล่ะทำไง วิ่งลงข้างทางซิครับ ป่าจะรกแค่ไหนก็ต้องลงไป ห้ามเห็นใครอยู่บนถนน แล้วส่วนตัวผมน่ะหรอ
ลงข้างทางครับ แล้วต้องยิงปืนด้วยนะ ยิงปากนี่หล่ะ ปังๆๆๆๆๆๆๆ แต่ผม พอลงข้างทาง ขอหาที่เอนหลังก่อน เพราะ
ปวดหลังมาก วิชาตีกิน 55555 พอซักพักก็มีเสียงนกหวีดอีก มารวมเเถวแล้วเดินต่อ เป็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆ
          แล้วเดินมาซักพัก พักใหญ่ๆ แบบใหญ่มากๆ ก็มาถึงยังที่พัก มองดูเบื้องหน้ามันเป็นสนามยิงปืน เป็นลานหินกรวดเล็กๆ
กว้างๆ เนื้อที่ซักประมาณ 30 ไร่ น่าจะได้ เท่าที่ผมประเมินจากสายตา (ถามว่าอีเจ้รู้ได้ยังไง ก็ตอนอยู่บ้านเจ้ขับรถไถ่ช่วยพ่อนิ
พอไถ่เสร็จบางคนเค้าก็ให้เรารางวัดที่ให้ด้วย บอกแล้ว เจ้แมนๆครับ) แล้วรายล้อมไปด้วยป่ารกทึบ รกแบบรกมากๆ
พอไปถึงก็ทำการวางสัมภาระ แล้วรวมแถวเป็นหมวด ฟังคำชี้แจ้ง แล้วแยกย้าย ตั้งเต้นท์ 1 เต้นท์ ต่อ 2 คน 
แล้ว 1 เต้นท์ที่ว่านี้ มันเป็นเต้น์บุคคล ซึ่งไว้สำหรับนอนคนเดียว แค่นอนหงายคนเดียว ขาก็ล้นเต้นท์ออกมาแล้ว
แล้วนี่ ให้นอน 2 คน กระเป๋าก็ต้องเอาเข้าข้างใน ปืนอีก 2 ประบอก เพราะ 2 คนไง
           ถึงตรงนี้ไม่ต้องถามนะครับ ว่าผมนอนกับใคร นั่นหล่ะครับ หัวหน้าหมวดครับ มันจองขอนอนกับผมตั้งแต่
1 อาทิตย์ ก่อนการเดินทางซะอีก เอาหล่ะ หลังจากกางเต้นท์ทำอะไรต่างๆนาเสร็จ ก็รวมอีกครั้ง เพื่อรับอาหารครับ
อาหารที่ว่านี้ ตอนเย็นมีไก่ 1 ตัว/1 หมวด (หมวด 3 มี 37 คน) แล้วมีปลากระป๋อง มาม่า และข้าวสารอีก 4 กิโล
นี่สำหรับสองมื้อนะครับ เย็น 1 มื่อ และเช้าอีก 1 มื่อ 
           แต่การที่จะได้มาซึ่งอาหารนั่น ไม่ได้มาแบบง่ายๆอยู่แล้วครับ มันต้องมีสิ่งที่แลกมา นั่นคือ บาดเเผล และหยาดเหงือครับ
ถึงตรงนี้ผมไม่ได้พูดให้มันยิ่งใหญ่หรือเกินจริงนะครับ แต่มันคือเรื่องจริง 
           แต่ก็โชคดีของผมอีกหล่ะ เพราะการที่จะได้อาหารมา มันก็ต้องมีการตามหา ซึ่งการตามหานี้ ครูฝึกจะให้เเผนที่มา 1 เเผ่น
เข็มทิศ 1 อัน แล้วทำการบอกพิกัด เป็นเลขชุด จำนวน 6 ชุด มันเป็นเลขพิกัดทางทหารนั่นหล่ะ แล้วในแผนที่ก็จะเป็น ตารางๆ เล็กๆ
และมีตัวเลขกำกับ ซึ่ง 1 ช่องตาราง จะเท่ากับ 1 กม. แต่โจทย์ใหม่ให้ 1 ตาราง เท่ากับ 1 เมตร
           พอได้ข้อมูลมาแล้ว ก็ให้แต่ล่ะหมวดคุยกันว่า จะให้ใครเป็นคนตามหา ซึ่งถ้าทำผิดตั้งแต่พิกัดเเรก พิกัดต่อไปก็จะผิดหมด
เพราะมันเชื่อมโยงกัน 1 หมวด ไปได้ 2 คน 1 ในนั่นคือเจ้ และเพื่อนอีก 1 คน ไม่ใช่หัวหน้าหมวดนะ 55555
ระหว่างที่เราหาอยู่นั่น เพื่อนๆทำอะไรครับที่เหลือ ผมนี่มองหันหลังกลับไปอีกที ครูฝึกให้ถอนเสื้อมัดหัวครับ แล้วแถปลาหมอ
กับพื้นครับ แดดน่ะหรอ ช่วงบ่ายสามครับ บอกกับหินกรวด บอกเลยครับ สุดย๊อดดดดดดดดดดด.. ส่วนพวกผม มีเวลาให้
30 นาที ยิ่งช้า เพื่อนที่เหลือก็ยิ่งเหนื่อย เอาหล่ะซิงานนี้ แล้วเราก็ทำการหาไปเรื่อยๆ พอไปตามพิกัดแล้ว จะมีกระดาษเล็กๆเขียนเอาไว้
ปรากฏว่า ไปเจอป้ายแรกครับ ฟาล์ว!!! เขียนไว้แบบนี้เลย ฟาล์ว ไปจุดใหม่สิครับ และแล้วทั้งหมดก็คือ ฟาล์ววววววว..
