คำพูดนี้ ถูกหรือผิด ?

แล้ว คนมีลูกหละ  เขาบาปหนาเหรอ?

เอาจริงๆ

ตอบให้ดี  เพราะ เจ้าชายเมื่อ สองพันปีกว่า ก็มีลูก

ถ้าใครที่จริงจังทางธรรมก็ต้องแน่นอนว่า เมื่อไม่มีภาระต้องห่วงลูกหลาน การเดินทางธรรมก็สามารถไปได้สะดวกกว่า นั้นก็ต้องบอกว่าเป็นบุญ

แต่ถ้าคนที่อยู่ทางโลก ก็ขึ้นอยู่กับความพึงพอใจของคนๆนั้น ว่าจะพอใจในสิ่งที่มี หรือไม่มีมากแค่ไหน  ก็อยู่ที่ความรู้สึก ความต้องการของเขา  สำหรับทางโลกๆ

ส่วนตัวเป็นคนมีลูกยาก และอยากมีลูกมากๆ   ทาน ศีล ภาวนา ที่ทำก่อนมีลูก ส่วนหนึ่งก็เพราะอยากมีลูก เพราะมีความเชื่อว่า ถ้าตัวเรากระทำดีได้ จะไปดึงดูดคนดีมาเกิดเช่นกัน และครูอาจารย์ท่านเคยบอกไว้ ผู้ใดปฏิบัติ ทาน ศีล ภาวนา กุศลนี้จะตกไปจนถึงชั้นหลาน

ลูกสำหรับตัวเอง จึงมีส่วนอย่างมาก ที่ทำให้ชีวิตตัวเอง ไม่เคยเว้นจาก ทาน ศีล ภาวนาเลย ถึงแม้ว่า กุศลที่สร้าง ส่วนหนึ่งจะมาจากความกลัว ว่าลูกหลานจะเป็นคนไม่ดี จึงต้องทำตัวเองให้เกิดดี ละชั่ว ทำจิตใจให้ผ่องใส เพื่อให้เป็นกรรมพันธุ ให้มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์พวกพ้อง

ไม่ใช่คำกล่าวของพระพุทธเจ้า
อาจจริงหรือไม่จริง
ต้องมีสติใคร่ครวญให้ดี

น่าจะใช้คำว่า มีโชค หรือมีเคราะห์กรรมมากกว่า  ก็ขึ้นอยู่กับว่าลูกจะเกิดมาเป็น อภิชาตบุตร อวชาตบุตร หรืออนุชาตบุตร  ลูกจะเป็นแบบใดก็ขึ้นกับการเลี้ยงดูของพ่อแม่ และปัจจัยอื่นๆก็มีส่วน  แน่นอนว่าตอนเล็ก พ่อแม่ก็เลี้ยงดูมากหน่อย เหนื่อย แต่พอเติบใหญ่ รับผิดชอบได้ ถ้าการศึกษาดี การงานดี เป็นคนดี สร้างชื่อเสียงให้วงศ์ตระกูล กตัญญู พ่อแม่ก็ชื่นใจ ถือว่ามีโชค แต่ถ้าสร้างปัญหา ก่อคดีความ นำแต่เรื่องปวดหัวมาให้ ก็นับเป็นเคราะห์กรรม  ส่วนคนที่ไม่มีลูก ก็ปลอดภาระดี แต่ก็ต้องยอมรับความจริงว่าเมื่อแก่ตัวไป ใครจะดูแล จะเหงาไหม ถ้าเจ็บป่วย จะทำไง  เงินจะพอใช้ไหม ไม่มีลูกคอยดูแล