ไม่เจออะไร สรุปแล้ว กับข้าวอยู่ที่เต้นท์ของครูฝึกครับ ทำไงหล่ะ พวกผมทั้ง 8 คน หมวดล่ะ 2 คน 4 หมวดเนาะ 
ก็เดินแถวไปที่เต้นท์ครูฝึก แม่จ้าวววววววว โดนหนักกว่าพวกเพื่อนๆอีกครับ โดนเล่นไปชั่วโมงกว่าๆ แต่บอกเลยนะ 
แค่นี้เอาเจ๊ไม่ลงหรอก 55555 ยืนได้ แต่เวลาเดิน เซนิดหน่อย 55555 หัวปักบ้างหล่ะ พุ่งหลัง 500 ยกบ้างหล่ะ
แล้วแต่ครูจะคิดถ้าออกเลยครับ เอาที่ครูสบายใจ
            เพื่อนที่เหลือครูก็ให้มานั่งพักเหนื่อย โดยการนั่งจะนั่งตามตำแหน่งของตัวเอง เป็นหมวด เป็นแถว แล้วนั่งดูพวกผม
โดนแดรกครับ ครูก็จะพูดไปเรื่อยๆ เห็นมั้ย เพื่อนพวกต้องลำบากแค่ไหน กว่าจะได้ข้าวมาให้กิน ในใจผมนี่ ครูครับ เมื่อไหร่จะ
หยุดพูดครับ พวกผมเหนื่อยจะใจขาดอยู่แล้ว เพื่อนๆทำไงครับ ได้แต่นั่งมอง แต่บุรุษทั้ง 8 รวมเจ้ คือดาวค่ะ 5555555
            ภายหลังการโดนแดรก สิ่งที่ได้ก็คือ กับข้าวพร้อมเครื่องปรุงครับ ในคืนนั่นผมเหนื่อย เหนื่อยซะจนกินข้าวไม่ได้
ไม่รู้สึกหิว เหนื่อยอย่างเดียวเลยตอนนั่น ร่างจะพังหมดแรง จะไม่ให้หมดได้ไงหล่ะ ตั้งแต่เช้าดึก ยันเย็น นี่ยังไม่หมดนะ
ตอนกลางคืนมีอีก!!! และแล้วเพื่อนก็ทำกับข้าวเสร็จอะไรเสร็จ เพื่อนก็ถามหาผม (ก็นอนอยู่ในเต้นท์น่ะ เหนื่อยเนาะ)
แล้วเพื่อนก็ชวนผมออกไปกินข้าว เพื่อนมันก็นั่งล้อมวงกินข้าวกัน ส่วนผมก็ได้แต่นั่งมอง ตอนนั่นกินไม่ได้ ยังเหนื่อยอยู่
แต่ในใจลึกๆของผม โคตรจะภูมิใจเลย เห็นเพื่อนมันนั่งกินข้าว คุยกันไป หัวเราะกันไป ส่วนผม นั่งยิ้มครับ กินห่าอะไรไม่ได้เลย
แล้วผมก็โดนเพื่อนบังคับให้กินข้าวครับ มันก็ให้เหตุผลว่า ถ้าไม่กินตอนนี้ ตอนกลางคืนไม่รอดแน่ หิวไม่หิวก็ต้องกิน
ทำไงได้หล่ะ ก็ต้องกิน รู้สึกคอเเข็งมาก แต่ต้องฝืน ไม่งั้นไม่ผ่านคืนนี้แน่ๆ...